دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه عباس عزيزی

(1) اى خداى من، در برابر احسان نيكويت به من و فراوانى نعمت‌هايت بر من و بسيارى بخشش‌هايت درباره‌ى من، و بر رحمت و مهربانى‌ات كه مرا با آن (بر ديگران) برترى داده‌اى و بر نعمتت كه بر من تمام گردانيدى تو را سپاس مى‌گويم كه سزاوار هر سپاسى. پس- خداوندا- درباره‌ى من چنان احسانى كرده‌اى كه شكر و سپاس من از اداى آن عاجز است.

(2) و اگر احسان و نيكى تو به من و فراوانى نعمت‌هايت بر من نمى‌بود، هرگز به بهره‌ام دست نمى‌يافتم و اصلاح و سامان دادن خود را نمى‌توانستم، ولى تو درباره‌ى من به احسان و نيكى آغاز نمودى و كفايت و بى نيازى از ديگران را در همه‌ى كارها به من عطا فرمودى و رنج و بلا و گرفتارى را از من برگرداندى و قضا و قدر (حكم و فرمان) ترسناك (خود) را از من بازداشتى.

(3) اى خداى من، چه بسيار بلا و گرفتارى رنج آورى را كه از من برگرداندى و چه نعمت فراوانى كه آن را مايه‌ى روشنى چشمم قرار دادى و چه نيكى‌هاى ارجمندى كه بر من ارزانى داشتى؟

(4) تويى كه هنگام بيچارگى دعا و درخواست مرا پذيرفتى و هنگام افتادن در گناه از لغزشم درگذشتى و حقوق مرا از دشمنان بازستاندى.

(5) اى خداى من، هنگامى كه از تو (چيزى) درخواست كردم تو را بخيل نديدم و هنگامى كه تو را اراده كردم گرفته نيافتم، بلكه تو را براى دعا و درخواستم شنونده و براى خواسته‌هايم بخشنده و نعمت‌هايت را بر خويش فراوان يافتم، در هر حال از حالاتم و هر زمان و روزگارى از زمانم. از اين رو تو نزد من ستوده‌اى و احسانت پيش من نيكوست.

(6) جانم (از راه عقل) و زبانم (از راه ستايش) و عقلم (از راه اعتقاد) تو را سپاس گويند؛ سپاسى كه تمام و كامل باشد و به بن و كنه سپاس رسد، سپاسى كه منتها و پايان رضاى تو از من باشد، پس مرا از خشم خود رهايى ده.

(7) اى پناه من، آن گاه كه راه‌ها (گرايش‌ها) مرا به رنج اندازد مرا از خشم خود رهايى ده. اى درگذرنده از لغزش من اگر پرده‌پوشى تو درباره‌ى من نمى‌بود هر آينه از رسوا شدگان مى‌بودم. اى كه به تأييد خود يارى‌ام كردى، اگر يارى و نصرت تو نمى‌بود، هر آينه از شكست خوردگان مى‌بودم و يا كه پادشاهان براى تو يوغ ذلت و خوارى بر گردن نهاده‌اند و از چيرگى و سلطه‌ى تو ترسانند و اى سزاوار پرهيزگارى و اى كه نام‌هاى نيكو مختص توست از تو مى‌خواهم كه از من درگذرى و مرا بيامرزى، زيرا من بى گناه نيستم كه عذر آورم و نيرومند نيستم كه غالبت و پيروز گردم و مرا گريزگاهى نيست كه بگريزم.

(8) پس، از تو مى‌خواهم كه از لغزش‌هايم درگذرى و از گناهانى كه مرا در برگرفته‌اند به درگاه تو عذر و پوزش مى‌آورم و از گناهانى كه هلاك و تباهم ساخته‌اند به سوى تو گريخته‌ام. پروردگارا، اينك توبه كننده‌ام، پس توبه‌ام را بپذير، به سوى تو بازگشته‌ام، پس پناهم ده، زينهار جوينده‌ام، پس خوارم منما، به سويت نياز آورده‌ام، پس مرا محروم مفرما. به ريسمان (رحمت) تو چنگ زننده‌ام، پس مرا به خود وامگذار و درخواست كننده‌ام، پس نوميد بازمگردان.

(9) تو را در حالى مى‌خوانم- اى پروردگار من- كه بى چيزم، نيازمندم، ترسان، هراسان، فقير، بيمناك و بيچاره‌ى درگاه توام.

(10) اى معبود من، ناتوانى‌ام را در سبقت گرفتن و رسيدن به آنچه (از نعمت‌هايى كه در آخرت) به دوستانت وعده داده‌اى و از دورى نمودن از آنچه دشمنانت را به آن بيم داده‌اى و بسيارى اندوهم و از وسوسه نفسم به تو شكايت مى‌كنم.

(11) اى خداى من، به سبب بدى درونم مرا رسوا نكردى و به وسيله‌ى گناهانم هلاكم ننمودى، تو را مى‌خوانم اجابت مى‌كنى، اگر چه هنگامى كه تو مرا مى‌خوانى من در اطاعت كندم و هر حاجت و خواسته‌اى كه مى‌خواهم، از تو درخواست مى‌نمايم و هر جا كه هستم راز خود را نزد تو فاش مى‌كنم. از اين رو جز تو را نمى‌خوانم و به جز تو اميد ندارم.

(12) لبيك، لبيك، هر كس به درگاهت شكايت كند مى‌شنوى و كسى كه بر تو اعتماد كند مى‌پذيرى و هر كه به رشته‌ى (لطف و عنايت) تو چنگ زند مى‌رهانى و از هر كه به تو پناه آورد غم و اندوه را دور مى‌سازى.

(13) اى خداى من، پس مرا به سبب ناسپاسى‌ام از خير و نيكى آخرت و دنيا نوميد مگردان و گناهانم را كه تو مى‌دانى بيامرز.

(14) اگر كيفر كنى پس از راه عدل است، زيرا من به سبب نافرمانى، ستمكار، مقصر، تباه كننده، گناهكار و واگذارنده‌ى بهره‌ى خود هستم و اگر (از راه احسان) بيامرزى تو مهربان‌ترين مهربانانى.