اخلاق خوبان، ص: 73

و با از ميان رفتن كبر، آدمی محبوب خداوند می شود.

علی عليه السلام ملاك و معيار عدم دلدادگی انسان به دارايی ها و داشته های خود چنين بيان می كند.

«االزُّهْدُ كُلُّهُ بَيْنَ كَلِمَتَينِ مِنَ القُرآنِ قالَ اللَّهُ سُبحانَه

«لِكيلا تَأسَوْا عَلی ما فاتَكُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما آتاكُمْ»

وَ مَنْ لَمْ يَأسَ عَلی الماضِی وَلَمْ يَفْرَحْ بِالآتی فَقَد اخَذَ الزُهد» «1»

حقيقت زهد-/ عدم دلبستگی-/ در سايه دو سخن از كلام خداوند می توان دريافت، آنجا كه می فرمايد: نسبت به آنچه كه از دست می رود تاسف مخوريد و در برابر آنچه به كف می آوريد شادمان نباشيد.

بنابراين، نتيجه می توان گرفت كه زهد مايه مقبوليت و محبوبيت انسان در پيشگاه خداوند است. و دست مايه آن می شود كه آدمی عشق خداوندی را معطوف خويش نمايد، كه بسی شايسته و ارجمند است.

آنكه ارزد صيد را عشقست و بس

باری، عشق خداوندی، كسانی را در دائره و حيطه خود دارد كه به هيچ چيز جز وی دل نداده و دل نمی بندد، و از اين رو، مردمی خاكسار و خاشع و متواضع اند.

______________________________
(1) نهج البلاغه، حكمت 439.

(2) نظامی.