دعای 40 ( دعا به وقت یاد مرگ ) ترجمه سید علیرضا جعفری

(1) خدايا! بر محمد و آل او درود فرست و ما را از درازى آرزو در امان دار و آرزوها را با عمل صادقانه بر ما كوتاه فرما، تا اين كه ساعتى پس از ساعت ديگر را آرزو نكنيم و فردا را بعد از امروز انتظار نكشيم و پيوند زدن نفسى را به نفس ديگر و برداشتن گامى پس از گام ديگر را آرزو نكنيم.

(2) و ما را از فريب و غرور آن‌ها سالم و از شرور آن ايمن دار، و مرگ را در جلوى چشم همه‌ى ما هميشه حاضر و مجسم فرما و چنين مكن كه گهگاه به ياد مرگ بيفتيم.

(3) و از كارهاى شايسته، عملى براى ما مقرر فرما كه با آن سرمايه بازگشت به سوى تو را كند و آهسته شماريم و وعده‌ى وصل تو را دير انگاريم و براى بازگشت به سوى تو عجله كنيم و حرص ورزيم به گونه‌اى كه مرگ براى ما محل انسى شود كه بدان انس يابيم و محل الفتى شود كه بدان شوق ورزيم و خويشاوندى گردد كه قرب و نزديك شدن به آن را دوست بداريم.

(4) پس هر گاه آن را بر ما وارد سازى و بر ما فرود آورى ما را از ديدارش سعادتمند و نيكبخت فرما و در آن هنگام كه بر ما مى‌رسد ما را با آن مأنوس گردان و در مهمانيش ما را شقى و بدبخت مساز و به زيارتش ما را خوار مفرما و آن را درى از درهاى مغفرت و آمرزش خويش قرار ده و كليدى از كليدهاى رحمت خويش.

(5) ما را چنان بميران كه در شمار هدايت يافتگانى كه گمراه نگشتند، باشيم و در گروه فرمان بردارى كه اكراه در انجام دادن فرامين الهى در قلب آن‌ها نبوده و در زمره‌ى توبه كنندگانى كه به عصيان گرفتار نگشته و بر انجام دادن گناه اصرار نورزيده‌اند، اى ضامن مزد و اجر نيكوكاران! و اى اصلاح كننده‌ى كار مفسدان.