دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه داریوش شاهین

(1) رحيم و رحمانا، حمد و ثناى تو گويم. توئى كه سزاوار برترين سپاسى. به خاطر نيكوئى‌ات به من، فراوانى نعمتت بر من، بسيارى بخششت در حق من، به خاطر آن نعمتهائى كه بر من تمام و كمال بخشيده‌اى، حمد و ثناى تو گويم. تو آنچنان به من عفو و احسان نموده‌اى كه من از شكر و سپاس آن همه اكرام تو ناتوانم.

(2) بنده نوازا، اگر به من احسان نمى‌كردى و نعمت خويش بر من رايگان نمى‌بخشيدى، من كارم سامان نمى‌گرفت و سودى از زندگى نمى‌يافتم. اما تو- پيش از آنكه از تو حاجت خواهم- به من اكرام و انعام نمودى. چنان كردى تا از نياز به ديگرى- جز تو- بى‌نياز شوم. تو در هر كار، رزق و روزى به من عطا نمودى، بلا از من دور ساختى، و ميان من و تقدير ترسناك فاصله انداختى.

(3) عزيز و عظيما، چه بسيار درد و بلا كه مرا به سختى آنها مبتلا نساختى، و چه بسيار نعمتهاى فراوانى كه چشم و دلم را به آنها روشن ساختى. چه بسيار اكرام و احسان كه از آن تو باشد، و نزد من است.

(4) اين توئى كه در عجز و انكسارم، دعايم مى‌پذيرى. اين توئى كه آن زمان كه در پرتگاه گناه افتادم، تو مرا نجات دادى و بخشيدى، و دشمن، آنچه را كه به ظلم و زور از من گرفت، تو آنها را از او بگرفتى و به من بازش دادى.

(5) محتاج نوازا، آنگاه كه نيازى بر تو آوردم، تو در بخشش خويش نه بخيل بودى و نه نوميدم ساختى. آن زمان كه رو به سوى تو آوردم، تو نه تنها روى از من برنتافتى، بلكه دعايم شنيدى، و آنچه خواستم بر من بخشيدى. در هر حال و احوال، در هر زمان و مكان، من نعمت تو را بر خويش فراوان يافتم. از اينرو اكرامت نزد من بسيار پسنديده، و احسانت نزد من بس نيكوست.

(6) غفور و غفارا، جسم و جانم، و عقل و زبانم حمد تو گويند و سپاسگزار تو باشند. چنان حمد و سپاسى تمام و كمال كه شايسته خداوندى چون تو باشد. حمد و سپاسى كه موجب رضا و خشنودى تو از من شود، پس اى قادر متعال، مرا از خشم خويش ايمنى ببخش.

(7) پناه پذيرا، آن زمان كه هر راه و چاره‌اى مرا به رنج و درد مى‌افكند، تو مرا پناه بده. اى كه مرا از خطا و لغزش مى‌بخشى. اگر عفو و اغماض تو نبود، بى‌ترديد من از گناهان شرمگينانه‌ام رسوا مى‌شدم. اى كه مرا به قدرت خويش يارى مى‌كنى. اگر تو مرا حمايت و يارى نمى‌كردى بى‌ترديد مغلوب و منكوب مى‌شدم. اى كه شهر ياران به خاطر تو حلقه ذلت و خوارى به گردن آويزند، و از قدرت تو بيمناكند. اى كه سزاوار آنى كه از خشم تو بندگان بپرهيزند. اى كه نامهاى نيكو از آن تو باشد، من از تو مى‌خواهم كه: از گناهان من بگذرى و مرا بيامرزى. زيرا كه من نه آن بى‌گناهم كه به درگاه تو عذر آورم، و نه آن مقتدرم كه بر تو پيروز گردم. مرا جز به سوى تو هيچ گريزگاهى نيست.

(8) معز و منعما، از تو مى‌خواهم كه از خطا و لغزش من درگذرى، و به خاطر گناهانى كه مرا اسير خود كرده‌اند و بر من غلبه يافته‌اند و هلاكشان شده‌ام، عذرم تو بپذيرى. من از شر آن گناهان به سوى تو گريخته‌ام. پروردگارا، من «توبه» مى‌كنم و تو «توبه» ام بپذير. من به تو پناه مى‌آورم و تو مرا در پناه خويش بگير. زنهار خواهم و تو خوارم مساز. نياز مى‌طلبم و تو مرا منع مكن. در تو چنگ آويخته‌ام تو دستم رها منما. خواهان تو هستم، نوميدم مساز.

(9) بصير و نصيرا، من تو را به سوى خويش مى‌خوانم زيرا كه بى‌نوايم، نالانم، ترسانم و هراسانم، محتاجم و فقيرم.

(10) من شكايت خويش به درگاه تو آورده‌ام و اظهار عجز مى‌كنم كه به آنچه به دوستان خود وعده داده‌اى من شتابانم، و پرهيز دارم از آنچه دشمنان خود را به آن بيم داده‌اى. من از بسيارى اندوه و وسوسه بدانديشانم نزد تو شكوه آورده‌ام.

(11) عيب پوشا، تو مرا به سبب قصد ناپسندم رسوا نكردى، و به خاطر گناهانم هلاك نساختى. من اينك تو را به سوى خويش مى‌خوانم. تو درخواستم بپذير، هر چند كه آن زمان كه تو مرا به سوى خويش مى‌خوانى، من سست رفتارم. من هر نياز خود به تو آورم، و هر جا كه باشم راز خويش نزد تو آشكار سازم. از اينرو تنها تو را بخوانم و تنها به تو اميدوارم.

(12) دعا پذيرا، «لبيك- لبيك» گويم و اجابت كنم ترا. توئى كه شكوه هر شكايت‌كننده را مى‌شنوى. لطف مى‌كنى بر هر كس كه بر تو اعتماد كند. از بند گناه مى‌رهانى آنكس را كه دست در تو آويزد، و غم از دل آنكس مى‌برى كه به تو پناه آرد.

(13) خلاق و رزاقا، مرا به خاطر ناسپاسى‌ام از خير دنيا و نيكى آخرت محروم و نوميد مساز، و گناهانم را كه بر تو آشكار است، بيامرز.

(14) قادرا، اگر مرا عذاب كنى، پس من ستمكارم، تقصيركارم، تباهكارم، گناهكارم، كوتاهى‌كننده و اهمال‌گر در حق خويشم. اگر مرا بيامرزى پس توئى مهربانترين مهربانان.