دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه محمود صلواتی

(1) بار خدايا، سپاست مى‌گويم- و تو سزاوار سپاسى- مى‌گويم به خاطر نيكى‌هايت كه در حقم روا داشتى، به خاطر نعمت‌هاى فراوانت كه ارزانيم فرمودى، به خاطر عطاياى بسيارت كه بدانم نواختى، به خاطر رحمتت كه بدان برتريم دادى، و به خاطر احسان سرشاترت كه بر من به كمال رسانيدى، درباره‌ى من نيكيها كرده‌اى كه از سپاسگزارى آن فرو مى‌مانم.

(2) و اگر احسان و نعمت‌هاى فراوانت نمى‌بود نمى‌توانستم بهره‌ى خود را به دست آرم، و به اصلاح خويش پردازم، ولى تو بر من آغازگر احسان بودى، و در همه كارهايم مرا از ديگران بى نيازى دادى، و رنج و بلا را از من بازگرداندى، و حوادث سهمگين را از من دور نمودى.

(3) بار خدايا، چه بلاهاى رنج آور كه از من بگرداندى، چه نعمت‌هاى فراوان كه بدان شادمانم ساختى! چه احسانهاى بزرگوارانه كه بدان مفتخرم داشتى!

(4) تو آن خدايى كه به هنگام بيچارگى درخواستم را پذيرفتى، و به هنگام درماندگى از لغزشم چشم فرو پوشيدى، و آنچه، را دشمنان به ستم از من ربوده بودند باز ستاندى.

(5) بار خدايا، هرگاه از تو درخواستى نموده‌ام بخيلت نيافته‌ام، هر زمان به كويت پر گشودم گرفته‌ات نديده‌ام بلكه چنانت يافته‌ام كه دعايم را مى‌شنوى و خواسته‌هايم را مى‌بخشى، دريافته‌ام كه در هر حال از حالاتم، و در هر لحظه از روزگارانم نعمت‌هايت بر من روان و ريزان است، تو نزد من بسيار ستوده‌اى و زيباست احسانت.

(6) بار خدايا، جانم، زبانم و خردم سپاس تو را گويند، سپاسى كمال يافته، سپاسى سپاس فزاينده، سپاسى تا خشنوديت فرا رفته، پس مرا از خشمت رهايى ده.

(7) اى پناهگاه من، آنگاه كه يافتن راههاى رهايى بر من دشوار مى‌گردد، اى در گذرنده از لغزشهايم، كه اگر پوششت بر گناهانم نبود از رسوايان بودم، اى يارى دهنده‌ام، كه اگر ياريت نبود از شكست خوردگان بودم، اى آنكه در برابرت پادشاهان يوغ ذلت و خوارى به گردن نهاده‌اند و از اقتدارت هراسانند، اى خدايى كه پرهيزگارى را سزاوارى، اى آنكه نامهاى نيكو داردى، از تو مى‌خواهم كه مرا ببخشاى و بيامرزى، من بى گناه نيستم كه گواهى بياورم، نيرومند نيستم كه هواى پيروزى در سر بپرورم، و گريزگاهى نمى‌يابم كه بگريزم.

(8) بار خدايا، چشم پوشى از لغزشهايم را از تو مى‌خواهم، و از آن گناهان كه گرفتارم كرده، گردم را فرا گرفته، و تباهم ساخته از تو پوزش مى‌خواهم، و از آنها-اى پروردگار من- به سويت گريزانم. و اينك من توبه كننده‌ام، توبه‌ام بپذير، پناه جوينده‌ام، در پناهم گير، زنهار جوينده‌ام، مكن خوارم، درخواست كنندام، مساز محرومم، به رشته‌ى رحمتت آويخته‌ام، وامگذارم، تو را مى‌خوانم، مساز نوميدم.

(9) پروردگارا، بى نوايم! زار و نزارم! ترسانم! بيمناكم! تهيدستم! و با اين حال تو را مى‌خوانم.

(10) بار خدايا، به تو شكايت مى‌كنم از سستى نفسم، كه نمى‌توانم به آن وعده كه به دوستانت داده‌اى بشتابم، و از آنچه دشمنانت را بيم داده‌اى دورى جويم، به تو شكايت مى‌كنم از بسيارى اندوهم و از وسوسه‌ى هواهايم.

(11) بار خدايا، به پليدى اندرونم رسوايم نساخته‌اى، و بخاطر گناهانم هلاكم نكرده‌اى، تو را مى‌خوانم و تو پاسخم را مى‌دهى، هر چند هنگامى كه مرا مى‌خوانى در اجابت سستم، هر خواسته‌اى كه دارم از تو مى‌خواهم، هر جا باشم راز دل با تو مى‌گويم، جز تو كسى را نمى‌خوانم، جز تو به كس اميد نمى‌بندم.

(12) پذيرايم!دعوتت را پذيرايم! بار خدايا، هر كه به تو شكايت كند، مى‌شنوى، هر كه بر تو توكل كند، بذل توجه مى‌كنى، هر كه در رشته‌ات چنگ آويزد، مى‌رهانى، و از هر كه به تو پناه آورد، غم واندوه مى‌برى.

(13) بار خدايا، تبه خاطر كمى سپاسگزاريم از خير دنيا و آخرت محرومم مساز، گناهانم را كه خود از آن آگاهى بيامرز.

(14) اگر عذابم كنى، من سزاوارم، زيرا اين منم كه: ستمكارم، تبهكارم، اسرافكارم، گنهكارم، سهل انگارم، و از بهره‌ى خويش در بى خبرى فرو ماندم و اگر بيامرزى بى گمان اين تويى كه مهربانترين مهربانانى.