دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) سه خصلت مرا باز دارد ز تو يكى نعمتم باز آرد به تو

(2) نخست آن كه چون امر فرموديم ره عافيت خود تو بنموديم نكردم در آن راه هرگز شتاب درنگم در انداخت در پيچ و تاب دگر آن كه چون نهى كردى مرا كه خود را از اين راه بنما جدا ز غفلت در آن راه بشتافتم بسى نكبت و رنج از آن يافتم دگر آن كه چون نعمت از ره رسيد نگرديد شكر تو بر لب پديد

(3) ولى آن كه دورم كند از گناه سؤال است و خواهش ز فضل اله كه احسان تو جمله بخشيدنيست به بازار هرگز كجا ديدنيست نشايد در اين راه هرگز خروش كه هرگز نباشد خريد و فروش

(4) پس اينك خدايا به درگاه تو گزيدم ز جمله جهان راه تو چو خوارى در افتاده و ناتوان ز تو خواهم اينك مرا در رسان در استاده در عين شرمندگى كه شايد پذيرى ز من بندگى

(5) پذيرم كه هنگام احسان تو كه يازيده‌ام دست بر خوان تو به جز دورى از معصيت در جهان نبوده مرا آشكار و نهان

(6) كه اينك بگويم كه من كرده‌ام مر اين تحفه از راه آورده‌ام نبودست يك چشم بر هم زدن كه لطفت نباشد به دنبال من خداوندگارا در اين گير و دار مرا آيد اقرار آيا به كار؟ كه گويم كه از جهل بد كرده‌ام متاعيت در خور نياورده‌ام بود آن كه اقرار روز حساب مرا وارهاند ز رنج عقاب مبادا كه خشمت شود حاصلم در آن دم كه خيزد دعا از دلم

(7) منزه تويى و مقدس تويى چه خواهم مرا از جهان بس تويى به سوى تو مى‌آيم اى مهربان كه اميد بستن به تو مى‌توان اگر بر زبان من آيد سخن به لطف و عطوفت نظر كن به من سخن‌ها ز گفتار آن بنده است كه از كرده‌ى خويش شرمنده است

(8) نگر بنده‌اى را كه موج گناه به درياى هستى بر او بسته راه فزايد گناهش به هر دم بسى نگيرد در آن دست او را كسى بر آن است تا چون كه برگشت بخت ز هر سوى راهش ببندند سخت در تو بكوبد به تو رو كند دگرباره با لطف تو خو كند سوى تو به آن هم بسى تاب ناب بپويد كند اندر اين ره شتاب

(9) كنون با خضوع و دل پر زغم در استاده در پيش تو گشته خم سرافكنده با قامت منحنى در افتاده در جسم لرزيدنى به چشمان گريان سرايد كه‌هان تو اى مهربان‌تر ز هر مهربان تو اى مهربانى كه اندر جهان به سويت بسى خسته باشد روان هم آنان كه غفران طلب مى‌كنند دعا در پى‌ات روز و شب مى‌كنند تو را بخشش از كيفر افزونتر است خود آن كيفرت بخششى ديگر است فزونتر ز خشم است غفران تو نخواهم به جز آن كه فرمان تو

(10) گذشتى و منت نهادى همى در توبه بر ما گشادى همى تو بودى كه با توبه‌ى دلنشين تباهى زدودى ز دلها چنين به كمتر نكويى كه ديدى ز ما به خشنودى خويش كردى عطا تو اى آن كه بسيار دادى به كم چو با توست كار دل من چه غم اميد دل ماست تنها همين دعا را اجابت تو باشى ضمين درخت عطاى توام گل كند نصيب دل من تفضل كند

(11) نيم زانكه بخشيده‌اى بارها گنهكارتر از گهنكارها نكوهيده‌تر زانكه در در گهت پذيرفتى و گشت خاك رهت ستمكارتر زانكه ز احسان خويش پذيريش توبه به غفران خويش

(12) در اينجا كه هستم چنين رو سياه در توبه كوبم كه آيم به راه كسى را كه از كرده‌ها نادم است پى توبه در راه تو عازم است ز اعمال بگذشته شرمنده‌اى هبا كرده عمرى عبث بنده‌اى

(13) ولى نيك داند كه غفران تو بود نيز زيبنده‌ى شأن تو گنه گر چه بسيار باشد عظيم به اميد غفران تو نيست بيم رها كن كه اين جمله بسيار نيست ز لطف توام هيچ دشوار نيست تو را بهترين بنده آن بنده است كه از معصيت دور و شرمنده است مپويد به اصرار راه گناه در توبه كوبد بيايد به راه

(14) خدايا من اينك به درگاه تو برآنم كه آيم سوى راه تو ز عصيان نگر سخت بيزاريم مگر در پناهت نگهداريم ز اصرار اندر ره ناصواب به رحمت خدايا تو رويم بتاب ز تقصيرهايى كه سر زد ز من شنو بانگ غفران به هر انجمن ببين آنچه را روز و شب مى‌كنم ز لطف تو غفران طلب مى‌كنم

(15) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان ز تو آنچه بر گردن من بود وز آن خسته و زار گردن بود ببخشاى كز من نيابد جز اين كه گردم به درگاه تو جاگزين ببخشاى كيفر كه تابم نماند ز دوزخ ببايد مرا وارهاند از اينها خدايا پناهم تويى اميد من و تكيه‌گاهم تويى تو اى شهره در عفو و غفران كنون اميدم تو باشى به دل اندرون تو باشى و غير تو را راه نيست كسى زين نمط هيچ آگاه نيست منزه تويى و مقدس تويى به اميد غفران مرا بس تويى

(16) مرا در جهان جز به تو بيم نيست به غير از تو در خورد تعظيم نيست به جز تو به بخشش سزاوار نيست ز كس بيم و اميد در كار نيست به آمرزش خلق زيبنده تو در اين ورطه اميد هر بنده تو درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان بده حاجتم را گناهم ببخش توان گذشتن ز راهم ببخش ببخشاى از بيمها ايمنى كه دانا تويى و دگرها دنى چو آسان بود جمله اينها تو را دعايم اجابت نماى اى خدا