دعای 40 ( دعا به وقت یاد مرگ ) ترجمه عباس عزيزی

(1) بار خدايا، بر محمد و آل او درود فرست و ما را از آرزوى دراز بازدار و آرزوها را با كردار راست و درست، بر ما كوتاه گردان تا اين كه تمام كردن ساعتى را پس از ساعتى و دريافتن روزى را پس از روزى و پيوستگى نفسى را به نفسى و در پى آمدن گامى را در پى گامى آرزو نكنيم.

(2) و ما را از فريب آرزو، سلامت، و از بدى‌هايش، ايمن فرما، و مرگ را در برابر چشمان ما قرار ده و آن را از يادمان مبر و ياد كردن آن را همه روزه كن

(3) و از اعمال شايسته عملى براى ما قرار ده كه با آن بازگشت به سوى تو را (با همه سرعت) دير شماريم و به زود رسيدن به رحمت تو حرص بورزيم، تا مرگ، جايگاه انس و آرامش ما باشد كه با آن انس گيريم و خانه‌ى الفت ما باشد كه مشتاق آن باشيم و (چون) خويشاوند نزديك، مانند فرزند و زن باشد كه نزديك شدن به او را دوست بداريم.

(4) پس هر گاه آن را بر ما حاضر نموده و فرود آوردى، ما را به آن نيكبخت گردان و چون (مرگ) آيد آن را مايه‌ى آرامش جانمان گردان و ما را به مهمانى آن بدبخت و از ديدارش خوار مفرما. خدايا، مرگ را دروازه‌اى از دروازه‌هاى آمرزش خود و كليدى از كليدهاى رحمت خويش گردان.

(5) و ما را در حالى بميران كه هدايت شدگان به راه حق باشيم، نه گمراه،فرمانبرانى كه از آن كراهت نداشته باشيم، توبه كنندگانى باشيم كه بر گناه اصرار نورزيم، اى ضامن پاداش نيكوكاران و اى اصلاح كننده‌ى كردار تباهكاران.