دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) خدايا! تو را سپاسگزارم و سزاوارى به سپاس گذاشتن كه درباره‌ى من نيكى نمودى و نعمت فراوان بخشيدى و عطاى ارجمند ارزانى داشتى و به رحمت خود مرا فزونى دادى و نعمت خود را بر من تمام كردى و به آن اندازه احسان فرمودى كه از عهده شكر آن برنيايم‌

(2) و اگر احسان تو بر من نبود و نعمت وافر عطا نكرده بودى من به بهره‌ى خود نمى‌رسيدم و از اصلاح خود فرو مانده بودم لكن در آغاز به من احسان كردى و همه كار مرا سامان دادى و رنج و گزند را از من دور داشتى و مقدرات بد را از من منع كردى.

(3) اى خداى من! چه بسيار بلاى سخت كه از من برگردانيدى، و چه نعمت‌هاى وافر كه چشم مرا بدان روشن كردى، و چه احسان بزرگ كه به من ارزانى داشتى.

(4) توئى كه هنگام بيچارگى دعوت مرا اجابت كردى و هنگام لغزش دست مرا گرفتى و حق مرا از دشمنان من باز ستدى.

(5) خدايا! هرگاه از تو چيزى خواستم تو را بخيل نيافتم و هر وقت قصد خدمت تو كردم تو را درهم گرفته نديدم بلكه دعاى مرا شنيدى و مطلوب مرا عطا كردى، و از همه جهت در همه وقت نعمت تو را بر خويش وافر ديدم، پس تو پيش من سزاوار ستايش بوده و قدر احسان تو را مى‌دانم،

(6) به دل و زبان و هوش حمد تو گويم. حمدى كه سزاى تو بود و به راستى شكر تو گزارده شود، حمدى كه تو را از من خشنود گرداند. اى پناه من! هر وقت راهها بر من بسته شود مرا از آنچه موجب خشم تست رهائى ده.

(7) اى دستگيرنده‌ى من! اگر وقت لغزش عيب مرا نمى‌پوشيدى رسوا شده بودم اى ياور من! اگر يارى تو نبود دشمن بر من چيره گشته بود. اى كسى كه پادشاهان در پيش تو خيش ذلت بر گردن نهاده و از قهر تو ترسانند. اى كسى كه سزاوار است همه از تو بترسند. اى كسى كه نامهاى نيكو خاص تو است از تو مى‌خواهم مرا ببخشى و بيامرزى، من بى‌گناه نيستم و روى عذرخواهى ندارم، چندان نيرومند نيستم كه بر مدعاى خويش پيروز گردم و گريزگاهى ندارم كه فرار كنم.

(8) از تو مى‌خواهم از لغزش، دست مرا بگيرى. و از گناهان، كه مرا سخت درهم فشرده و از همه سوى فرو گرفته و هلاك كرده است، روى به تو مى‌كنم، و از آنها گريخته و توبه كرده سوى تو آيم پس توبه‌ى مرا بپذير پناه به تو آورده‌ام پس مرا در پناه گير، و از تو زينهار خواسته‌ام پس مرا خوار مكن، و از تو مسئلت مى‌كنم پس مرا نوميد مگردان چنگ در آستان تو زدم پس مرا رها مكن. از تو حاجت خواستم مرا محروم باز مگردان.

(9) اى پروردگار من! به درماندگى و لابه و با بيم و ترس و هراس و نيازمندى و بيچارگى تو را خواندم.

(10) از سستى خود، كه نمى‌توانم سوى آنچه دوستانت را نويد داده‌اى پيشى جويم و از آنچه دشمنان خود را ترسانيده‌اى بپرهيزم، به تو شكايت مى‌كنم و از بسيارى اندوه و وسوسه‌ى دل از تو چاره مى‌جويم اى خداى من.

(11) مرا بدان كارهاى نهانى رسوا نساختى و به گناه هلاك نكردى، هرگاه تو را مى‌خوانم تو زود اجابت من مى‌كنى اما وقتى تو مرا مى‌خوانى من دير پاسخ مى‌دهم و هر حاجت كه خواهم از تو مى‌خواهم و هر جا هستم راز خود را با تو در ميان مى‌نهم. غير تو را نمى‌خوانم و به ديگرى اميد ندارم.

(12) لبيك لبيك. هر كه شكايت سوى تو آرد مى‌شنوى و هر كس توكل بر تو كند او را مى‌پذيرى و هر كس به تو متوسل شود او را از سختى مى‌رهانى و هر كه پناه به تو آرد گشايش مى‌دهى.

(13) پس اگر چه سپاس تو كمتر گويم مرا از خير دنيا و آخرت محروم مكن و آن گناهان مرا كه مى‌دانى بيامرز.

(14) اگر مرا عذاب كنى منم كه بر خود ستم كردم و از حد خود پاى بيرون نهادم و فرمان تو را سست گرفتم گناهكارم و مقصر لا ابالى به بخت خود پشت پا زده و اگر بيامرزى ارحم الراحمينى.