دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه فیض الاسلام (تصحیح جامعه مدرسین)

(1) اى خداى من تو را سپاس مى‌گزارم و تو براى (هر) سپاس سزاوارى، در برابر احسان نيكويت به من و فراوانى نعمتهايت بر من، و بسيارى بخششهايت درباره‌ى من، و بر رحمت و مهربانيت كه مرا با آن (بر ديگران) برترى داده‌اى، و بر نعمتت كه بر من تمام گردانيدى، پس حقا كه درباره‌ى من احسان كرده‌اى آنچه كه شكر و سپاس من از آن عاجز است‌

(2) و اگر احسان و نيكى تو به من و فراوانى نعمتهايت بر من نمى‌بود فراهم آوردن بهره‌ام و اصلاح و نيكو گردانيدن خود را نمى‌يافتم، ولى تو درباره‌ى من به احسان و نيكى آغاز نمودى و كفايت و بى‌نيازى را (از ديگرى) در همه‌ى كارهايم روزيم ساختى، و رنج و بلا و گرفتارى را از من برگرداندى، و قضاء و قدر (حكم و فرمان) ترسناك (خود) را از من بازداشتى،

(3) اى خداى من چه بسا بلاء و گرفتارى رنج‌آورى را كه از من برگرداندى، و چه بسا نعمت فراوانى كه چشمم را به آن روشن كردى، و چه بسا احسان بزرگ كه مر تو را است نزد من است!!

(4) توئى كه هنگام بيچارگى دعا و درخواست مرا پذيرفتى، و هنگام افتادن (در گناه) از لغزشم درگذشتى، و از دشمنان آنچه كه از راه ظلم و ستم از من گرفتند بازستاندى‌

(5) اى خداى من هنگامى كه از تو (چيزى) درخواست كردم تو را بخيل نديدم، و هنگامى كه تو را اراده كردم گرفته نيافتم، بلكه تو را براى دعا و درخواستم شنونده و براى خواسته‌هايم بخشنده يافتم و در هر حال و چگونگى از حالم و هر زمان و روزگارى از زمانم نعمتهايت را درباره‌ى خود فراوان يافتم، از اين رو تو نزد من ستوده و احسانت پيش من نيكو است

(6) جانم (از راه عقل) و زبانم (از راه ستايش) و عقلم (از راه اعتقاد) ترا سپاسگزارند، سپاسى كه تمام و كامل باشد و به اصل سپاس رسد، سپاسى كه منتهى و پايان رضاى تو از من باشد، پس مرا از خشم خود رهائى ده‌

(7) اى پناه من هنگامى كه راهها (و گرايشها) مرا به رنج انداخته، و اى گذرنده از لغزش من، كه اگر پرده‌پوشى تو درباره‌ى من از آنچه (گناهانم كه) از آن شرم آيد نمى‌بود هر آينه از رسواشدگان مى‌بودم، و اى توانائى دهنده به يارى كردن كه اگر مرا يارى كردن تو نمى‌بود هر آينه از شكست خوردگان مى‌بودم، و اى كسى كه پادشاهان براى او يوغ ذلت و خوارى بر گردنهاشان نهاده‌اند، و آنان از غلبه و اقتدارهاى او ترسانند، و اى سزاوار پرهيزگارى، و اى كسى كه مر او را است نامهاى نيكو از تو مى‌خواهم كه از من درگذرى، و مرا بيامرزى، زيرا من بى‌گناه نيستم كه عذر آورم و نيرومند نيستم كه غالب و پيروز گردم، و مرا گريزگاهى نيست كه بگريزم،

(8) و از تو مى‌خواهم كه از لغزشهايم درگذرى، و به درگاه تو عذر و پوزش مى‌جويم از آن گناهانم كه مرا حبس و گرفتار كرده و بر من احاطه نموده‌اند پس هلاك و تباهم ساخته‌اند از آنها به سوى تو گريخته‌ام- پروردگارا- در حاليكه توبه‌كننده‌ام توبه‌ام را بپذير، پناه آورنده‌ام پس پناهم ده، زينهار جوينده‌ام پس خوارم منما، سائلم پس مرا محروم مفرما، (به رشته‌ى رحمت تو) چنگ زننده‌ام پس مرا به خود وامگذار، و درخواست‌كننده‌ام پس نوميدم باز مگردان،

(9) تو را خواندم اى پروردگار من در حاليكه درويش زارى‌كننده ترسان هراسان بيمناك بى‌چيز و بيچاره‌ى درگاه توام،

(10) به سوى تو شكايت مى‌كنم اى معبود من ناتوانيم را از شتاب به آنچه (نعمتهائى كه در آخرت) به دوستانت وعده داده‌اى و از دورى نمودن از آنچه دشمنانت را به آن بيم داده‌اى، و شكايت مى‌كنم از بسيارى اندوههايم و از وسوسه و بد انديشيدنم،

(11) اى خداى من به سبب (بدى) اندرونم مرا رسوا نكردى و به وسيله‌ى گناهانم هلاكم ننمودى، تو را مى‌خوانم پس (دعاى) مرا مى‌پذيرى و اگر چه هنگامى تو مرا مى‌خوانى من (در اطاعت) كندم و هر حاجت و خواسته‌اى كه مى‌خواهم از تو درخواست مى‌نمايم، و هر كجا كه هستم راز خود را پيش تو مى‌گذارم، (از اين رو) جز تو را نمى‌خوانم، و به جز تو اميد ندارم،

(12) قبول مى‌كنم اجابت مى‌كنم تو را (زيرا) مى‌شنوى كسى را كه نزد تو شكايت كند، و رومى‌آورى به كسى كه بر تو اعتماد كند، و ميرهانى هر كه را كه به (رشته‌ى) تو دست آويزد، و غم و اندوه را دور مى‌سازى از هر كه به تو پناه آورد،

(13) اى خداى من پس مرا به سبب ناسپاسيم از خير و نيكى آخرت و دنيا نوميدم مگردان و گناهانم را كه تو مى‌دانى بيامرز،

(14) اگر عذاب كنى پس (از راه عدل است زيرا) من (به سبب نافرمانى) ستمكار مقصر تباه‌كننده گناهكار كوتاهى‌كننده واگذارنده اهمال‌كننده‌ى بهره‌ى خود هستم، و اگر بيامرزى (از راه احسان) تو مهربانترين مهربانانى