دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) خدايا تو را مى‌ستايم- و تو شايان ستايشى- در برابر نيكى و لطفت نسبت به من، و وفور نعمتهايت بر من، و بسيارى عطايت درباره‌ام، و به خاطر رحمتى كه مرا به آن، برترى دادى، و نعمتى كه بر من، سرشار ساختى، و راستى، آن قدر درباره‌ام احسان فرموده‌اى كه زبان سپاسم درمانده است،

(2) و اگر احسانت به من، و سرشارى نعمتهايت بر من نمى‌بود، به احراز و كسب بهره‌ام، و به اصلاح نفسم نمى‌رسيدم، اما تو، احسان به مرا آغاز فرمودى، و بى‌نيازى و كفايت در همه امورم را روزى‌ام ساختى، و سختى و رنج بلا را از من دور نمودى، و قضا و قدر هراسناك را از من بازداشتى.

(3) خدايا! پس چه بسا حمله‌ى بلاى مشقت‌بار، كه از من برطرف فرمودى! و چه بسا نعمت سرشار، كه چشمم را به آن، روشن نمودى! و چه بسا خوبيهاى گرانقدر كه از تو نزد من است!.

(4) توئى كه وقتى بيچاره شدم، دعايم را مستجاب ساختى، و چون زمين خوردم (و گناه كردم) لغزشم را بخشيدى، و حقم را از دشمنان گرفتى.

(5) خدايا! من آن هنگام كه از تو مسئلت كردم، تو را «بخيل» نيافتم، و چون آهنگ تو نمودم، تو را (عبوس و) «گرفته» نديدم، بلكه ديدم دعاى مرا مى‌شنوى، و خواسته‌هايم را عطا مى‌كنى، و ديدم نعمتهاى تو بر من، در هر حال از حالاتم، و هر زمان از وقتم، سرشار است، از اين رو، تو نزد من، ستوده‌اى، و احسانت پيش من، پسنديده مى‌باشد.

(6) جان و زبان و عقل من، تو را مى‌ستايد، ستايشى كه به پايگاه كمال و حقيقت سپاس برسد، ستايشى كه نهايت خوشنودى‌ات از من باشد، پس مرا از خشمت نجات بخش،

(7) اى پناه من در وقتى كه تعدد راهها مرا خسته سازد و به زحمت اندازد، و اى كه از لغزشم درمى‌گذرى، كه اگر عيب‌پوشى‌ات درباره‌ام نمى‌بود، البته از رسواشدگان بودم، و اى كه با يارى‌ات تاييدم فرمودى، كه اگر يارى تو نسبت به من، صورت نمى‌گرفت، قطعا مغلوب مى‌شدم، و اى كه پادشاهان، در پيشگاهت يوغ مذلت بر گردن نهاده‌اند. (يوغ: چوبى كه بر گردن گاو و چارپا، به هنگام شخم مى‌گذارند. مترجم)، از اين رو، آنان از مظاهر قدرت و غلبه‌ات هراسانند، و اى «سزاوار و اهل تقوا» (يعنى: با پرهيزگاران، الفت دارى. يا: از هر ناپسندى، مصون و محفوظى. يا: شايسته‌اى كه در پيشگاه تو تقوا پيشه كنند. مترجم)، و اى كه نامهاى نيكو، مخصوص تو است! از تو مى‌خواهم كه مرا ببخشى، و بيامرزى، زيرا من، بى‌گناه نيستم و بدين سبب نمى‌توانم در برابر موآخذه‌ات دليل بياورم (و عذر بخواهم)، و نيرومند نمى‌باشم پس نخواهم توانست غلبه كنم، و گريزگاهى ندارم كه بگريزم،

(8) و از تو مى‌خواهم كه از لغزشهايم چشم بپوشى، و به درگاه تو آمده و پوزش مى‌طلبم به خاطر گناهانى كه گرفتارم ساخته، و احاطه‌ام نموده، چندان كه سبب نابودى‌ام شده. من از شر اين گناهان، پروردگارا! با حال «توبه» به سوى تو گريخته‌ام پس توبه‌ام را بپذير... به تو پناهنده شده‌ام پس پناهم ده... از تو حمايت مى‌طلبم پس خوارم مگذار... سائل درگاهت هستم پس محرومم مساز... دست به دامان توام پس (به دشمن) تسليمم منما... از تو خواهش مى‌كنم پس نااميدم باز مگردان.

(9) پروردگارا! تو را مى‌خوانم در حالى كه من، بينوا... زار... ترسان... هراسان... بيمناك... تهيدست... بيچاره‌ى آستان توام.

(10) به تو شكايت مى‌كنم- اى معبود من!- از ناتوانى‌ام كه قادر نيستم به سوى آنچه دوستانت را وعده فرموده‌اى شتاب كنم، و از آنچه دشمنانت را تحذير نموده‌اى بپرهيزم، (و شكوه مى‌كنم) از بسيارى اندوهم، و وسوسه‌ى نفسم.

(11) خدايا! مرا به خاطر نيت و باطن زشتم رسوا ننمودى، و به گناهم هلاك نفرمودى، تو را مى‌خوانم و تو پاسخ مى‌دهى، اگر چه آنگاه كه تو مرا مى‌خوانى، كندى مى‌نمايم، و هر حاجتى كه دارم از تو مى‌خواهم، و هر كجا باشم رازم را پيش تو مى‌سپارم، از اين رو، جز تو را نمى‌خوانم، و به غير تو اميد ندارم،

(12) لبيك، لبيك! شكايت كسى را كه به تو شكايت كند، مى‌شنوى، و به كسى كه به تو اعتماد نمايد، روى مى‌آورى، و هر كه را به دامان لطفت بياويزد، نجات مى‌بخشى، و بلا را از كسى كه به تو پناهنده شود، دور مى‌سازى.

(13) خدايا! پس (اكنون كه با بندگانت اين گونه رفتار مى‌كنى) مرا (نيز) از خير آن سرا (آخرت) و اين سرا (دنيا)- به جرم ناسپاسى‌ام - محروم و نااميد مفرما، و آن گناهانم را كه مى‌دانى، بيامرز،

(14) (كه) اگر عذاب فرمايى پس (بدين سبب است كه) من، آن ستمكار سهل‌انگار، اهمال پيشه، گناهكار، مقصر، كوتاهى‌كننده، غافل از بهره‌ى خويشتنم... و اگر بيامرزى پس (از اين رو است كه) تو مهربانترين مهربانانى.