دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه سید رضا آل ياسین

(1) خدايا سپاست بگويم بجان برابر به احسانت اى مهربان چه بسيار نعمت فرستاده‌اى بر اين بنده داد عطا داده‌اى برحمت تو اين بنده بنواختى كه شايسته‌ى برترى ساختى عطايت چه سرشار و پهناورست بدانسان كه شكرم از آن قاصر است

(2) نمى‌بود احسانت ار بيكران به اصلاح خود كى شدم كامران تو روزى فرستاديم چاره ساز كه گرديدم از هر نظر بى‌نياز بگرداندى از بنده رنج و بلا ز من دور گرديد هول قضا

(3) بلاهاى جانكاه شد بر كنار فرستاديم نعمت بيشمار چه نعمت، كه چشمم بدان روشن است عطايت عظيم است و نزد من است

(4) اجابت نمودى، دعاى مرا گذشتى ز هر لغزشم با عطا گرفتى حقم، از ستمكارگان چو خواهنده گشتم از آن آستان

(5) نهادم چو بر آستان تو رو نه، بودى بخيل و نه آشفته‌خو شنيدى دعايم، نمودى عطا برآورديم آرزو اى خدا عطا كرده‌اى نعمتم هر زمان ستايش ترا زيبد اى مهربان

(6) سپاست بجان و زبان و خرد از اين بنده بر درگهت مى‌سزد سپاسى كه باشد به شكرت قرين كه خوشنود گردى از اين كمترين خدايا ز خشمت رها كن مرا تو هستى پناهم در اين مدعا

(7) خدايا چو درمانده گشتم به راه در آن خستگى از تو جويم پناه نپوشيدى عيبم گر اى مهرور ز رسوائيم بود هر جا خبر ز يارى نبودى گرم دستگير شدم خوار و مغلوب خود ناگزير شهان چونكه بر درگهت رو نهند به خوارى همه يوغ برگردنند نهادند شاهان همه رخ بخاك از آن سطوت و شوكتت بيمناك تو هستى سزاوار پرهيزگار بود نام نيك از تو اى كردگار خدايا بيامرز و بگذر ز من گر آلوده‌ام بر گنه جان و تن نباشم توانا، نيم بيگناه كه معذور باشم در آن پيشگاه

(8) تو ناديده انگار از من خطا چو آلوده‌ام بر گنه اى خدا منم آن گنهكار بيزار جان كه با توبه گشتم بسويت روان پناهنده‌ام درگذر از گناه بسويت روان گشته زنهار خواه مگردان به نوميديم واگذار رهايم مكن اى خداوندگار

(9) هراسان و مسكين و خواهنده‌ام خدايا بدان در پناهنده‌ام

(10) شتابنده‌ام بر درت ناتوان بر آن وعده‌هاى تو بر دوستان گريزنده‌ام ز آنچه بر دشمنان به هر كار خود داده‌اى بيمشان خدايا شكايت نمايم ترا غمم هست بسيار و غالب هوى

(11) خدايا نكردى تو رسوا مرا به پندار بد يا گنه يا خطا چو خواندم ترا نيك دادى جواب به هر حاجتم گشته‌اى چاره ياب كنم كاهلى چونكه خواندى مرا سپارم همه رازهايم ترا نخوانم كسى را جز از كردگار نباشم به غير از تو اميدوار

(12) تو لبيك‌ها بشنوى بى‌گمان كنى روى خود سوى گويندگان بدامانت آورد هر كس پناه عنايت كنى ز آنكه هستى تو شاه

(13) اگر ناسپاسم مكن نااميد بيامرز اين بنده را اى حميد

(14) ستمكار و تقصيركارم بجان كه دادم ز كف بهره‌ام رايگان عذاب ار كنى مستحقم بدان بيامرز اين بنده اى مهربان