دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه محسن غرویان - عبدالجواد ابراهیمی

(1) اى معبود من، تنها تو شايسته حمد و سپاسى و من تو را شكر مى‌كنم بر رفتار نيكويت در حق من، و بر وفور نعمتهايت و افزونى عطاهايت بر من، و بر رحمتى كه بواسطه‌ى آن مرا برترى بخشيدى و بر نعمتى كه آنرا بر من نازل فرمودى، براستى تو در حق من لطف‌هائى نموده‌اى كه من از شكر و سپاس آنها عاجزم.

(2) و اگر احسان و ريزش نعمتهاى تو بر من نبود، من به بهره و سودى نمى‌رسيدم و توفيق اصلاح نفسم را پيدا نمى‌كردم، اما تو در حق من به احسان و نيكى آغاز كردى و كفايت در همه‌ى امورم را به من ارزانى داشتى و بلا را از من دور كردى و عواقب دردناك قضا و قدر را از من بازداشتى.

(3) اى معبود من، چه بسيار گرفتاريهاى سخت كه از من بگردانيدى، و چه فراوان نعمتهاى بيشمار كه چشمم بدانها روشن ساختى و چه بسيار رفتارهاى بزرگوارانه كه در حق من انجام دادى.

(4) تويى كه به هنگام بيچارگى، خواسته‌ى مرا اجابت فرمودى و به هنگام لغزشها، از خطاى من درگذشتى و انتقام مرا از ستمگران گرفتى.

(5) خدايا من هرگز تو را به هنگام مسئلت، بخيل نمى‌بينم و آن هنگام كه به تو رو مى‌كنم، گرفته و ممسك نمى‌يابم، بلكه احساس مى‌كنم كه تو دعايم مى‌شنوى و خواسته‌ام عطا مى‌كنى و مى‌يابم كه نعمتهاى تو در هر شانى از شئون و در هر زمانى از زمانها بر من فرو مى‌ريزد. پس تنها تو مورد ستايش منى و اين رفتار توست كه نزد من نيكوست.

(6) جان و زبان و عقل من تو را سپاس مى‌گويند، سپاسى كه به حد كمال و به حقيقت شكر مى‌رسد، سپاسى كه نهايت رضايت تو از من است، پس مرا از خشم و غضب خودت برهان.

(7) اى پناهگاه من هنگامى كه راهها و مسلكهاى گوناگون مرا ناتوان ساخته‌اند. و اى درگذرنده‌ى از لغزشهاى من، اگر چشم‌پوشى تو از زشتيهايم نبود، به تحقيق من از رسوايان بودم. و اى تاييد كننده‌ى من به يارى و نصرت، اگر يارى تو نبود، به راستى از شكست خوردگان بودم. و اى كسى كه پادشاهان در برابر او يوغ ذلت و خوارى بر گردنهايشان افكنده‌اند و از هيبت و اقتدار او هراسناكند، و اى اهل تقوى و اى كسى كه نامهاى زيبا از آن توست، از تو درخواست مى‌كنم كه مرا ببخشى و بيامرزى. من بى‌گناه نيستم كه عذرم پذيرفته باشد و داراى توانى نيستم كه پيروز گردم و راه فرارى ندارم كه بگريزم.

(8) و از تو مى‌خواهم كه از خطاهايم درگذرى و در آستانت بيزارى مى‌جويم از گناهانى كه مرا به فلاكت انداخته و احاطه‌ام كرده و به هلاكت كشانده است. اى پروردگار من، از آن گناهان با حال پشيمانى به سوى تو گريخته‌ام، پس توبه‌ام بپذير. به تو پناه آورده‌ام، پس پناهم ده. به تو روى آورده‌ام، پس خوارم مساز. دست گدايى به سوى تو دراز كرده‌ام، پس محرومم مفرما. به ريسمان تو چنگ انداخته‌ام پس تسليم ديگرى‌ام مكن. تو را مى‌خوانم، پس نااميدم باز مگردان.

(9) اى پروردگار من، تو را مى‌خوانم در حالى كه مسكينم، نالانم، ترسانم، هراسانم، بيمناكم، گدايم و بيچاره‌ى آستان توام.

(10) اى معبود من، به تو شكايت مى‌آورم از ناتوانيم در اقدام سريع به آنچه كه به اوليائت وعده داده‌اى، و در پرهيز از آنچه كه دشمنانت را از آنها بيم داده‌اى، و از فراوانى غمها و از وسوسه‌ى دلم.

(11) معبودا، تاكنون مرا به خاطر نيتهايم رسوا نكرده‌اى و به خاطر گناهانم هلاك نساخته‌اى. هرگاه تو را مى‌خوانم مرا اجابت مى‌كنى گرچه من در آن هنگام كه تو مرا مى‌خوانى كاهلم. و هر گاه من حاجتى داشته باشم از تو درخواست مى‌كنم و در هر كجا باشم رازم را نزد تو فاش مى‌گويم و جز تو را نمى‌خوانم و به هيچ كس غير تو اميد ندارم.

(12) خدايا اجابت، اجابت. آنكس كه به تو شكايت آورد، صدايش مى‌شنوى و آن كس كه بر تو توكل نمايد، به ديدارش مى‌روى و هر كس را كه به ريسمان تو چنگ زند نجات مى‌دهى و آن كس را كه به تو پناهنده شود، از گرفتارى مى‌رهانى.

(13) اى معبود من، پس به خاطر كمى شكرگزاريم، مرا از خير آخرت و دنيا محروم مفرما و آنچه از گناهانم مى‌دانى ببخش.

(14) اگر عذابم كنى، البته منم كه ظالم و متجاوز و ضايع‌كننده و گناهكار و مقصر و واگذارنده و غافل از نصيب خويشم. و اما اگر مرا ببخشى، تويى كه مهربانترين مهربانانى.