دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه محمود صلواتی

(1) بار خدايا، كس هنوز سپاست را به جاى نياورده، نعمت ديگرش مى‌بخشى، كه سپاس ديگرى دارد.

(2) و كس هر چند در اطاعتت كوشد، نتواند حق احسانت را آن گونه كه سزاوار توست به جاى آرد.

(3) پس سپاسگزارترين بندگان از سپاست، و پرستنده‌ترين پرستندگان از پرستشت، فرو مانند.

(4) هيچ كس سزاوار نيست كه به پاس شايستگى‌اش وى را بيامرزى، و هيچ كس را نرسد كه به پاس سزاواريش خشنود از او گردى.

(5) پس هر كه را بيامرزى از سر احسان توست، و از هر كه خشنود شوى به خاطر فضل توست.

(6) بار خدايا، براى سپاسى اندك، پاداشى گسترده مى‌بخشى، و براى طاعتى اندك، ثواب بسيار مى‌دهى، گويى سپاسگزارى بندگانت- كه در برابر آن برايشان ثوابى مقرر داشته و پاداشى بزرگ داده‌اى- يا اينكه خود سبب آن نبوده‌اى، كه اكنون جزايشان مى‌بخشى، هرگز!

(7) بار خدايا، زمام كار بندگان به دستت بوده پيش از آنكه توان عبادتشان باشد و ثوابشان آماده ساخته‌اى پيش از آنكه به عبادتت بپردازند، زيرا شيوه‌ى تو بخشندگى، خويت بنده نوازى، و آيينت گناه آمرزى است.

(8) بار خدايا، همه‌ى بندگانت معترفند كه هر كه را عقوبت كنى بر وى ستم نكرده‌اى و هر كه را عافيت بخشى در حقش احسان نموده‌اى، و همه بر اين باورند كه حق اطاعت و سپاست را آنگونه كه شايسته‌ى توست به جاى نياوردند.

(9) پس اگر شيطان آدميان را از فرمانبردارى‌ات نفريفته بود، هيچ كس جامه‌ى جان به گناه نمى‌آلود، و اگر باطل را در چهره‌ى حق نياراسته بود، هيچ كس راه گمراهى نمى‌پيمود.

(10) بار خدايا، تو منزهى! وه كه درباره مطيعان و نافرمانانت نشانه‌ى كرمت چه نمايان است، فرمانبردار را بدانچه خود به وى داده‌اى پاداش مى‌بخشى! و تبهكار را با آنكه توان مؤاخذه‌اش را دارى مهلت مى‌دهى!

(11) هر دو را چيزى مى‌دهى كه سزاوارش نبوده‌اند، و به هر يك چيزى مى‌بخشى كه كارى همسنگش نكرده‌اند.

(12) بار خدايا، اگر آن را كه فرمانبردارى‌ات كرد، به خاطر آنچه به وى داده‌اى پاداش مى‌دادى، بيم آن بود كه پاداشت را از دست بدهد، و نعمتى را كه عنايتش كرده‌اى زايل گردد، ولى تو به كرمت، در برابر زمانى كوتاه عبادت در اين جهان گذرا، پاداش دراز مدت جاودان مى‌بخشى و بر اعمالى زود گذر ثوابى بى زوال مى‌دهى.

(13) آنگاه از بنده‌اى كه روزيت را خورده، و بدان توان طاعت يافته، عوض نخواسته‌اى و در استفاده از ابزارى كه براى رسيدن به آمرزشت از آنها سود برده، بر وى تنگ نگرفته‌اى. بار خدايا، اگر نه چنين مى‌كردى، بنده‌ات همه‌ى آنچه را به رنج فراهم كرده و به كوشش اندوخته بود، در برابر كمترين احسان و انعامت، از دست داده بود، و در گرو ديگر نعمت‌هايت خود گروگان بود، پس، در اين صورت كى مستحق دريافت چيزى از ثوابت بود؟ كى؟ هيچگاه!!

(14) بار خدايا، اين حال كسى است كه فرمانبردارت نبوده، و راه كسى است كه عبادتت كرده، اما كسى كه نافرمانيت كرده، و گناهانى مرتكب شده، تو در كيفرش شتاب نفرمودى، باشد كه از نافرمانيت دست بردارد، و روى به اطاعتت آرد، حال آنكه در همان نخستين گناه سزاوار همه‌ى كيفرها كه براى آفريدگانت مهيا كرده‌اى شده بود.

(15) بار خدايا، پس اگر كيفر گناهان را به آينده افكندى، و در خشم و انتقام و عقاب درنگ فرمودى، چشم پوشى توست از حقت، و رضامندى توست از بندگانت، بى آنكه چنين رضامندى بر تو لازم باشد.

(16) پس، خداوندا، چه كسى از تو كريم‌تر است؟ چه كسى از آنكه بر خلاف رضايت، به راه تباهى رود، شوربخت‌تر است؟ به راستى هيچ كس! بار خدايا، تو فراتر از آنى كه از تو جز به نيكى ياد كنند، وگرامى‌تر از آنى كه از تو به خاطر دادگرى ترسند، از تو اين ترس نيست كه بر نافرمانانت ستم روا دارى و اين بيم نيست كه پاداش خشنودى خواهانت را فرو گذارى، پس، بر محمد و خاندانش درود فرست و آرزويم را ببخشاى و هدايتت را بيفزاى، تا بدان در كارم موفق گردم، كه تو بسيار بخشنده‌اى و كرامتمند.