دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) اى معبود من، تو را مى‌ستايم- و تو سزاوار هر ستايشى- بدان سبب كه در حق من نيكى‌ها كردى، و نعمتهاى فراوان به من بخشيدى، و عطاياى بسيار ارزانى فرمودى، و به رحمت خود مرا بر ديگران برترى دادى، و نعمت خويش را بر من تمام گرداندى، و تو درباره‌ى من چندان خوبى و احسان كرده‌اى كه دست شكر و سپاسى من از آن كوتاه است.

(2) آرى، اگر نبود احسان و نعمت‌هاى بسيارت، من بهره‌ى خود را به دست نمى‌آوردم و نفس خود را اصلاح نمى‌كردم؛ ولى تو پيش از آن كه درخواست كنم، به من احسان فرمودى، و در همه‌ى كارها از ديگران بى‌نيازم كردى، و سختى بلا را از من دور ساختى، و حكم سهمگين خود را از من باز داشتى.

(3) اى معبود من، چه بسيار بلاى بيش از طاقت كه از من بگرداندى، و چه بسيار نعمت كه چشم دلم را بدان روشنى بخشيدى، و چه بسيار احسان كه از روى بزرگوارى در حق من روا داشتى.

(4) تويى كه هنگام ناچارى و بيچارگى، دعايم را به اجابت رساندى، و چون به پرتگاه گناه افتادم، دستم را گرفتى و مرا آمرزيدى و حق مرا از دشمنانم ستاندى.

(5) اى معبود من، هرگاه از تو چيزى خواسته‌ام، بخيلت نيافته‌ام، و هرگاه آهنگ ديدار تو كرده‌ام، گرفته و در هم نبوده‌اى، بلكه ديده‌ام دعاى مرا مى‌شنوى و آنچه خواسته‌ام عطا مى‌كنى، و ديده‌ام در هر حالتى كه هستم، و در هر زمانى كه به سر مى‌برم، نعمت‌هاى فراوانت بر من ارزانى شده است. از اين روست كه تو نزد من در خور ستايشى و احسانت پيش من نيكوست.

(6) جان و زبان و عقل من تو را ستايش كنند؛ ستايشى كه به حد كمال خود و حقيقت سپاست نايل آمده و منتهاى خشنودى تو از من است. پس مرا از شدت خشم خود رهايى ده.

(7) اى جان پناه من در آن هنگام كه راههاى گوناگون مرا در يافتن راه رستگارى به رنج و سختى مى‌افكنند. اى بخشنده‌ى گناه من، اگر تو زشتى‌هاى مرا از چشم مردم نمى‌پوشاندى، من از رسوايان بودم. اى آن كه با يارى خود مرا توانايى بخشيدى، اگر يارى‌ام نمى‌كردى، از شكست‌خوردگان بودم. از آن كه پادشاهان در پيشگاه تو يوغ ذلت و خوارى را بر گردن نهاده‌اند و از قدرت و سختگيرى‌ات هراسان‌اند. اى آن كه پرهيزگارى بندگان را سزاوارى، و اى آن كه نام‌هاى نيكو دارى، از تو مى‌خواهم كه مرا ببخشايى و بيامرزى؛ زيرا نه بى‌گناهم كه روى عذرخواهى داشته باشم، نه نيرويى دارم كه بر تو پيروز شوم، و نه گريزگاهى كه بدان بگريزم.

(8) از تو مى‌خواهم كه از گناهانم در گذرى، و از آن گناهان كه مرا در بند خود كرده و از همه سو احاطه نموده و از پرتگاه نابودى فرو افكنده است، پوزش مى خواهم. اى پروردگار من، از گزند آن معاصى، توبه كنان به سويت گريخته‌ام، پس توبه‌ام را بپذير. به درگاهت پناه آورده‌ام، پس پناهم ده. از تو پناه مى‌جويم، پس مرا خوار مساز. نيازخواه توام، پس نعمت خويش را از من دريغ مدار. در تو آويخته‌ام، پس دستم را رها مكن. خواهان لطف توام، پس نوميدم برمگردان.

(9) اى پروردگار من، تو را مى‌خوانم، در حالى كه درويشم و نالان و ترسان و نگران و بيمناك و فقير، و از درگاه توام گريزى نيست.

(10) اى معبود من، پيش تو شكايت مى‌كنم از ناتوانى‌ام در شتاب ورزيدن به سوى وعده‌هايى كه به دوستانت داده‌اى، و دورى گزيدن از چيزهايى كه دشمنانت را از آنها ترسانده‌اى، و شكايت مى‌كنم به تو از فراوانى اندوه و وسوسه‌ى نفس خويش.

(11) معبود من، تو مرا به نيت بدم رسوا نساختى، و به سبب گناهانم به ورطه‌ى نيستى نينداختى. چون مى‌خوانمت، پاسخم مى‌گويى؛ اگر چه هنگامى كه تو مرا به سوى خود مى‌خوانى، درنگ مى‌ورزم. هر حاجت كه خواهم، تنها از تو خواهم، و هر جا كه باشم، راز دل با تو در ميان مى‌گذارم. جز تو را نمى‌خوانم و جز به تو اميد نمى‌بندم.

(12) پيوسته فرمانبردام؛ چرا كه هر كس شكايت پيش تو آورد، آن را مى‌شنوى، و هر كس كه بر تو توكل كند، به او روى مى‌آورى، و هر كس كه در تو آويزد، او را رهايى مى‌بخشى، و هر كس به تو پناه آورد، غم و اندوهش را مى‌برى.

(13) پس معبود من، مرا به سبب اندك بودن سپاسم، از خير آن جهان و اين جهان محرومم مساز، و گناهانم را كه خود از آنها آگاهى، بيامرز.

(14) با اين همه، اگر عذابم كنى، چه مى‌توانم گفت: كه من ستمكارم، سهل‌انگارم، تبهكارم، گنهكارم، مقصرم، لاابالى و غافل از بهره‌ى خويشم. اما اگر مرا بيامرزى، چه جاى شگفتى، كه تو مهربانترين مهربانانى.