دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه باقر رجبی نژاد

(1) خدايا! سه خصلت مرا از درخواست از تو باز مى‌دارد، و يك خصلت مرا به آن وا مى‌دارد:

(2) مرا باز مى‌دارد كارى كه به آن فرمان دادى و من در انجامش كندى نمودم، و گناهى كه از آن نهى فرمودى و من بر انجامش سرعت گرفتم، و نعمتى كه به آن نعمتم دادى و من در سپاسگزاريش كوتاهى نمودم.

(3) و مرا به درخواست از تو وا مى‌دارد تفضل تو بر كسى كه با روى خود (نيت خالص) به تو رو آورده، و با گمان نيكوى خود بر تو وارد شده، زيرا همه‌ى احسان تو از روى تفضل (بدون استحاق خلق) است، و همه‌ى نعمتهايت ابتدائى است،

(4) پس اينك اين منم، اى خداى من! كه همانند فرمانبردار خوار به درگاه عزتت ايستاده‌ام، و با حيا همچون بينوايى عيالوار از تو درخواست دارم،

(5) در پيشگاهت اعتراف دارم كه در هنگام احسان تو جز خوددارى از معصيتت فرمان نبرده‌ام، و در هيچ حالى از احسان تو خالى نبوم،

(6) اى خداى من! آيا مرا سود مى‌بخشد اقرارم در حضورت به بدى آنچه به دست آورده‌ام و آيا اعترافم به درگاهت به زشتى آنچه مرتكب شده‌ام (عذاب) تو مرا نجات مى‌دهد؟ يا آن كه در اين جايگاهم غضب خود را بر من حتمى كرده‌اى؟ يا در اين وقت خواندنم انتقام سخت را بر من لازم نموده‌اى؟

(7) پاك و منزهى تو، از (رحمت) تو مأيوس نمى‌شوم در حالى كه در بازگشت به سوى خود را به رويم گشوده‌اى، بلكه همچون گفتار بنده‌اى خوار سخن مى‌گويم، بنده‌اى كه به خود ستم كرده، و حرمت پروردگارش را سبك شمرده،

(8) آن كه گناهانش فراوان گشته و بزرگ شده، و روزگارش (به او) پشت كرده و برگشته، تا هنگامى كه بيند زمان كار به سر آمده، و پايان زندگى فرا رسيده و باور نموده كه براى او پناهى، و گريزگاهى از (امر) تو نيست، و با رجوع (خود) به تو رو نموده و توبه (اش) را براى تو خالص ساخته، پس با قلبى پاك و پاكيزه به سويت برخاسته، سپس با صدايى غير عادى و آهسته تو را خوانده،

(9) در حالى كه خود را براى تو پست نموده و خم گشته، و سر به زير آورده و كج شده، ترس پاهايش را به لرزه انداخته، و اشكهاى (چشم) دو طرف چهره‌اش را غرق نموده، تو را با (نداى): «اى مهربانترين مهربانان»، مى‌خواند، و «اى بخشنده‌تر كسى كه بخشش خواهان پياپى نزد او آيند، و اى مهربانتر كسى كه آمرزش جويان به گردش درآيند، و اى كس كه بخشش او بيش از انتقام اوست، و اى آن كه خشنوديش بيش از خشم اوست،

(10) و اى آن كه با گذشت نيكو (خود) آفريده‌هايش را به ثناى خويش خوانده، و اى كسى كه بندگان خود را به قبول توبه عادت داده، و اى آن كه اصلاح تباهى بندگان را به واسطه‌ى توبه خواسته، و اى كسى كه به عمل اندك بندگان قانع است، و اى آن كه (عمل) كم ايشان را به (پاداش) زياد جزا داده، و اى كسى كه اجابت دعا را براى ايشان ضمامت كرده، و اى كسى كه از روى فضل خويش به ايشان وعده داده پاداش نيك راه،

(11) من گناهكارتر از آن كه نافرمانى تو نموده و تو او را بخشيده‌اى نيستم، و نيستم نكوهيده‌تر از آن كه به درگاهت پوزش آورده و تو از او پذيرفته‌اى، و ستمكارتر از آن كه به درگاهت بازگشته و تو بر او احسان نموده‌اى،

(12) من (نيز) در اين مقام خود به سوى تو باز مى‌گردم بازگشت كسى كه بر آنچه از او سر زده پشيمان است، (و) از آنچه بر (پشت) او گرد آمده ترسان است، از آنچه در آن افتاده تنها (از خدا) شرمگين است،

(13) داناست كه بخشش از گناهان بزرگ بر تو بزرگ نمى‌نمايد، و گذشت از معصيت مهم بر تو دشوار نيست، و چشم پوشى از جرم‌هاى از حد گذشته تو را به مشقت نمى‌اندازد، و محبوبترين بندگانت نزد تو كسى است كه در برابر تو گردن كشى ننمايد، و از اصرار (بر گناه) دورى گزيند، و پيوسته آمرزش بخواهد،

(14) و من در نزدت دورى مى‌گزينم از اين كه گردن كشى كنم، و به تو پناه مى‌برم از اين كه (بر گناه) اصرار ورزم، و براى آنچه در آن كوتاهى نمودم از تو آمرزش مى‌طلبم، و بر آنچه از انجامش ناتوانم از تو يارى مى‌طلبم،

(15) خدايا! بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و آنچه از (حقوق) تو بر من لازم است به من ببخش، و از آنچه از جانب تو شايسته آنم نگاهم دار، و از آنچه بدكاران از آن مى‌ترسند پناهم ده، زيرا تو بر بخشش توانا، به مغفرت اميدوار كننده، (و) به گذشت معروفى، و خواهشم را جز تو محل درخواستى نيست، و گناهم را جز تو آمرزنده‌اى نباشد، پاك و منزهى تو

(16) بر خود جز از تو نمى‌ترسم، زيرا تو شايسته آنى كه از تو بترسند و سزاوارى كه بيامرزى، بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و نيازم را روا كن، و درخواستم را برآور، و گناهم را ببخش، و از ترسم ايمنى (آرامش) ده، زيرا تو بر هر چيزى توانايى، و آن بر تو آسان است، دعاى مرا اجابت فرما اى پروردگار جهانيان.