دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) بار خدايا! سه خصلت است كه مرا از اينكه چيزى از تو طلب كنم باز مى‌دارد و يك خصلت است كه آن مرا تنها به خواسته‌ام وادار مى‌كند.

(2) آنچه باز مى‌دارد يكى فرمانى است كه به من داده‌اى و در انجام آن من كندى به خرج داده‌ام، و ديگر آنكه از چيزى مرا بازداشته‌اى ولى من در انجام آن شتافته‌ام و سه ديگر نعمتى است كه بر من ارزانى داشته‌اى و در شكرانه‌ى آن كوتاهى كرده‌ام.

(3) و اما خصلتى كه مرا بر مى‌انگيزد تا از تو مسئلت كنم همانا تفضل توست به هر كس كه روى به درگاه تو مى‌آورد و با خوش‌بينى روى به سوى تو مى‌كند، چرا كه هر احسان از جانب تو از روى تفضل است و هر نعمت كه دهى بى‌سابقه است.

(4) اينك اين منم، بار الها، كه بر در خانه‌ى عزت تو چون منقادى ذليل در ايستاده‌ام و شرمنده چون بينوايى عيال وار به سئوال پرداخته‌ام و اقرار مى‌كنم كه در هنگام احسان تو جز به خوددارى از عصيان تو كارى نكرده‌ام و در جميع احوال جز راه امتنان نپيموده‌ام،

(5) پس آيا، بار الها، همين اقرارم به زشت كرداريم به نزد تو مرا سود مى‌دهد؟

(6) و آيا اعترافم به بدكرداريم مرا از عذاب رهايى بخش است؟ يا در همين جا كه ايستاده‌ام خشم خود بر من گماشته‌اى، يا در همين دم كه ترا مى‌خوانم غضب خود را ملازم من گردانيده‌اى؟

(7) پاكا كه تويى! من از تو نوميد نمى‌شوم زيرا تو خود در توبه را به رويم گشاده‌اى، بلكه به درگاه تو چونان بنده‌ى ذليلى سخن مى‌گويم كه بر خود ستم ورزيده و حرمت پروردگار خود را شكسته،

(8) يا چون كسى كه گناهانش هر دم رو به فزونى نهاده و روزگار از او بر گشته و مشاهده كرده است كه ديگر فرصت عمل را ندارد و عمرش به پايان رسيده و يقين كرده است كه از تو روى رهايى نيست، آنگاه دست انابت به سوى تو دراز كرده و با اخلاص تمام به سوى تو توبه مى‌كند و با دلى پاك و بى‌غش در خدمتت در ايستاده و با آوايى آهسته با تو رازگويى مى‌كند

(9) و با فروتنى پشت خود خميده و سر فرو فكنده و پاهاى وى از بيم لرزيدن گرفته و اشكهايش بر دو گونه روان گشته است و تو را ندا در مى‌دهد كه اى مهربان‌ترين مهربانان و اى دلسوزتر كسى كه خواستاران رحمت شبانروز آهنگ وى كنند، و اى مهربان‌تر كسى كه جويندگان آمرزش گرد او گردند،

(10) و اى كسى كه گذشت تو بر انتقامت مى‌چربد، و اى آن كس كه خشنوديت بيشتر از خشم توست و اى آن كه با نيكى گذشت خود بر خلق خود منت نهاده‌اى و اى آن كه بهبود امور تباه آنان را با توبه خواستار شده‌اى، و اى آن كه از عمل آنها به اندازه‌ى اندك خشنود گرديده‌اى، و اى آن كس كه پاداش فراوان به اندك آنان عطا فرموده‌اى، و اى آن كه برآوردن دعا را براى آنها ضمانت فرموده‌اى، و اى آن كه پاداش نيك را، به صرف تفضل بر عهده‌ى خود بديشان وعده داده‌اى،

(11) من پرگناه‌ترين گناهكارى نيستم كه تو بر وى آمرزش كرده باشى و ستمكارترين كس نمى‌باشم كه پيش تو توبه كرده و تو بدو بازگشت كرده باشى‌

(12) همانا به سوى تو، در همين جا كه مى‌باشم، چون پشيمانى‌ام كه از كرده‌ى خود نادم و از بار گرانى كه وى را در ميان گرفته با استشحار تمام شرمسارست‌

(13) و مى‌داند كه گذشت از گناه بزرگ از ديدگاه تو سترك نمى‌نمايد و صرف نظر كردن از معصيت بزرگ بر تو دشوار نيست و تحمل جرم‌هايى از اندازه بيرون، بر تو گران نمى‌آيد و دوست داشتنى‌ترين بندگانت‌

(14) به نزد تو كسى است كه ترك استكبار كند و از ابرام در گناه كردن دورى گزيند و ملازم آمرزش خواهى باشد. و من همانا پيش تو از اينكه سر بزرگى نمايم بيزارى مى‌جويم و از ابرام در گناهكارى دست بر دارم، و براى آنچه كوتاهى ورزيده‌ام از تو آمرزش مى‌جويم و در هر آنچه در انجام آن فرو مانده‌ام از تو يارى مى‌طلبم.

(15) بار الها! درود بر محمد و خاندان وى، و آنچه را بر عهده‌ى من دارى بر من ببخشاى و از آنچه مستوجب آنم مرا معاف فرما و مرا از آنچه مايه‌ى بيم تباهكاران است پناه ده، چرا كه تو يكسر گذشت و دهشى و در تو اميد آمرزش مى‌رود و تويى كه به گذشت و بخشايش شناخته شده‌اى. جز به پيش تو به نزد كسى دست نياز دراز نكنم و گناهم را جز تو آمرزنده‌اى نيست. حاشا كه تو چنين نباشى‌

(16) و من جز از تو از كس بر خود بيمناك نيستم چرا كه تويى سزاوار پرهيزگارى و شايسته‌ى آمرزش خواهى. درود بر محمد و خاندان وى، و نيازم را برآور و خواستم را روا كن و مرا از هراس ايمن فرماى كه تو بر هر چيز توانايى و اين خود بر تو آسان است! آمين يا رب العالمين!