دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) اى خداوند من، حمد مى‌گويم تو را- و تو سزاوار حمدى- حمد مى‌گويم تو را به سبب نيكيهايت كه در حق من روا داشتى و به سبب نعمتهاى فراوانت كه به من ارزانى فرمودى و عطاياى بسيارت كه مرا بدان نواختى و رحمت و بخشايش و نعمتت كه مرا بر ديگران برترى نهادى و به من دادى. درباره‌ى من نيكيها كرده‌اى و مرا نعمتها داده‌اى كه زبان از سپاس آن عاجز است.

(2) و اگر احسان تو و نعم بى‌شمارت نمى‌بود، هرگز نمى‌توانستم بهره‌ى خويش فراچنگ آرم و به اصلاح نفس خود پردازم. ولى تو پيش از آنكه خواستار احسانت شوم، مرا غرقه‌ى احسان خود ساختى و در همه‌ى كارهايم مرا از ديگران بى‌نيازى بخشيدى و بلا از من بگردانيدى و قضاى سهمگين از من بازداشتى.

(3) بار خدايا، چه بلاهاى رنج‌آور كه از من بگردانيده‌اى و چه نعمتهاى فراوان كه مرا بدان شادمان ساخته‌اى و چه احسانهاى بزرگوارانه كه در حق من نموده‌اى.

(4) بار خدايا، تويى كه به هنگام بيچارگى دعاى من اجابت كردى و چون به خطا و لغزشى گرفتار آمدم از من درگذشتى و حق مرا از دشمنان بگرفتى.

(5) اى خداوند، هرگاه كه از تو درخواستى نموده‌ام بخيلت نيافته‌ام و هر زمان كه آهنگ تو كرده‌ام گرفته‌ات نديده‌ام، بل چنانت يافته‌ام كه دعاى مرا مى‌شنوى و آنچه خواسته‌ام عطا مى‌كنى و در هر كار كه هستم و در هر زمان كه هستم ديده‌ام كه نعمت بسيارت بر من روان است. از اين روست كه در نزد من ستوده‌اى و احسانت بس نيكوست.

(6) اى خداوند، جان من و زبان من و عقل من، حمد و سپاس تو گويند، حمدى به كمال رسيده، حمدى به حقيقت شكر نايل آمده، حمدى تا غايت خشنوديت فرارفته. پس مرا از خشم خود در امان دار.

(7) اى پناهگاه من هنگامى كه يافتن راههاى رهايى براى من دشوار مى‌شود، اى عفوكننده از خطا، اگر تو بر گناه من پرده نيفكنده بودى، من از رسوايان مى‌بودم. اى خداوندى كه به يارى خويش مرا توانايى بخشيده‌اى اگر يارى تو نبود من از مغلوبان مى‌بودم. اى خداوندى كه پادشاهان در برابر تو يوغ مذلت برگردن نهاده‌اند و از سطوت تو بيمناكند. اى خداوندى كه سزاوار آنى كه از تو بترسند، اى خداوندى كه نامهاى نيكو از آن توست، از تو مى‌خواهم كه مرا عفو كنى و بيامرزى، كه من بى‌گناه نيستم كه عذرى اقامه كنم و نيرومند نيستم كه هواى غلبه‌ام در سر باشد و گريزگاهى ندارم كه بدان در گريزم.

(8) از تو خواهم كه خطاهايم ببخشايى و از آن گناهان كه مرا گرفتار خود ساخته و گرد من فراگرفته و به هلاكتم نزديك كرده، پوزش مى‌خواهم، از آن گناهان در تو مى‌گريزم- اى پروردگار من- و توبه مى‌كنم، توبه من بپذير. به تو پناه مى‌جويم، پناهم ده. از تو زنهار مى‌طلبم، خوارم فرومگذار. دست سئوال پيش تو دراز كرده‌ام، محرومم مكن. به رشته رحمت تو چنگ زده‌ام، رهايم مكن. تو را مى‌خوانم، نوميدم بازمگردان.

(9) اى پروردگار من، تو را مى‌خوانم، در حالى كه مسكينم، زار و نزارم، ترسان و هراسان و بيمناكم، فقيرم و به تو محتاجم.

(10) اى خداى من، به تو شكايت مى‌كنم ناتوانيم را، كه نمى‌توانم به آن وعده‌اى كه به اولياى خود داده‌اى بشتابم و نمى‌توانم از آنچه دشمنانت را از آن ترسانده‌اى دورى جويم. به تو شكايت مى‌آورم از فراوانى غم و اندوهم و وسوسه‌ى نفسم.

(11) خدايا، به سبب آنچه در باطنم مى‌گذرد، مرا رسوا نساخته‌اى و به سبب گناهانم هلاك نكرده‌اى. تو را مى‌خوانم و تو پاسخم مى‌دهى، هر چند به هنگامى كه مرا مى‌خوانى من در پاسخ تو درنگ مى‌كنم. هر نيازم كه باشد از تواش مى‌خواهم و هر جا كه باشم، راز دل خود به تو مى‌سپارم. جز تو كسى را نمى‌خوانم، جز تو به كسى اميد ندارم.

(12) لبيك لبيك. هر كس به تو شكايت آورد، مى‌شنوى. هر كس بر تو توكل كند، بدو روى مى‌كنى. هر كس را كه چنگ در ريسمان تو زند، رهايى مى‌بخشى و از كسى كه به تو پناه آورد، غم و اندوه مى‌زدايى.

(13) اى خداوند، مرا به سبب اندك بودن سپاسگزاريم از خير دنيا و آخرت محروم مكن. گناهانم را كه تنها تو مى‌دانى چيست بيامرز.

(14) اگر مرا عذاب كنى، سزاى من است، كه من ستمگرم و تباهكارم و گنهكارم و مقصرم و سهل‌انگارم و غافل از بهره‌ى خويش هستم. اگر مرا بيامرزى، چه شگفت، كه تو مهربان‌ترين مهربانانى.