دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) خدايا! سه خصلت مرا از درخواست از تو بازمى‌دارد، و يك خصلت مرا به آن وامى‌دارد.

(2) (آنچه بازمى‌دارد:) كارى كه به آن فرمان داده‌اى و من در اقدام به آن، تأخير كرده‌ام؛ و ناپسندى كه مرا از آن بازداشتى و من به انجام دادن آن شتافتم؛ و نعمتى كه بر من ارزانى داشتى و من در اداى شكرش سستى ورزيده، كوتاهى كردم.

(3) و خصلتى كه مرا به خواستن از تو برمى‌انگيزد، فضل و احسان توست بر آن كه با همه‌ى وجودش به سوى تو آيد و با خوش‌گمانى بر تو وارد شود؛ چرا كه همه‌ى نيكى‌هايت بر اساس تفضل، و همه‌ى نعمتهايت بدون آغاز و بى‌سابقه‌ى استحقاق و سزاوارى است.

(4) اكنون اى پروردگار من! اين منم كه بر در عزت و بارگاه باشكوهت، چونان فرمانبردارى، ذليلانه ايستاده‌ام و شرمسارانه، به سان نيازمندى عيالمند، از تو كمك مى‌خواهم.

(5) در حالى كه در پيشگاهت اقرار مى‌كنم كه به وقت احسان تو مطيع و فرمانبردار نبوده‌ام، جز اين كه نافرمانى تو را ترك نموده‌ام، و تو در همه حال- چه در حال اطاعت و بندگى، و چه در حال عصيان و سركشى- مرا از احسانت برخوردار كرده‌اى.

(6) پس اى خداى من! آيا اقرار به بديهايى كه از من سر زده است، برايم سودبخش است؟ و آيا اعترافم به زشتى‌هاى كردارم كه مرتكب شده‌ام، مايه‌ى نجات و رهايى‌ام خواهد بود؟ يا اين كه بر من در اين حال، تيغ خشمت را بركشيده‌اى؟ و يا در اين وقت كه تو را مى‌خوانم و به آنچه كرده‌ام اعتراف مى‌كنم، غضب خود را بر من روا داشته‌اى و مرا سزاوار آن مى‌دانى؟

(7) (پروردگارا!) تو پاك و منزهى. از تو مأيوس نخواهم شد؛ چرا كه در توبه را به رويم گشوده‌اى؛ بلكه مانند بنده‌ى ذليل درمانده‌اى كه به خويشتن ستم كرده و حرمت حريم پروردگارش را سبك شمرده است، با تو سخن مى‌گويم.

(8) همان بنده‌اى كه روز به روز، گناهانش سنگين‌تر و رو به فزونى است؛ بنده‌ى بخت برگشته‌اى كه روزگار بر او پشت كرده تا آن جا كه مى‌بيند كار از كار گذشته و زمان عمل را از دست داده و عمرش به سر آمده است، و به يقين دانسته است كه از عذاب، پناهى جز تو ندارد و از انتقام تو راه گريزى نيست. از اين رو ، به قصد بازگشت، به تو روى آورده و توبه‌اش را براى تو خالص نموده است و با دلى پاك و پاكيزه، در خدمت تو ايستاده. آن گاه، با ناله‌اى حزين و اندوهناك و آرام، تو را مى‌خواند.

(9) در حالى كه فروتنانه، خم گشته و شرمسار و سرافكنده است، و از شدت هراس و خشيت، پاهايش به لرزه درآمده، و گونه‌هايش غرق در اشك است، اين چنين تو را مى‌خواند: اى مهربان‌ترين مهربانان، و اى بخشنده‌ترين كسى كه زحمت خواهان، همواره چشم اميد سوى او دوخته‌اند، و اى پرمهرترين كسى كه آمرزش طلبان، گرداگرد (لطف و مهر) او در طواف‌اند، و اى كسى كه مهرش بر كين او فزونى دارد، و اى كسى كه خشنودى‌اش از خشم او بيشتر است.

(10) و اى كسى كه بر اثر نيكويى در عفو و گذشت از گناهان بندگان، در ستايش را به روى آنان گشوده‌اى، و اى كسى كه بندگان را به پذيرفتن توبه، عادت داده‌اى، و اى كسى كه توبه را وسيله‌ى اصلاح تباهكاران مقرر داشته‌اى، و اى كسى كه به كار اندك بندگان خشنودى و نيكى كم را به پاداش بسيار، جبران مى‌كنى، و اى خدايى كه اجابت دعاى آنان را تضمين كرده‌اى، و اى كسى كه پاداش بى‌سابقه‌ى استحقاق و سزاوارى را به نيكوترين شكل، وعده داده‌اى!

(11) من عاصى‌تر و سركش‌تر از كسى نيستم كه تو را معصيت كرده و تو او را آمرزيده‌اى، و سزاوارترين مردم به سرزنش نيستم كه تو را نافرمانى كرده و به درگاهت عذر آورده و تو پذيرفته‌اى، و ستمگرترين كس نيستم كه توبه كرده و تو نيز به او رو آورده‌اى.

(12) اكنون اى خداى من! از گذشته‌ى خود پشيمانم و همچون كسى كه در گناه از حد گذرانده و از كرده‌ى خود پشيمان است، و از بار گرانى كه بر دوش دارد و آنچه كه بر او گرد آمده، ترسان، و از وضع ناگوارى كه در آن افتاده، به سختى شرمسار است، به سوى تو بازمى‌گردم.

(13) مى‌دانم كه عفو و گذشت از گناه سنگينى و گران‌بار، براى تو بسيار آسان است، و چشم‌پوشى از نافرمانى و گناه بسيار، بر تو دشوار نيست، و تحمل جنايتهاى زشت نيز بر تو گران نمى‌آيد، و نيز مى‌دانم كه محبوب‌ترين بندگان در پيشگاه تو كسى است كه سركشى بر تو را فروگذارد و بر گناه، اصرار نورزد و همواره آمرزش بطلبد.

(14) در برابر تو از سركشى و عصيان، بيزارى مى‌جويم، و به تو پناه مى‌آورم از اين كه بر آن اصرار ورزم و در آنچه كوتاهى كرده‌ام، آمرزش مى‌خواهم، و از آنچه كه در آوردنش ناتوان گشته‌ام، مدد مى‌جويم.

(15) (بار الها) بر محمد و دودمانش درود فرست، و حقوقى را كه از من برجاى مانده است، ببخشاى، و از مجازاتى كه سزاوار آنم، معافم بدار، و از آنچه كه گناهكاران از آن در هراسند، پناهم ده؛ چرا كه تو بر عفو و گذشت توانايى و به آمرزش، سزاوار اميد بستن، و به چشم‌پوشى از گناه، شهرت يافته‌اى. (خدايا!) جايى براى نياز بردن، جز در خانه‌ى تو ندارم، و براى گناهانم آمرزنده‌اى جز تو نيست. حاشا كه تو چنين نباشى!

(16) بر خويشتن، جز از تو نمى‌هراسم؛ چرا كه تو شايسته‌اى كه از تو بهراسند و سزاوارى كه از تو آمرزش بخواهند. (خدايا) بر محمد و دودمانش درود فرست، و حاجتم را روا كن، و خواسته‌ام را برآور. و از گناهم درگذر و مرا از بيمى كه از خويش دارم، ايمنى ده؛ چرا كه تو بر هر كارى توانايى و آنچه را كه طلبيدم، بر تو آسان است. دعايم را اجابت كن اى پروردگار جهانيان!