دعای 40 ( دعا به وقت یاد مرگ ) ترجمه حسین عماد زاده اصفهانی

(1) پروردگارا رحمت فرست بر محمد و آل محمد (ص) و ما را كفايت كن از آرزوهاى دراز و كوتاه كن امل را از ما به راستى و درستى و سعى در طاعت و اخلاص و عزم ثابت در فرمانبردارى چنان بدار ما را كه از اين نفس بركشيم و گامى پس از اين گام برداريم.

(2) خدايا ما را از طول و بلندى آروزهاى مهلك به سلامت دار و از بديهاى نفس ايمن گردان و مرگ را بياد ما آور، آن چنان كه فراموش نكنيم نه وقتى ياد كنيم و موقع ديگر فراموش نمائيم‌

(3) و در غفلت عنايت كن تا با آن عمل به سوى تو باز گرديم و با عمل صالح حريص به اشتياق لقاى تو باشيم. پروردگارا مرگ را با ما مانوس ساز كه با آن انس گيريم و آرام باشيم و از آن بيمناك نشويم و بلكه به آن مشتاق و آرزومند باشيم‌

(4) اگر مرگ را بر ما فرو فرستى به نيك بختى فرست كه به زيارت ما آيد و انس ده او را كه بر ما نزول اجلال نمايد و در منزل جان ما بار گشايد. خدايا ما را به مرگ بدبخت و شقى نگردان و ما را چنان‌دار كه از ديدار او زيانى بر ما نرسد بلكه آن را درى از ابواب رحمت خود قرار ده كه با كليدهاى رحمت و مغفرت خود بگشائى‌

(5) ما را بميران در حالى كه هدايت شده باشيم نه از گمراهان، در حال مردن از زمره‌ى مطيعان و فرمانبرداران باشيم نه گردنكشان و تبهكاران در آن حال از توبه‌كنندگان باشيم نه عاصيان گمراه و متجاهرين به گناه، اى پروردگارى كه تو ضامن پاداش نيكوكارانى و مصلح عمل مفسدين و تباه‌كارانى و بخشنده‌ى گناه گناهكارانى. دل ميرود ز دستم صاحبدلان خدا را دردا كه راز پنهان خواهد شد آشكارا كشتى شكستگانيم اى باد شرطه برخيز باشد كه باز بينيم ديدار آشنا را اى صاحب كرامت شكرانه سلامت روزى تفقدى كن درويش بينوا را آسايش دو گيتى تفسير اين دو حرف است با دوستان مروت با دشمنان مدارا