دعای 40 ( دعا به وقت یاد مرگ ) ترجمه باقر رجبی نژاد

(1) خدايا! بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و ما را از آرزوى دل رهايى ده، و آن را به عمل راستين از ما كوتاه گردان، تا تمام كردن ساعتى از پى ساعتى را آرزو نكنيم، و نه تمام گرفتن روزى را به دنبال روزى، و نه پيوستن نفسى را به نفسى، و نه رسيدن گامى به گامى،

(2) و ما را از فريب آن سلامت دار، و از بديهايش در امان دار، و مرگ را در مقابل ما برپا دار، و از مرگ ياد كردن ما را هرازگاهى قرار مده،

(3) و از كارهاى شايسته كارى برايمان قرار ده كه به آن بازگشت به سوى تو را كند شماريم، و براى به شتاب رسيدن به تو بدان حرص داشته باشيم، تا مرگ براى ما محل انسى باشد كه به آن انس گيريم، و جاى الفتى كه به آن شوق ورزيم، و خويشاوند نزديكى كه نزديك شدن به آن را دوست بداريم،

(4) پس هرگاه كه او را بر ما وارد كردى و بر ما فرود آوردى پس در حالى كه زائر است ما را به آن نيكبخت گردان، و از سفر باز آمده ما را به آن انس ده، و ما را به مهمانى او بدبخت مگردان و ما را به ديدارش خوار مساز، و آن را درى از درهاى آمرزش خود قرار ده، و كليدى از كليدهاى رحمت خود،

(5) ما را هدايت شدگانى كه گمراه نيستند بميران، فرمانبردارانى كه كراهت ندارند، توبه كنندگانى كه معصيت كار نبوده و (به گناه) اصرار نورزند، اى ضامن پاداش نيكوكاران، و خواهان اصلاح كردار فاسدان.