دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) اى اله من! تو را مى‌ستايم، و اساسا تو سزاوار ستايشى، بر خوش رفتارى‌ات با من، و انبوهى بخشش‌هايت بر من، و بسيارى نعمت‌هايت كه بر من، و به رحمت و مهرى كه مرا بدان برتر داشتى، و بر نعمت سرشارى كه عطا كردى، و درباره‌ى من احسانى كردى كه از عهده‌ى شكرش برنمى‌آيم.

(2) و اگر نبود احسان تو، و نعمت سرشارى كه بر من رواداشتى، به بهره و نصيب خود دست نمى‌يافتم، و از به سامان رساندن نفس خويش بازمى‌ماندم؛ وليكن تو احسانت را بر من آغاز كردى، و همگى كارهايم را به سامان آوردى، و رنج و بلا را از من بگردانيدى، و هراس فضا و تقدير را از من دور داشتى.

(3) اى اله من! چه بسيار بلاى مشقت بارى كه از من بازگرداندى، و چه بسار نعمت فراخى كه چشمم را بدان روشن ساختى، و چه بسيار رفتارهاى كريمانه كه مرا بدان نواختى.

(4) تويى كه در وقت درماندگى دعايم را اجابت كردى، و به هنگام درافتادن به گناه، از سقوطم رهانيدى، و داد مرا از دشمنانم بازستاندى.

(5) اى اله من! به وقت خواستن، تو را بخيل و تنگ‌نظر نيافتم، و هرگاه كه اراده‌ى تو كردم، تو را گرفته و در هم نديدم، بلكه تو را شنونده‌ى دعايم، و بخشنده نيازهاى خويش يافتم، و ديدم كه نعمتهاى تو در همه حال و در همه وقت، درباره‌ى من بسيار است. پس تو در پيش من ستوده‌اى و رفتارت با من نيكو و شايسته‌ى سپاس است.

(6) (از اين رو) جان و روحم و زبانم تو را مى‌ستايند: ستايشى كامل و در خور شأن تو؛ ستايشى كه حقيقت شكر را دريابد؛ ستايشى كه همسنگ با خشنودى تو از من است. پس مرا از خشم خود، رهايى بخش.

(7) اى پناه من! هرگاه كه مسلكهاى گوناگون، مرا از پا درآورند، و اى درگذرنده‌ى لغزشم، اگر نبود پرده‌پوشى‌ات درباره‌ى عيب‌هايم، به راستى كه از رسوا شدگان مى‌بودم؛ و اى كسى كه با مددهاى خود، تأييدم كرده‌اى، پس اگر يارى تو نبود، به راستى كه از شكست خوردگان مى‌بودم. و اى كسى كه پادشاهان در برابر يوغ ذلت و خوارى بر گردن نهاده‌اند، و از مهابت و وقارش ترسان‌اند؛ و اى سزاوار پروا، و اى كسى كه نامهاى نيكو و زيبا ويژه‌ى اوست. از تو مى‌خواهم كه مرا ببخشايى و بيامرزى؛ چرا كه من بى‌گناه نبوده‌ام كه عذر آورم، و توان و نيرويى در من نيست تا پيروز گردم، و راه گريزى ندارم تا بگريزم؛

(8) و از تو مى‌خواهم كه از خطاهايم درگذرى، و از گناهانى كه تباهم كرده و مرا در ميان گرفته‌اند و راه نجات را به رويم بسته‌اند، پوزش مى‌طلبم، از همه‌ى آنها اى پروردگار من! به سوى تو گريخته‌ام؛ در حالى كه توبه‌كارم؛ توبه‌ام را بپذير! و پناه مى‌جويم؛ پناهم ده! زينهار مى‌خواهم؛ خوارم مكن! از تو مى‌خواهم؛ ناكامم مفرما؛ به رشته‌ى تو چنگ مى‌زنم؛ رهايم مكن! تو را مى‌خوانم؛ محروم و بى‌نصيبم بازمگردان.

(9) تو را مى‌خوانم اى پروردگار من! با حال درويشى و زارى، ترسان، هراسناك، با حال فقر و درماندگى. اى خداى من.

(10) از ناتوانى‌ام در شتاب‌ورزى به آنچه كه دوستانت را وعده كرده‌اى، و در دورى گزيدن از آنچه كه دشمنانت را تهديد نموده‌اى، به درگاه تو شكوه دارم، و همچنين از غم و اندوه بسيار، و از وسوسه‌ها و بدانديشى‌هاى خويش.

(11) اى خداى من! به نيت بدم رسوايم نكردى، و به گناه، تباهم نساختى. هرگاه كه تو را مى‌خوانم، اجابت مى‌كنى، اگرچه هرگاه مرا بخوانى، به كندى مى‌آيم؛ و هرگاه كه بخواهم، حاجتم را سوى تو مى‌آورم، و هرجا كه باشم، راز نهانم با تو در ميان مى‌نهم. از اين رو، جز تو را نمى‌خوانم، و جز به تو اميدى ندارم.

(12) لبيك! لبيك! هر كس شكايت سوى تو آورد، مى‌شنوى، و هر كس بر تو توكل و اعتماد كند، آغوش مهرت را به رويش مى‌گشايى و او را مى‌پذيرى، و هر كس به تو توسل جويد، از سختى مى‌رهانى، و هر كس به تو پناه آورد، گره از كارش مى‌گشايى.

(13) پس اگرچه سپاس تو كم‌تر گويم، مرا از خير دنيا و آخرت بى‌نصيب مگردان، و آن گناهانى را كه از من مى‌دانى، بيامرز.

(14) (اى معبود من!) اگر عذابم كنى، اين منم كه ستمكار، اسراف كننده‌ى تباهكار، و گناهكار سهل انگارم كه نصيب و بهره‌ى خويش را وانهاده‌ام، و اگر بيامرزى، براى اين است كه مهربان‌ترين مهربانانى.