دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) خدايا هر آن كس كه بس ره بريد به پايان شكرت نخواهد رسيد مگر خود زاحسان دهى ياريش كه افزون شود زان گرانباريش

(2) دگر كس بكوشد به فرمان تو كه در خورد باشد به احسان تو ببيند كه او را نباشد توان شود عجز او اندر اين ره عيان

(3) اگر بنده‌اى در سپاس و نياز نوردد بسى راههاى دراز فزونتر گذارد ز هر بنده گام ببيند كه سعيش بود ناتمام

(4) نه غفرانت از روى شايستگى است نه بر رحمتت كار وابستگى است

(5) كه اين بخشش از جود و انعام تست رضاى تو از رحمت عام تست

(6) عمل اندك و مزد از تو فزون مپندارم اين قصه را واژگون نه از آن كه گر خود نخواهند اين گذارند اين كار را بر زمين و يا اين كه اين فعل و اين كار هم ز دست خدايى نخورده رقم از اين رو چنين مزد فرموده‌اى عمل بر نهاده در افزوده‌اى

(7) چنين نيست اى داور بى‌نياز تو كردى بدين كارشان دست ياز از آن پيش كايد عيان كارشان نهادى تو اين مزد بسيارشان تو را شيوه‌ى انعام و بخشندگى است مرا نيز در خور چنين بندگى است

(8) فرستى اگر هر كه را كيفرى ستم را تو نگشوده باشى درى و گر درد كس را تو درمان دهى نه از عدل كان را ز احسان دهى بس اقرار داريم ما خاكيان كه هستيم از شكر تو ناتوان

(9) گر ابليس هر جا مهيا نبود ز دل آدمى كفر را مى‌زدود ز باطل اگر رخت حق مى‌گرفت نزادى ز گمراهيت اين شگفت

(10) خدايا منزه مقدس تويى كه خود اندر اين ورطه‌ام بس تويى شگفت آشكار است از تو كرم نشايد كه از آن زنم باز، دم چو كردى تو با آن كه در درگهت و يا آن كه تابيد رو از رهت به فرمانبر خويش دادى جزا بر آن ديگرى نيز فرصت عطا

(11) همانا كه از لطف و احسان خويش ببخشى به هر دو ز كردار بيش

(12) اگر بخششت بود در خورد او بدان كس كه رفته است راه نكو نمى‌يافت در دست جز اندكى كه بربودنش بود او را شكى و ليكن تو بودى بزرگ و كريم فزودى يقين و نمانديش بيم به رنجى كه در عمر كوتاه بود بدان نعمت جاودان راه برد

(13) تو داديش روزى كه يابد توان نشيند به شكرت گشايد زبان به قوت به فرمان تو ره برد همان ره كه فرموديش بسپرد مرآنها كه ابزار غفران تست به سختى نيفكند هرگز درست اگر مى‌نهادى ترازوى خويش كه كم سازى از او و از خويش بيش نمى‌ماند از رنجهايش اثر كه آرد به كار و شود بهره‌ور گرو بود بعضى ز اعمال او كه پرسد مگر نعمتت حال او مدامم بود بر زبان اين درست خدايا كه در خورد پاداش تست؟

(14) خدايا بود اين حديث كسى كه بر امر تو راه برده بسى و ليكن بر آن كس كه تا جان گرفت ز تو رخ بتابيد و عصيان گرفت نكردى تو در كيفر او شتاب كه تا باز گردد نبيند عقاب نخستش به عصيان چو اصرار بود عذاب تو را هم سزاوار بود

(15) به تأخير افتاد اگر كيفرش عذابى نياوردى ار بر سرش تو را بود حق و گذشتى از آن نكردى تو كارى كه بودت توان

(16) كجا مى‌توان يافت چون تو كريم الا اى خدا اى رحيم اى عظيم كجا همچو من كس بود تيره بخت كه‌اش ديده گريان و دل لخت لخت تو والاترى زانكه وصفت كنم به احسان مگر خوانمت يا كرم از آن مهربانتر كه بيم آيدم ز عدلت مگر جان بفرسايدم ز عصيان اگر آدمى زد رقم نيايد ز عدل تو هرگز ستم و يا آن كه پيمود راه نكو نماند به دست تو پاداش او درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان ببخش اى خدا آرزوى مرا هدايت بيفزاى خوى مرا بزرگى و نعمت تو را بى‌كران بر اين خوان مرا هم بخوان