دعای 40 ( دعا به وقت یاد مرگ ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) خدايا درود بر محمد و آل او فرست و ما را از آرزوهاى دور و دراز نگهدار و به درستكارى اميد ما را كوتاه گردان چنانكه آرزو نكنيم ساعتى را به ساعت ديگر رسانيم و روزى را به روز ديگر بريم يا دمى را به دمى ديگر پيونديم و گامى پس از گامى برداريم‌

(2) و ما را از فريب آمال نگاهدار و از شر آن ايمن گردان، و مرگ را پيش چشم ما مجسم كن و ياد آن را هيچگاه از خاطر ما مبر.

(3) و از اعمال شايسته چندان نصيب ما كن كه از دير شدن بازگشت سوى تو انديشناك شويم و لقاى تو را هر چه زودتر طالب باشيم. به اجل دل بنديم و با مرگ الفت گيريم و مشتاق آن شويم و مانند خويشان نزديك قرب او را خواهيم.

(4) و چون او را به منزل ما آورى و ميهمان ما سازى زيارت او را موجب خوشبختى ما گردان و قدوم او را سبب انس ما قرار ده و به ميزبانى او ما را بدبخت مكن و در ضيافت او آبروى ما را مريز و آن را درى گردان از درهاى آمرزش خود به روى ما گشاده و كليدى از كليدهاى بخشايش خود به دست ما داده.

(5) و ما را از اين جهان بيرون بر هدايت يافته راه گم ناكرده، شادان و خرم و با توبه، بى‌گناه و اصرار! اى كسى كه پاداش نيكوكاران را بر عهده گرفته و كردار تبهكاران را به صلاح مى‌آورى.