دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه محمد علی مجاهدی

(1) خداى من! من تو را سپاس مى‌گويم و تو در خور سپاسى به خاطر احسان، وفور نعمت‌ها، افزونى عطا، و رحمت (فراوانى) كه بر من ارزانى داشته‌اى و مايه‌ى فضيلت من (در ميان بندگان خود) شده‌اى، آرى تو در حق من لطف‌هايى كرده‌اى كه من از اداى سپاس آن‌ها ناتوانم؛

(2) و اگر احسان و وفور نعمت‌هاى تو نبود من به بهره‌اى پاى نمى‌رسيدم و در اصلاح خود موفق نبودم، و تو احسان خود را در حق من آغاز كردى و بى‌نيازى (به ديگران) را در همه‌ى امور (زندگانى) ارزانى من داشتى و (آسيب) درد و بلا را از من دو فرمودى و از پيامدهاى قضا و قدر خويش مصونم داشتى.

(3) خداى من! چه بلاهايى را كه از من دو كردى و چه نعمت‌هاى فراوانى كه چشم مرا به (ديدار) آن‌ها روشن ساختى؛ و چه كرامت‌هايى كه نصيب من فرمودى.

(4) تو آن خداى (مهربانى) كه آن چه با دعا از تو مى‌خواستم، فراهم آوردى و هنگام لغزش از اشتباه من در گذشتى، و كيفر مرا از دشمنان گرفتى.

(5) خداى من! هرگز تو را به هنگام درخواست، بخيل نيافتم و تو را هنگامى كه رو به تو آوردم گرفته نديدم، بلكه تو را آماده‌ى شنيدن دعاى خويش احساس كردم (و دريافتم كه بدون ترديد) نياز مرا بر آورده خواهى كرد و در هر حال و زمانى نعمت‌هاى تو را درباره‌ى خود فراوان و كامل يافتن و (از اين روى) مقام و منزلت تو در نزد من ستوده (و والا)، و رفتار تو در نظر من نيكو و كريمانه است.

(6) (خداى من!) خرد و زبان و (تمامى) وجود من تو را مى‌ستايند، ستايشى به كمال كه حقيقت شكر و سپاس را دريابد، سپاسى كه نماينانگر نهايت خشنودى تو از من است، پس مرا از خشم خود رهايى ده.

(7) اى (درگاهت) در (پيمودن) راه‌ها و ناتوانى‌هاى ناشى از(طى) مراحل (زندگى) پناهگاه من! و اى در گذرنده از اشتباهات من! اگر عيب‌هاى فاش مرا نمى‌پوشاندى از رسوايان بودم، و اى (خداى مهربانى) كه با نصرت خود به يارى من برخاستى! اگر يارى تو نبود (در مصاف زندگى) از شكست‌خوردگان بودم، و اى (خداوند توانايى) كه در پيشگاه تو يوغ اسارت بر گردن پاشاهان است! و از هيبت و سطوت تو هراسناكند! و اى (خداوند قهارى) كه بايد از (كيفر و قهر) تو پروا كنند و اى آن كه نامهاى نيكو از آن توست! از تو (عاجزانه) مى‌خواهم كه از من درگذرى و مرا بيامرزى، چرا كه (آن قدر از آلايش به گناهان) پاك و مبرا نيستم كه (در پيشگاه تو) عذرم پذيرفته باشد (و مرا از عذاب معاف دارى) و (آن قدر) نيرومند نيستم (تا بر قهر تو) پيروز گردم، و (جز درگاه رحمت تو) گريزگاهى ندارم تا به جانب آن بگريزم؛

(8) و از تو مى‌خواهم كه از لغزش‌هاى من درگذرى؛ و از گناهانى كه باعث گرفتارى من شده و با احاطه كردن من به نابوديم كشانده‌اند، از درگاه تو پوزش مى‌طلبم و (و از تمامى آن‌ها) بيزارى مى‌جويم و در نهايت پشيمانى از دست آن‌ها به درگاه تو پناه مى‌جويم، پس توبه‌ى مرا بپذير. (بارالها!) به درگاه تو پناه آورده‌ام پناهم ده، به (آستانه رحمت) تو روى آورده‌ام (پس دست در بر سينه‌ى من مگذار و) زار و خوارم مساز، به گدايى آمده‌ام (از احسان خويش) محرومم مكن، به رشته‌ى (محبت و رحمت) تو چنگ زده‌ام. به اين و آنم وامگذاتر و نظر (عنايت) خويش را از من بر مدار، (حاجت خود را) از تو مى‌خواهم و از تو مى‌خواهم و از تو درخواست مى‌كنم، از درگاه خويش نااميدم باز مگردان.

(9) پروردگارا؛ تو را مى‌خوانم (و به تو روى آورده‌ام) در نهايت بينوايى و زارى و بيمناكى و فقر و درماندگى.

(10) خداى من! از زبونى خويش به درگاه تو شكوه مى‌كنم كه در انجام آن چه به دوستان خود وعده فرموده‌اى نمى‌توانم شتاب كرد، و (از ناتوانى خويش در) پرهيز كردن از آن چه دشمنان خود را بيم داده‌اى، و از اندوه بسيار و وسوسه و بدگمانى خود نيز شاكى‌ام.

(11) خداى من! (تاكنون) به خاطر نيت زشتى كه داشته‌ام رسوايم نكرده‌اى، و به جهت گناهانى كه كرده‌ام به نابودى من بر نخاستى، (تو آن خداوند مهربانى كه) هرگاه تو را مى‌خوانم (دعاى) مرا مى‌پذيرى، اگر چه در لبيك گفتن به دعوت تو سهل انگار و كاهلم! من هر چه مى‌خواهم از تو مى‌خواهم، و در هر كجا كه باشم راز خود را با تو در ميان مى‌گذرام، جز تو را نخواهم طلبيد وجز به 0رحمت) تو اميد نخواهم بست.

(12) (بارالها!) لبيك! لبيك! كه هر كس به (درگاه) تو شكايت آورد (شكايت او را) مى‌شنوى، و به آن كه بر (لطف) تو اعتماد مى‌كنى، روى مى‌كنى (و مورد عنايتش قرار مى‌دهى)، و كسى كه به رشته‌ى (رحمت و محبت) تو چنگ مى‌زند نجاتش مى‌دهى، و كسى كه به درگاه تو پناهنده مى‌شود از (چنگال) غم رهايش مى‌كنى.

(13) خداى من! به خاطر كمى شكر و سپاسم از خير دنيا و آخرت محرومم مساز، و از گناهان من هر آن چه مى‌دانى درگذر.

(14) (خداى من!) اگر عذابم كنى (مستحق آنم چرا) كه در حق خود ستم كرده‌ام و پاى از مرز (بندگى) خويش فراتر نهاده‌ام و در (اجراى) فرمانت كوتاهى ورزيده‌ام و از نصيبى كه (از رحمت تو) داشته‌ام غفلت كرده‌ام، و اگر (به رحمت بى‌منتهاى خويش) از من در گذرى و مرا بيامرزى (عجب نيست) زيرا تو مهربان‌ترين مهربانانى.