دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) الهى، تو را مى‌ستايم، و توئى شايان ستايش، در برابر احسان كاملت نسبت به من و فراوانى نعمتهايت بر من، و بسيارى عطايت درباره‌ى من و بر رحمتى كه مرا به آن برترى داده‌اى و نعمتى كه بر من سرشار ساخته‌اى زيرا چندان درباره‌ام احسان كرده‌اى كه شكر من از آن قاصر است،

(2) و اگر احسان تو نسبت به من و سرشارى نعمتهايت بر من نمى‌بود، به احراز بهره‌ى خود و به اصلاح نفس خود نمى‌رسيدم، ولى تو درباره‌ام احسان آغاز كردى، و از رنج كوشش در كفايت امورم بى‌نيازم ساختى، و مشقت بلا را از من برگرداندى، و قضاى خوفناك را از من بازداشتى،

(3) الهى، پس چه بسا بلاى مشقت بارى كه آن را از من برگرداندى! و چه بسا نعمت سرشارى، كه چشمم را به آن روشن ساختى و چه بسا احسان بزرگى، كه از آن تو نزد من است!

(4) تويى كه هنگام بيچارگى دعايم را اجابت كردى، و هنگام درافتادن (به گناه) از لغزشم در گذشتى، و حقم را از ستمكاران باز ستاندى،

(5) الهى، من آنگاه كه از تو مسئلت كردم تو را بخيل نديدم، و چون آهنگ تو كردم تو را گرفته نيافتم، بلكه تو را نسبت به دعايم شنونده و درباره‌ى خواهشهايم عطاكننده يافتم در هر حال از حالاتم و در هر زمان از زمانهايم، نعمتهايت را بر خود سرشار يافتم- از اين رو تو نزد من ستوده‌اى. و احسانت پيش من مشكور است،

(6) جان و زبان و عقل من تو را مى‌ستايد: چنان ستايش كه به پايگاه كمال و به كنه شكر رسد، چنان ستايش كه در حد خشنودى تو از من باشد، پس مرا از خشم خود نجات بخش،

(7) اى پناه من، در آن وقت كه (تعدد) راهها مرا خسته سازد، و اى درگذرنده از لغزش من، كه اگر عيب‌پوشى تو درباره‌ى من نمى‌بود، هر آينه از رسواشدگان مى‌بودم و اى دستگير من از سر يارى كه اگر ياريت نسبت به من نمى‌بود، هرآينه از مغلوبان مى‌بودم، و اى كسى كه پادشاهان در پيشگاهش يوغ مذلت را به گردنهاشان نهاده‌اند، و از اين رو از سطوتهايش ترسانند- و اى سزاوار پرهيزگارى، و اى كسى كه نامهاى نيكو براى او است از تو مسئلت مى‌كنم كه از من درگذرى و مرا بيامرزى زيرا من بى‌گناه نيستم كه معذور باشم و نيرومند نيستم كه غلبه كنم و گريزگاهى ندارم كه بگريزم‌

(8) و از تو مى‌خواهم كه از لغزشهايم درگذرى و پوزش و بيزارى مى‌جويم از آن گناهانم كه مرا گرفتار ساخته‌اند و بر من احاطه كرده‌اند پس نابودم ساخته، از آنها به سوى تو گريخته‌ام اى پروردگار من، در حال توبه، پس توبه‌ام را بپذير، و در حال پناه جستن، پس پناهم ده و در حال زينهار خواستن، پس خوارم مگذار: و در حال سئوال پس محرومم مگردان و در حال دست به دامن شدن، پس (به دشمن) تسليمم مكن و در حال خواهش، پس نوميدم بازمگردان،

(9) تو را خواندم اى پروردگار من در حالى كه مسكين و زار و ترسنده و هراسان و بيمناك و فقير و بيچاره‌ى آستان توام‌

(10) به تو شكايت مى‌كنم اى خداى من از ناتوانى خود در شتاب كردن به سوى آنچه به دوستانت وعده داده‌اى و در دورى گزيدن از آنچه دشمنانت را از آن بيم داده‌اى و (شكايت مى‌كنم) از بسيارى غمهايم و از وسواس نفسم،

(11) اى خداى من، تو مرا به نيت بدم رسوا نكردى و به گناهم هلاك نساختى، تو را مى‌خوانم، پس مرا اجابت مى‌كنى، اگر چه چون تو مرا مى‌خوانى (در اجابتت) كندم، و هر حاجتى كه دارم از تو مى‌خواهم، و هر كجا باشم راز خود را پيش تو مى‌سپارم پس جز تو را نمى‌خواهم و به غير تو اميد ندارم‌

(12) لبيك لبيك: تو مى‌شنوى (شكايت) كسى را كه شكايت نزد تو آورد و رو مى‌آورى به كسى كه بر تو توكل كند و مى‌رهانى، هر كه را به (دامن لطف) تو در آويزد، و بلا را برطرف مى‌كنى، از هر كه به تو پناه آورد،

(13) الهى، پس مرا به علت ناسپاسيم، از خير آن جهان و اين جهان، محروم مكن، و آن گناهانم را كه مى‌دانى بيامرز،

(14) اگر عذاب فرمائى، پس (به علت آن است) كه من آن ستمكار مقصر اهمال پيشه‌ى گناهكار كوتاهى‌كننده‌ى واگذارنده معتمد در ترك بهره‌ى خويشم، و اگر بيامرزى پس به سبب آن است كه تو مهربانتر مهربانانى.