دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) بار الها سه خصلت مرا از مسئلت تو بازمى‌دارد و يك خصلت مرا بر آن برمى‌انگيزد:

(2) بازمى‌دارد مرا فرمانى كه صادر كرده‌اى و من از امتثال آن كندى كرده‌ام و نهيى كه فرموده‌اى و من به مخالفتش شتافته‌ام و نعمتى كه آن را به من بخشيده‌اى و من در شكرش تقصير كرده‌ام.

(3) و برمى‌انگيزد مرا به مسئلت تو، تفضلت بر هر كه رو به تو آورد، و از راه نيك‌بينى به درگاه تو آيد زيرا كه همه‌ى احسانهاى تو از روى تفضل است و همه‌ى نعمتهايت بى‌مقدمه (و بدون سابقه استحقاق) است.

(4) پس اكنون اين منم- اى خداى من- كه بر در (خانه‌ى) عزتت- مانند منقادى ذليل ايستاده‌ام. و با شرمندگى همچون محتاجى عيالبار در پيشگاه تو

(5) معترفم كه در برابر احسانت جز به خوددارى از عصيانت گردن ننهادم. و با همه‌ى اين احوال، از انعام تو بى‌بهره نبوده‌ام‌

(6) پس اى خداى من آيا اقرارم به بدى كردارم نزد تو، مرا سود مى‌دهد؟ و آيا اعترافم به زشتى رفتارم مرا از عذابت رهائى مى‌بخشد يا در اين مقام مرا مستوجب خشم خود ساخته‌اى و در هنگامى كه تو را مى‌خوانم غضب خود را ملازم من فرموده‌اى؟

(7) منزهى تو (اى خدا) از تو نوميد نمى‌شوم زيرا تو خود در توبه را به روى من گشوده‌اى بلكه همچون آن بنده‌ى ذليل به سخن مى‌پردازم كه درباره‌ى خود ستمكار و نسبت به حرمت پروردگار خود سهل‌انگار است.

(8) آن بنده‌اى كه گناهانش بزرگ شده و همچنان رو به فزونى مى‌رود. و عمرش سپرى گشته و همچنان در حال سپرى شدن است. تا چون بنگرد كه وقت كار گذشته و دوران عمر به پايان رسيده و يقين كند كه پناهگاهى از (عذاب) تو و گريزگاهى از (انتقام) تو نيست، به قصد انابه به سوى تو روآورده و توبه‌اش را براى تو خالص سازد. پس با دلى پاك و پاكيزه به سوى تو بپاخيزد، و تو را با ناله‌اى محزون و آهسته بخواند

(9) در حاليكه از فروتنى در برابر تو خم گشته و از سرافكندگى چنبر شده و ترس هر دو پايش را به لرزه انداخته و سيل اشك گونه‌هايش را فراگرفته باشد به حاليكه تو را مى‌خواند كه (اى بخشنده‌تر بخشندگان) و اى بخشنده‌تر كسى كه طالبان رحمت شب و روز آهنگ او كنند و اى مهربانتر كسى كه آمرزش‌طلبان گرد او گردند. و اى كسى كه عفوت از انتقامت فزون است. و اى كسى كه خشنوديت از خشمت بيشتر است،

(10) و اى كسى كه به وسيله‌ى حسن تجاوز بر خلق خود منت نهاده‌اى. و اى كسى كه بندگانت را به پذيرفتن توبه عادت داده‌اى و اى كسى كه اصلاح (امور) فاسدشان را به وسيله‌ى توبه خواسته‌اى. و اى كسى كه از عمل ايشان به مقدار اندك خشنود شده‌اى. و اى كسى كه اندك ايشان را پاداش فراوان داده‌اى. و اى كسى كه اجابت دعا را بر ايشان ضمانت كرده‌اى و اى كسى كه به آئين تفضل پاداش نيكو را- بر عهده‌ى خود به ايشان وعده داده‌اى‌

(11) من گناهكارترين گناهكارى نيستم كه تو او را آمرزيده باشى و نكوهيده‌ترين كسى نيستم كه عذر به درگاه تو آورده و تو عذرش را پذيرفته باشى و ستمكارترين كسى نيستم كه نزد تو توبه كرده و تو باز با او احسان كرده باشى.

(12) بازمى‌گردم به سوى تو در چنين حال بازگشتن كسى كه از كرده پيشين خود پشيمان و از آنچه بر او گرد آمده نگران است و از ورطه‌اى كه در آن افتاده، از روى خلوص شرمسار است‌

(13) و مى‌داند كه عفو از معصيت عظيم در نظر تو بزرگ نمى‌ماند و در گذشتن از گناه بزرگ بر تو دشوار نيست، و تحمل جرمهاى بيرون از حد بر تو گران نيست و محبوبترين بندگانت نزد تو كسى است كه سركشى بر تو فروگذارد و از اصرار بر (گناه) اجتناب كند و طلب آمرزش را ادامه دهد

(14) و من نزد تو بيزارى مى‌جويم از آنكه سركشى كنم و به تو پناه مى‌برم از آنكه (در گناه) اصرار ورزم و براى آنچه در آن كوتاهى كرده‌ام از تو آمرزش مى‌طلبم و براى هر عملى كه از انجامش فرومانده‌ام از تو يارى مى‌جويم.

(15) بار الها بر محمد و آلش رحمت فرست و حقوقى را كه بر ذمه‌ى من دارى بر من ببخش و از آنچه مستوجب آنم معافم دار و از آنچه بدكاران از آن هراسانند پناهم ده زيرا كه تو بر عفو كمال قدرت دارى و براى آمرزش مورد اميدوارى هستى و به درگذشتن (از گناه) معروفى حاجتم را جز (در خانه‌ى) تو محل طلبيدنى و گناهم را غير از تو آمرزنده‌اى نيست. حاشا كه چنين نباشى!

(16) و من جز از تو بر خود بيم ندارم. زيرا كه تو اى سزاوار پرهيزكارى و اهل آمرزش. بر محمد و آلش رحمت فرست. و حاجتم را روا كن و مطلبم را برآور و گناهم را بيامرز و دلم را از ترس ايمن ساز زيرا كه تو بر هر چيز قدرت كامل دارى و آن كار بر تو آسان است دعايم را مستجاب فرماى. اى پروردگار جهانيان