دعای 40 ( دعا به وقت یاد مرگ ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) خدايا بر محمد و خاندانش درود فرست و ما را از آرزوى دور و دراز نگه‌دار، و چنان كن كه با درستكارى دست آرزوها از ما كوتاه شود، تا ما را اميد آن نباشد كه ساعتى را پس از ساعتى به پايان بريم، و روزى را پس از روزى به سر آوريم، و نفسى را به نفسى پيوند زنيم، و از پس يك گام، گام ديگرى برداريم.

(2) ما را از فريب آرزوها به سلامت دار و از بدى‌هاى آنها ايمن ساز، و مرگ را پيش روى ما مجسم بدار و بر ما مپسند كه لحظه‌اى از ياد آن تهى گرديم.

(3) ما را آنگونه به انجام دادن كارهاى شايسته موفق كنم كه بازگشتمان به سوى تو را كند پنداريم، و در رسيدن به كوى تو حريص‌تر گرديم؛ بدان پايه كه مرگ براى ما خانه‌ى آرامشى شود كه در آن بياساييم، و جايى دوست‌داشتنى كه مشتاقانه بدان درآييم، و خويشاوندى كه نزديك‌شدن به او را دوست بداريم.

(4) پس چون مرگ را به ما نزديك ساختى و ما را به دامنش انداختى، به ديدار او ما را نيك‌بختى بخش، و آمدنش را سبب آرامش ما كن، و به ميزبانى او شوربختمان مساز، و به ديدار او ما را به خوارى ميفكن، و او را درى از درهاى بخشش، و كليدى از كليدهاى رحمت خود گردان.

(5) ما را در حالى بميران كه راه يافته‌ايم و گمراه نگرديده‌ايم، و طاعت تو را ناپسند نشمرده‌ايم، و روى از گناه برتافته‌ايم و دست از نافرمانى كشيده‌ايم. اى عهده‌دار پاداش نيكوكاران، و اصلاح كننده‌ى عمل تباهكاران.