اخلاق خوبان، ص: 250
دريايی از مودت و ترحم خطاب می كند كه:
«1»
ای بندگانم! كه پيش از اين با من و انبياء من مخالفت ها داشته ايد، از رحمت من هيچ نوميد نباشيد.
واگر قصد بازگشت داشته و می خواهيد از گناهان خود دست بكشيد راه باز، و من آماده ام.
ودر جايی ديگر نيز فرموده است: از انبوه و كثرت گناهان نيز خوفی به دل راه ندهيد، زيرا آنچه گناه كرده ايد خواهم بخشيد:
«2»
از اين رو رسول مكرم صلی الله عليه و آله فرمود: اگر گناهان شما به قدر كفِ درياها، و يا برگ درختان، و يا ريگ بيابان باشد، بخشوده می شود.
بنابراين، تمام كلمات و سخنان خداوند با بندگان خود مالامال از عشق و كمال مودت بوده است.
ازاين رو، كمال بی انصافی است كه كسی با چنين پروردگاری كنار نيايد.
و كمال بی انصافی است كه كسی خود را در جايی ديگر خرج كند، و بر سفره غير او نشيند.
و كمال بی انصافی است كه آدمی تمام عشق و توجه خود را مصروف امورات دنيايی و مادی بسازد.
انسان، بايد تنها اندكی از عُلقه و مهر خود را خرج ديگران كند. ولی بيشتر آن را بايد صرف او كند كه همه كاره انسان است، و به معنای واقعی كلمه دلسوز و عاشق انسان می باشد حال نمونه ای از اين عشق و دلسوزی را بشنويد: به داود عليه السلام فرمود:
______________________________ (1) زمر/ 53.
(2) زمر/ 53.
