دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه اسدالله مبشری

(1) بار خدايا، سه خصلت مرا از اين باز مى‌دارد كه از درگاه تو مسئلتى كنم و تنها يك خصلت مرا به آن كار ترغيب مى‌كند

(2) آن سه، امرى است كه به آن فرمان داده‌اى و در اجراى آن درنگ ورزيده‌ام و كارى است كه از آن بازم داشته‌اى و به سوى آن شتافته‌ام و نعمتى كه از آن برخوردارم كرده‌اى و در شكرگزارى آن كوتاهى كرده‌ام‌

(3) اما آنچه كه مرا به مسئلت از درگاه تو ترغيب مى‌كند، احسان توست به كسى كه با نيت خالص اطاعت تو كند و به درگاهت توبه نمايد، و به آن آستان روى آورد و از راه خوش گمانى به سوى تو آيد. چه، احسانهاى تو همه از روى تفضل است (و فراى شايستگى بندگان) و نعمتهايت همه بى‌سرآغاز است و بى‌سبب‌

(4) اى خداى من، اينك من كه به درگاه عزت تو پناه آورده‌ام، فرمانبردارى مطيع‌ام، بى‌هيچ قدرت، خوار ايستاده و شرمنده از خويشتن، چون مستمندى عيالوار كه از تو مسئلت دارد

(5) و اقرار مى‌كنم كه در هيچ حالت از نعمت تو بى‌بهره نبوده‌ام، در حالى كه هنگام احسان تو جز خوددارى از نافرمانى طاعتى نكرده‌ام‌

(6) خدايا، اكنون كه در پيشگاه تو به زشتى اعمال خويش اقرار مى‌كنم، مرا سودى خواهد داشت؟ و آيا اعتراف به زشتى آنچه كرده‌ام مرا از عذاب تو رهايى خواهد بخشيد؟ يا در اين حال كه منم، مرا شايسته‌ى خشم خود مى‌دانى؟ و در اين هنگام كه تو را مى‌خوانم اراده‌ى عقوبتى شديد در پى من است؟

(7) پاك و منزهى تو! در حالى كه باب توبه به درگاهت را به روى من گشوده‌اى از تو نوميد نيستم، بلكه سخنان بنده‌اى خوار را به زبان مى‌آورم كه به خويشتن ستمكار است و در اجراى فرمانهاى پروردگار خويش سهل‌انگار

(8) بنده‌اى كه گناهانش بزرگ است و بر هم انباشته و زندگى به او پشت كرده. آنگاه كه مى‌بيند روزگار عمر به سر آمده و مدت زندگانى به پايان رسيده و به يقين مى‌داند كه از تو كناره‌ايش نيست و جز آستان تو گريزگاهى ندارد، پشيمان به تو روى آورده است و در پيشگاهت با سوز دل توبه مى‌كند و در درگاه تو ايستاده و با آوايى اندوهزده و آهسته تو را مى‌خواند

(9) و از بس در برابر تو فروتنى كرده است و سر به پيش افكنده قامتش خميده است. همانا كه از بيم پاى او مى‌لرزد و اشك صفحه‌ى رخسارش را مى‌شويد و با اين كلمات تو را مى‌خواند كه: «اى مهربانترين مهربان و اى مهربانترين كس كه طالبان رحمت قصد تو مى‌كنند و اى عطوفترين كس كه آمرزشخواهان پيرامون تو طواف كنند و اى كسى كه بخشايش تو بيش از انتقام توست و اى آنكه خشنودى‌ات بيش از خشم توست‌

(10) و اى كسى كه به سبب گذشت پسنديده نسبت به آفريدگانت ستايش مى‌شوى و اى آنكه بندگان خود را به پذيرفتن انابه خوگر ساخته‌اى و اى آنكه تباهكارى آنان را از راه توبه، به سوى صلاح باز مى‌آورى و اى آنكه به اندك كار نيك بندگان، از آنان خرسند مى‌شوى، اى آنكه نيكى اندك بندگان را به پاداش بسيار جزا مى‌دهى و اى كه اجابت دعاى بندگان را ضامن شده‌اى و اى آنكه، به فضل و بخشش خويش آنان را به پاداش نيكو نويد داده‌اى‌

(11) من نه از نافرمانترين كسانم كه تو را نافرمانى كرده‌اند و تو آنان را آمرزيده‌اى و نه از زمره‌ى كسانى كه بيش از همه در خور ملامت‌اند و پوزش طلبيده‌اند و تو پذيرفته‌اى و نه ستمكارترين كس كه به سوى تو بازگشته است و به او احسان كرده‌اى

(12) من اينك به سوى تو بازگشته و به درگاهت توبه مى‌كنم، توبه‌ى پشيمان از كرده‌ى خويش و نگران از اين بار گران و سراپا شرمسار از آنچه او را افتاده است‌

(13) و آگاه كه بخشايش گناه عظيم در نظر تو بزرگ نمى‌نمايد و بخشودن گناه خطير، تو را گران نباشد و تحمل جنايات سنگين بر تو دشوار نيايد. و محبوبترين بندگانت نزد تو كسى است كه در درگاه تو دست از سركشى بدارد و از پافشارى در گناه دورى گزيند و همواره آمرزش بخواهد (تا اثر خطاهاى خويش را نابود سازد)

(14) و من از سركشى در درگاهت بيزارى مى‌جويم و از پافشارى در گناه به تو پناه مى‌آورم و در آنچه كوتاهى كرده‌ام از تو آمرزش مى‌طلبم و در هر كار كه در آن فرومانم از تو يارى مى‌جويم‌

(15) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست و از هر حقى كه بر من دارى بگذر و از آن باز مپرس و مرا از كيفرى كه شايسته‌ى آنم ببخشاى و از آنچه بد كرداران از آن بيمناك‌اند پناه ده، كه تو را بر بخشايش كمال توانايى است و اميد آمرزگارى تنها به توست و همه مى‌دانند كه تو از گناه درمى‌گذرى. نياز من جز در آستان تو برآورده نشود و گناه مرا غير تو آمرزگارى نيست. حاشا كه جز اين باشد. هرگز!

(16) و جز از (ناخشنودى) تو، بر خويشتن هراسيم نيست. تو سزاوار آنى كه از عذابت بيمناك باشيم و به آمرزشت اميدوار. بر محمد و خاندان او درود فرست و نياز مرا برآور و خواسته‌ى مرا روا كن و گناه مرا بيامرز و از بيم ايمنى ده، كه تو بر همه‌ى كارها توانايى و اين كار تو را آسان است. چنين باد اى پروردگار جهانها!