دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه عباس عزيزی

(1) بار خدايا، سه خصلت است كه مرا از درخواست از تو بازمى‌دارد و يك خصلت مرا بر آن مى‌دارد.

(2) بازمى‌دارد مرا امرى كه به آن فرمان دادى و من در به جا آوردن آن سستى ورزيدم، و نهيى كه از آن جلوگيرى كردى و من به سوى آن شتافتم و نعمتى كه به من دادى و در شكرگزارى آن كوتاهى نمودم.

(3) اما آنچه مرا به درخواست از تو وامى‌دارد، تفضل و بخشش تو به كسى است كه به تو روآورد و با گمان نيك به درگاه رحمتت روى نهد، زيرا همه‌ى احسان‌هاى تو از روى تفضل است و تو در همه‌ى نعمت‌ها آغازگرى.

(4) پس اينك اى خداى من، اين منم به درگاه عزتت همچون تسليم شده‌ى خوار ايستاده و با شرمندگى‌ام مانند محتاج عيالمند از تو درخواست مى‌نمايم.

(5) اعتراف دارم كه هنگام احسانت جز خوددارى از معصيت تو فرمان نبرده‌ام و در همه‌ى احوال، تهى از احسان تو نبوده‌ام (و فضلت شامل حالم بوده است.)

(6) پس اى خداى من، آيا اعترافاتم به بدى مرا سودى مى‌بخشد؟ و اقرارم در درگاهت به زشتى آنچه انجام داده‌ام مرا از عذابت مى‌رهاند؟ يا در اين حال (كه در محضرت ايستاده و دست نياز به سويت دراز كرده‌ام) خشم خود را براى من قرار داده‌اى؟ يا هنگامى كه دعا كرده، تو را مى‌خوانم، قرين خشم تو شده‌ام؟

(7) منزه و پاكى، از تو نوميد نمى‌شوم در حالى كه در توبه و بازگشت به سوى خود را به رويم گشوده‌اى، بلكه سخن مى‌گويم چونان بنده‌ى خوارى كه به خود ستم كرده و حرمت پروردگارش را رعايت ننموده.

(8) و ناله مى‌كنم مانند بنده‌اى كه گناهانش بزرگ و رو به فزونى است و روزگارش به او پشت كرده و گذشته و چون ببيند كه زمان عمل گذشته و عمر به پايان رسيده و باور نمايد كه پناه و گريزگاهى از كيفر تو برايش نيست، به وسيله‌ى توبه و انابه به (درگاه) تو روى آورده و توبه را براى تو خالص گردانده. پس با دلى پاك و پاكيزه به سوى تو برخاسته و زمزمه‌كنان تو را خوانده است.

(9) و در اين حال براى تو فروتنى كرده و قامت خم كرده و سر به زير افكنده و ترس پاهايش را به لرزه انداخته و بسيارى اشك گونه‌هايش را غرق نموده، تو را چنين مى‌خواند: اى بخشنده‌ترين بخشندگان و اى بخشنده‌ترين كه طالبان رحمت پى در پى به او روى مى‌آورند، و اى مهربان‌ترينى كه آمرزش جويان، گرد او مى‌گردند. و اى آن كه بخشش او از كيفرش بيشتر است و اى آن كه خشنودى او از خشمش افزون‌تر.

(10) و اى آن كه با گذشت نيك، بر آفريدگانش منت نهاده و اى آن كه بندگانش را به توبه‌پذيرى عادت داده و اى آنكه اصلاح تباهى‌هاى ايشان را به وسيله‌ى توبه خواسته و اى آنكه از كردار نيك ايشان به اندك خشنود گشته و اى آنكه كار اندك ايشان را پاداش بسيار داده و اى آنكه روا شدن را وعده فرموده و اى آنكه به فضل و بخشش خود، آنها را به پاداش نيكو وعده داده است.

(11) من از گناه‌كارترين گناهكاران كه تو او را آمرزيده‌اى، گناهكارتر نيستم و از نكوهيده‌ترين كسى كه به پيشگاهت عذر آورده و عذرش را پذيرفته‌اى نكوهيده‌تر نمى‌باشم و از ستم‌كارترين كسى كه به درگاهت توبه كرده و به او احسان كرده‌اى ستمكارتر نيستم.

(12) در اينجا كه هستم از كردار ناپسندم به سوى تو توبه‌ى يك شخص پشيمان كه از آنچه بر (دوشش) بار شده ترسان است و از آنچه درافتاده بحق، شرمنده است.

(13) مى‌داند كه گذشت از گناه بزرگ بر تو بزرگ نباشد و گذشت از گناه بسيار،بر تو گران نيايد و چشم‌پوشى از گناهان بسيار بر تو دشوار نيست و دوست‌ترين بندگان تو نزدت كسى است كه بر تو سركشى ننمايد و از اصرار بر گناه دورى گزيند و همواره آمرزش خواهد.

(14) و من نزد تو از سركشى و نافرمانى بيزارى مى‌جويم و از اينكه بر گناه اصرار ورزم به تو پناه مى‌برم و براى آنچه در آن كوتاهى نمودم از تو آمرزش مى‌خواهم و بر آنچه كه در انجام آن ناتوان باشم از تو يارى مى‌طلبم.

(15) بار خدايا، بر محمد و آل او درود فرست و آنچه از تو بر من واجب است بر من ببخش و از آنچه در اثر نافرمانى از جانب تو سزاوار آن مى‌باشم رهايى ده و از آنچه بدكرداران از آن (دوزخ) مى‌ترسند پناهم ده، زيرا تو بر عفو و گذشت توانايى و براى آمرزش، اميدوارى به تو است و به گذشت از گناه مشهورى، حاجتم جز (آمرزش) تو نيست و گناهم را جز تو آمرزنده‌اى نيست، تو منزهى.

(16) و من بر خود جز از تو نمى‌ترسم، زيرا تو شايسته‌اى كه از تو بترسند و سزاوارى كه بيامرزى. (پس) بر محمد و آل محمد درود فرست و حاجتم را روا كن و خواسته‌ام را برآور و گناهم را بيامرز و ايمنم گردان از ترس، زيرا تو بر هر چيز توانايى و آنچه خواستم رواكردنش بر تو آسان است. پروردگار جهانيان دعايم را مستجاب فرما.