دعای 40 ( دعا به وقت یاد مرگ ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) بار خدايا! درود بر محمد و خاندان وى، و ما را از درازى آرزو در امان دار و با مبادرت به عمل راستين عرصه را بر آرزوها تنگ فرما تا آنجا كه ديگر اين آرزو در سر نپزيم كه ساعتى را پس از ساعت ديگر به پايان رسانيم و روزى را به روز ديگر يا نفسى را به نفس ديگر پيوند زنيم و گامى از پى گام ديگر برداريم‌

(2) و ما را از غرور آرزو سالم و از شرور آن ايمن و مرگ را در برابر چشم همه ما همواره حاضر بدار و ياد آورى آن را براى ما يك روز در ميان مفرما

(3) و از كردارهاى نيك آنچنان سرمايه‌اى به ما ده كه وعده‌ى وصل تو را دير انگاريم و براى بازگشت به سوى تو شتابزدگى به خرج دهيم، به گونه‌اى كه مرگ براى ما انسگاهى شود كه با آن انس يابيم و الفتگاهى گردد كه به سوى او شوق ورزيم و خويشاوندى شود كه نزديك شدن به او را از دل خواهان باشيم،

(4) پس هر زمان كه مرگ را بر ما وارد ساختى و بر ما فرود آوردى ما را از ديدارش چون بر خورد با آشناى قديمى نيكبخت فرما و در مهمانيش ما را بدبخت مساز و از ديدارش ما را غمزده مكن و آن را درى از درهاى مغفرت و كليدى از كليدهاى رحمتت قرار ده.

(5) ما را چنان بميران كه در شمار هدايت يافتگان باشيم و در زمره‌ى فرمان برداران بى‌اكراه و توبه كاران غير عاصى محسوب شويم، نه آنهايى كه در ارتكاب گناه اصرار مى‌ورزند. اى ضامن پاداش نيكوكاران و اى به صلاح آورنده‌ى اهل فساد.