دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه سید رضا آل ياسین

(1) خداى بدانسان كه باشد سزا كجا مى‌توان گفت شكر ترا مگر آنكه احسانت اى دادگر كند ملزمم بر سپاسى دگر

(2) چو در طاعتت بنده شد استوار به اقرار تقصير گردد دچار ازيرا كه آن طاعت استوار به ميزان فضلت نيايد بكار

(3) بدينگونه شاكرترين بندگان بود عاجز از شكرت اى مهربان چنين است عابدترين بندگان ز تقصير كى باشد اندر امان؟

(4) نباشند بر رستگارى سزا چو قادر نباشند شكر ترا

(5) بلى، هست احسانت اى كردگار كه فضلت كند بندگان رستگار

(6) از ايشان پذيرى تو اندك سپاس به احسان دهى مزدشان بى‌قياس شناسى تو خود طاقت بندگان چو بر كار كم مزد بخشى كلان از آنجا كه طاعت كند بى سبب بديشان گران اجر بخشيد رب

(7) خدايا تو شاهى بر اهل وجود از آن بيش كاين بنده شكرت نمود تو آماده كردى بر ايشان جزا جلوتر كه گويد شكر ترا كه انعام و احسان و عفو گناه تو را زيبد اى شاه گيتى پناه

(8) عقوبت چو كردى نباشد ستم چو بخشش كنى زيبدت از كرم به تقصير اقرار داريم ما نكرديم شايسته شكر ترا

(9) نميزد اگر ديو از بنده راه كى اين بنده مى‌رفت گرد گناه نشان مى‌دهد راه حق بر خلاف كشد بندگان جانب انحراف

(10) منزه بود ذاتت اى كردگار بود بخششت هر زمان آشكار عطاعت كند گر كسى بنده‌وار خدايا تو ميبخشى‌اش مزدكار چو عصيان كند بنده اى كردگار تو مهلت بدو مى‌دهى آشكار

(11) خدايا بدين هر دو كردى عطا نبودند اگر چند بر آن سزا

(12) به فرمانبران داده‌اى از كرم كلان مزد و پاداش با كار كم بپاداش طاعت تو در اينجهان عطا مى‌كنى مينوى جاودان به كوتاه مدت اگر كرد كار به پاداش شد جاودان رستگار

(13) بخوردند از نعمتت هر زمان نمودند طاعت به نيروى آن چو بودند بر سفره‌ات ريزه‌خوار گرفتند آن بندگان مزد كار به نعمت اگر خواستى خود بها نمى‌ماند پاداش، ديگر سرا نكردى چنين نيز بر بندگان تو پاداش دادى به فرمانبران

(14) ولى آنكه شد مستحق بر عذاب نكردى تو در انتقامش شتاب و گر نه چو او رفت راه خطا در آن لحظه شد بر عقوبت سزا

(15) به تاخير افكندى از او جزا گذشتى تو از حق خود بارها

(16) خدايا كه باشد به گيتى دگر؟ كه باشد ز ذات تو بخشنده‌تر؟! كه بدبخت‌تر باشد از آن بشر؟ كه مرگش رسد، در گنه غوطه‌ور خدايا تو والاترستى از آن كه ذكرت به احسان رود بر زبان منزه‌تر از آنى اى دادگر مگر آنكه ترسد ز عدلت بشر گنهكار را نيست بيم ستم خدايا، كه هستى تو صاحب كرم نه بيم است آن را ز قطع عطا خدايا چو باشى تو از وى رضا پس اينك بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود خدايا برآور مرا آرزو هدايت بفرمايم اى نيكخو بدانسان كه توفيق يابم به كار كريمى و بخشنده‌اى كردگار