دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه باقر رجبی نژاد

(1) خدايا! كسى به پايان شكرت نمى‌رسد مگر اين كه احسان تو بر او فراهم مى‌آيد كه او را به شكرى ديگر وا مى‌دارد،

(2) و به طاعتت به اندازه‌اى نمى‌رسد هر چند بكوشد جز آن كه در برابر استحقاق تو به سبب احسانت عاجز است،

(3) پس شاكرترين بندگانت از شكر تو عاجز، و عابدترين آنها از فرمانبريت ناتوان است،

(4) براى كسى حتمى نيست كه به سبب استحقاقش او را بيامرزى، و نه به سبب سزاواريش از او خشنود گردى،

(5) پس كسى كه او را بيامرزى از احسان توست، و كسى كه از او خشنود شوى از فضل توست،

(6) عمل اندكى را كه پذيرفته‌اى ثواب بسيار مى‌دهى، و بر چيز كمى كه در آن اطاعت شده‌اى پاداش مى‌دهى، تا آنجا كه گويى شكر بندگانت كه پاداششان را بر آن لازم داشته‌اى و جزايشان را از آن بزرگ نموده‌اى كارى است كه بى تو توان باز ايستادن از آن را بر خوردارند، و از اين رو پاداششان داده‌اى، يا گويى سبب آن سپاسگزارى به دست تو نبوده و بدين خاطر ايشان را مزد داده‌اى،

(7) بلكه اى خداى من! مالك كار ايشان بوده‌اى پيش از آن كه آنان مالك پرستش تو شوند، و ثوابشان را آماده نموده‌اى پيش از آن كه در فرمانبريت درآيند، و آن به خاطر اين است كه روش تو انعام، و عادت تو احسان، و راه تو بخشش است،

(8) از اين رو همه آفريدگان معترفند كه تو كسى را كه عقوبت كنى ستمكار نيستى، و گواهند كه هر كه را عافيت دادى به او احسان نموده‌اى، و همگان بر خود اقرار دارند به ناتوانى از آنچه سزاوارى،

(9) پس اگر شيطان ايشان را از طاعتت نفريبد، گناهكارى تو را نافرمانى نمى‌كرد، و اگر او باطل را در نظرشان به صورت حق ترسيم نمى‌كرد گمراهى از راه تو گمراه نمى‌شد،

(10) پس پاك و منزهى تو! چه روشن است بزرگواريت در معامله با كسى كه تو را فرمان نبرده: فرمانبر را در ازاى آنچه خود برايش فراهم نموده‌اى پاداش مى‌دهى، و معصيت كار را در آنچه توانا به شتاب در عذاب هستى مهلت مى‌دهى،

(11) به هر يك از آن دو چيزى عطا كرده‌اى كه برايش سزاوار نبوده، و بر هر يك از دو نفر چيزى احسان نمودى كه عملش از آن كوتاه است،

(12) و اگر فرمانبر را بر آنچه كه خود را بر آن داشته‌اى پاداش مى‌دادى نزديك بود كه ثوابت را از دست بدهد، و نعمتت از او جدا گردد، ولى تو به بزرگوارى خود او را پاداش دادى در برابر مدت كوتاه نابود شدنى به مدتى دراز هميشگى، و بر مدت نزديك زايل شدنى به مدت دامنه‌دار جاويدان،

(13) سپس سپس از او در آنچه از روزى تو خورده و به آن بر فرمانبريت نيرو گرفته جبران نخواسته، و او را در حسابرسى از ابزار سختگيرى ننمودى، ابزارى كه به كار بردن آنها را وسيله‌ى رسيدن به آمرزشت قرار دادى، و اگر با او چنين مى‌كردى تمام آنچه براى آن كوشش كرده رفته بود و (نيز) تمام آنچه در آن تلاش كرده، در برابر كوچكترين احسانها و نعمتهايت، و در پيشگاهت به خاطر نعمتهاى ديگرت در گرو مى‌بود. پس چه زمانى شايسته است چيزى از ثواب تو را ؟ نه هيچ وقت؟

(14) اين - اى خداى من!- حال كسى است كه تو را فرمان برده، و راه كسى كه در پرستشت كوشش نموده، اما آن كه فرمان تو را سرپيچى نموده و نهى تو را مرتكب شده، پس در انتقامت از او شتاب ننمودى تا حال خود را در نافرمانيت به حال بازگشت به فرمانبريت تغيير دهد و البته كه او در اولين چيزى كه به نافرمانى تو قصد نموده سزاوار گشته همه‌ى آنچه از كيفرهايت را كه براى تمام خلقت آماده ساخته‌اى،

(15) پس تمام عذابى را كه از او به تأخير انداخته، و انتقام و عقاب خوار كننده‌اى كه از او به عقب انداخته‌اى، صرف نظر كردن از حق خود، و خشنودى به كمتر از استحقاق خويش است،

(16) از اين رو اى خداى من! بزرگوارتر از تو كيست، و چه كسى است بدبخت‌تر از كسى كه در مخالت با تو هلاك شده؟ نه! كيست؟ پس تو والاتر از آنى كه جز به احسان وصف شوى، و منزه از آنى كه جز از عدل تو ترسيده شوى، بيم ستم بر كسى كه تو را نافرمانى كرده از تو نمى‌رود، و ترس واگذاشتن پاداش كسى كه تو را خشنود ساخته، پس بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و آرزويم را به من ببخش، هدايت خود را بر من بيفزا چيزى كه به آن به توفيق در كرده‌ام برسم، زيرا تو بسيار نعمت دهنده‌ى بزرگوارى.