دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) اى معبود من تو را مى‌ستايم و تو شايان ستايشى، در برابر احسان كاملت نسبت به من، فراوانى نعمتهايت بر من، و بسيارى عطايت درباره‌ى من، و بر رحمتى كه مرا به آن برترى داده‌اى، و نعمتى كه بر من سرشار ساخته‌اى. زيرا چندان درباره‌ام احسان كرده‌اى كه شكر من از آن قاصر است.

(2) و اگر احسان تو نسبت به من و سرشارى نعمتهايت بر من نمى‌بود، به احراز بهره‌ى خود و به اصلاح نفس خود نمى‌رسيدم. ولى تو درباره‌ام احسان آغاز كردى، و از رنج كوشش در كفايت امورم بى‌نياز ساختى، و مشقت بلا را از من برگرداندى، و قضاى خوفناك را از من بازداشتى-

(3) اى معبود من- پس چه بسا بلاى مشقت بارى كه آن را از من برگرداندى! و چه بسا نعمت سرشارى، كه چشمم را به آن روشن ساختى! و چه بسا احسان بزرگى كه از آن تو نزد من است!

(4) تويى كه هنگام بيچارگى دعايم را اجابت كردى، و هنگام درافتادن به گناه از لغزشم درگذشتى، و حقم را از ستمكاران بازستاندى-

(5) اى معبود من- من آنگاه كه از تو مسئلت كردم تو را بخيل نديدم. و چون آهنگ تو كردم تو را گرفته نيافتم، بلكه تو را نسبت به دعايم شنونده و درباره‌ى خواهشهايم عطاكننده يافتم: نعمتهايت را در هر حال از حالاتم و در هر زمان از زمانهايم بر خود سرشار يافتم، از اين رو تو نزد من ستوده‌اى، و احسانت پيش من مشكور است.

(6) جان و زبان و عقل من تو را همى‌ستايند: چنان ستايش كه به پايگاه كمال و به كنه شكر رسد، چنان ستايش كه در حد خشنودى تو از من فراز آيد. پس مرا از خشم خود نجات بخش.

(7) اى پناه من در آن وقت كه تعدد راهها مرا خسته سازد، و اى درگذرنده از لغزش من، كه اگر عيب پوشى تو درباره‌ى من نمى‌بود هر آينه از رسواشدگان مى‌بودم، و اى دستگير من از سر يارى، كه اگر ياريت نسبت به من نمى‌بود هر آينه از مغلوبان مى‌بودم. و اى كسى كه پادشاهان در پيشگاهش يوغ مذلت را به گردنهاشان نهاده‌اند، و از اين رو از حمله‌هايش ترسانند. و اى سزاوار پرهيزگارى، و اى كسى كه نامهاى نيكو مخصوص اوست، از تو مسئلت مى‌كنم كه از من درگذرى، و مرا بيامرزى. زيرا من بى‌گناه نيستم كه در برابر مواخذه‌ى تو حجت آورم، و نيرومند نيستم كه غلبه كنم، و گريزگاهى ندارم كه بگريزم.

(8) و از تو مى‌خواهم كه از لغزشهايم درگذرى، و پوزش مى‌طلبم و بيزارى مى‌جويم از آن گناهانم كه مرا گرفتار ساخته، و بر من احاطه كرده، چندان كه به نابوديم كشيده، توبه به سوى تو گريخته‌ام، پس توبه‌ام را بپذير. و به حال پناه جستن پس پناهم ده، و به حال زينهار خواستن پس خوارم مگذار، و به حال سوال پس محرومم مگردان، و به حال دست به دامن شدن پس به دشمن تسليمم مكن، و به حال خواهش پس نوميدم بازمگردان.

(9) تو را خواندم- اى پروردگار من- در حالى كه مسكين و زار و نگران و هراسان و ترسان و فقير و بيچاره‌ى آستان توام-

(10) به تو شكايت مى‌كنم- اى معبود من- از ناتوانى خود در شتاب كردن به سوى آنچه به دوستانت وعده داده‌اى، و در دورى گزيدن از آنچه دشمنانت را از آن برحذر داشته‌اى. شكايت مى‌كنم از بسيارى غمهايم، و از وسوسه‌ى نفسم.-

(11) اى معبود من- تو مرا به نيت بدم رسوا نكردى، و به گناهم هلاك نساختى. تو را مى‌خوانم پس مرا اجابت مى‌كنى، اگر چه چون تو مرا مى‌خوانى در اجابتت كند باشم، و هر حاجتى كه دارم از تو مى‌خواهم، و هر كجا باشم راز خود را پيش تو مى‌سپارم. پس جز تو را نمى‌خوانم، و به غير تو اميد ندارم.

(12) لبيك لبيك: تو مى‌شنوى شكايت كسى را كه شكايت نزد تو آورد، و رومى‌آورى به كسى كه بر تو توكل كند، و ميرهانى هر كه را به پناه لطف تو درآيد، و بلا را برطرف مى‌كنى از هر كه به تو پناه آورد.

(13) - اى معبود من- پس مرا به علت ناسپاسيم از خير آن جهان و اين جهان محروم مكن، و آن گناهانم را كه مى‌دانى بيامرز.

(14) اگر عذاب فرمائى پس به علت آنست كه من آن ستمكار، سهل‌انگار، اهمال پيشه‌ى، گناهكار كوتاهى كننده‌ى و فروگذارنده‌ى به غفلت گزارنده‌ى بهره‌ى خويشم. و اگر بيامرزى، پس به سبب آنست كه تو مهربانترين مهربانانى.