دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه باقر رجبی نژاد

(1) خداى من! تو را مى‌ستايم - كه تو سزاوار ستايشى - در برابر رفتار نيكويت با من، و وفور نعمتهايت بر من، و فراوانى عطايت درباره‌ى من، و در برابر رحمتت كه مرا به آن برترى دادى، و نعمتت كه بر من فراوان كردى، پس حقا كه درباره‌ى من چنان نيكويى كرده‌اى كه سپاسم از آن ناتوان است.

(2) و اگر نبود احسان تو به من و فراوانى نعمتهايت بر من، به فراهم آوردن بهره‌ام نمى رسيدم، و نه به اصلاح خويش، ولى تو درباره‌ى من به احسان آغاز كردى، و بى‌نيازى در تمام كارهايم را روزى من نمودى، و سختى بلا را از من گرداندى، و حكم دهشت را از من باز داشتى.

(3) خداى من! پس چه بسا بلاى رنج‌آورى كه از من گرداندى! و چه بسا نعمت فراوانى كه ديده‌ام را به آن روشن ساختى! و چه بسا خوبى ارجمندى كه براى توست نزد من است.

(4) تويى كه به وقت بيچارگى دعايم را روا ساختى، و به وقت در افتادن (در گناه) از لغزشم گذشتى، و مطالبات مرا از دشمنان گرفتى.

(5) خداى من! هنگامى كه از تو درخواستى نمودم تو را بخيل نيافتم، و نه گرفته هنگامى كه آهنگ تو كردم، بلكه تو را شنونده‌ى دعايم يافتم، و نسبت به خواسته‌هايم، عطا كننده، و نعمتهايت را بر خود فراوان يافتم در هر حال از حالاتم و هر زمان از زمانهايم، از اين رو تو در نزدم ستوده‌اى، و احسانت پيش من نيكو است.

(6) جان و زبان و عقلم تو را مى‌ستايد، ستايشى كه به كمال و حقيقت سپاس رسد، ستايشى كه انتهاى خشنودى تو از من باشد، پس مرا از خشم خود رهايى ده.

(7) اى پناه من به وقتى كه راهها (يا قصدها) مرا خسته كرده، و اى درگذرنده‌ى لغزشم، پس اگر پرده پوشى تو از زشتيهايم نبود هر آينه از رسوايان بودم، و اى نيرو دهنده‌ام به يارى كردن، اگر مرا يارى كردنت نبود هر آينه از شكست خوردگان بودم، و اى كسى كه پادشاهان براى او يوغ خوارى بر گردنهايشان نهاده‌اند، و از حمله‌هاى او ترسانند، و اى اهل پرهيزكارى، و اى كسى كه براى او نامهاى نيكو است، از تو مى‌خواهم كه از من درگذرى، و مرا بيامرزى، زيرا من بى‌گناه نيستم كه عذر آورم، و نه داراى نيرو كه پيروز گردم، و نه برايم گريزگاهى است كه بگريزم.

(8) و از تو مى‌خواهم كه از لغزشهايم درگذرى، و از تو پوزش مى‌طلبم از گناهانى كه گرفتارم ساخته، و مرا فراگرفته پس تباهم نموده، پروردگار من! از آنها در حالى كه توبه كننده‌ام به سوى تو گريختم، پس توبه‌ام را بپذير، پناه آورنده‌ام پس پناهم ده، امان خواهم پس خوارم مكن، درخواست كننده‌ام پس محرومم مگردان، چنگ زننده‌ام پس مرا وامگذار، دعا كننده‌ام پس نوميد بازم مگردان،

(9) اى پروردگار من! تو را خوانده‌ام در حالى كه درويش، خوار، ترسان، هراسان، بيمناك، بى‌چيز، و بيچاره‌ى درگاه توام.

(10) اى خداى من! به تو شكايت مى‌آورم از ناتوانيم در سرعت گرفتن به چيزى كه به دوستانت وعده فرموده‌اى، و از دورى نمودن از آنچه كه دشمنانت را به آن بيم داده‌اى، و از فراوانى اندوه، و وسوسه‌ى نفسم.

(11) خداى من! مرا به سبب قصد (بد)م رسوا نكردى، و به گناهم تباهم نساختى، تو را مى‌خوانم پس پاسخم مى‌دهى اگر چه هنگامى كه تو مرا مى‌خوانى (در فرمانبرى) كندم، و هر خواسته‌اى كه دارم از تو درخواست مى‌كنم، و هر كجا كه باشم رازم را پيش تو مى‌گذارم، از اين رو جز تو را نمى‌خوانم، و به غير تو اميد ندارم.

(12) و به فرمان توام، به فرمان توام، (زيرا شكايت) كسى را كه به تو شكايت آورد مى‌شنوى، و به كسى كه بر تو تكيه كند رو مى‌آورى، و كسى كه به (رشته‌ى رحمت) تو درآويزد مى‌رهانى، و كسى كه به تو پناه آورد غمش را مى‌زدايى،

(13) خداى من! مرا محروم مكن از خير آخرت و دنيا به خاطر كمى سپاسم، و آنچه از گناهانم را كه مى‌دانى بيامرز.

(14) اگر مرا عذاب كنى پس (از روى عدل است زيرا) من آن ستمكار، كوتاه آمده (در انجام وظيفه)، گنهكار، سستى كننده، كوتاهى كننده، غفلت ورزنده از بهره خويشم، و اگر (مرا) بيامرزى پس تو مهربانترين مهربانانى.