دعای 40 ( دعا به وقت یاد مرگ ) ترجمه غلامعلی صفايی

(1) خداوندا، بر محمد و خاندانش درود فرست و ما را از دلباختگى به آرزوهاى دور و دراز دنيايى بازدار، و با عمل شايسته دست چنين آرزوهايى را از ما كوتاه ساز؛ تا هرگز براى دستيابى آن به دنبال رسيدن ساعتى بعد ديگر ساعتى و در پى روزى پس از روز ديگرى، و در انتظار لحظه‌اى بعد از لحظه‌اى نباشيم و نهادن قدمى را از پس قدم ديگر تمنا نكنيم.

(2) ما را فريب آرزوها ايمنى دار و از شرورش در امان گذار فرارسى مرگ را در برابر ديدگانمان جلوه انداز، و يادش را همه گاه نه هر از گاه در نهادمان زنده بدار.

(3) خدايا، به ما توفيق اعمال شايسته‌اى ده كه رهسپارى به درگهت و بازگشت به آستانت دير شماريم و براى شتاب به وصالت بسى مشتاق باشيم؛ آن سان كه مرگ جايگاه انسان شود كه بدان دل بنديم، و برايمان سراى الفتى باشد كه شيداى سفر به سويش باشيم و چون خويشاوندى‌اش پنداريم كه ديدارش همى دوست داريم.

(4) بار خدايا، آن گاه مرگ ما را رساندى و بر ما فرود آوردى ما را به آمدن چنين زائرى خوش‌بخت، و به ورود اين مهمان آرام نماى، و ما را در مهمانى‌اش شوربخت مفرماى و به ديدارش شرمسار و تيره‌بخت منماى. آن را برايمان درى از درهاى آمرزشت دار و كليدى از كليدهاى گنج رحمتت ساز.

(5) خدايا، مرگ ما را زمانى رسان كه هدايت شده تو باشيم و گمراه نباشيم فرمان بردار تو باشيم و روى از درگهت نتاييم، توبه كار تو باشيم و بر گناه هرگز اصرار نورزيم اى كه پاداش نيكوكاران را خود ضامنى و اصلاح عمل تبهكاران را همى خواهانى.