دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) خدايا، سه چيز مرا باز مى‌دارد از اين كه خواسته‌ى خود را با تو در ميان گذارم، و يك چيز مرا بر آن وامى دارد.

(2) فرمانى كه داده‌اى و من در عمل به آن كندى كرده‌ام، كارى كه مرا از آن بازداشته‌اى و من به انجام دادن آن شتاب ورزيده‌ام، نعمتى كه به من ارزانى داشته‌اى و من در سپاس آن كوتاهى نموده‌ام، سه چيزى هستند كه مرا باز مى‌دارند.

(3) اما بخشش و نيكى بسيار تو به كسى كه روى به درگاهت آورد و با خوش‌بينى به سوى تو آيد، مرا به گفتن خواسته‌ام بر مى‌انگيزد؛ چرا كه هر احسان تو بخشش بسيار است، و هر نعمت تو نعمتى بى‌سابقه.

(4) اينك اى معبود من، اين منم كه بر درگاه عزت تو همچون بنده‌اى فرمانبردار و خوار ايستاده‌ام، و همچون بينوايى عيالوار، شرمسارانه دست خواهش دراز كرده‌ام.

(5) اعتراف مى‌كنم كه در هنگام احسان تو جز خوددارى از نافرمانى تو كارى نكرده‌ام، حال آن كه هيچ گاه از نعمت‌هاى تو بى‌بهره نبوده‌ام.

(6) اى معبود من، آيا اقرارم به كارهاى ناپسند در پيشگاه تو، مرا سود مى‌دهد؟ و اعترافم به زشتكارى‌ها مرا از عذاب تو نجات مى‌بخشد؟ يا در همين حال كه هستم خشم خود را بر من واجب كرده‌اى، و هم اكنون كه تو را مى‌خوانم غضب خود را دامنگيرم ساخته‌اى؟

(7) اى خداوند پاك، از تو نااميد نخواهم شد، زيرا در بازگشت به سوى خود را به رويم گشوده‌اى. پس به درگاهت مى‌نالم، چونان بنده‌اى ذليل كه بر خود ستم كرده و حرمت پروردگار خود را شكسته است؛

(8) همان كه گناهانش فزونى يافته و روزگار عمرش سپرى شده و چندان كه مى‌نگرد، زمان كار كردنش به سر آمده و زندگى‌اش رو به پايان نهاده است، و به يقين مى‌داند كه پناهى جز تو ندارد و از عذاب تو گريختن نتواند. پس با توبه روى به درگاهت آورده و آن را براى تو خالص گردانيده و با دلى پاك و پاكيزه در پيشگاهت ايستاده و با صدايى آرام و درگرگون تو را مى‌خواند.

(9) از فروتنى بسيار و سر به زير افكندن در پيشگاه تو قامتش خم گرديده و ترس از تو پاهايش را به لرزه درآورده و گونه‌هايش خيس اشك است، و در اين حال، تو را مى‌خواند كه: اى مهربان‌ترين مهربانان، و اى مهربان‌ترين كسى كه رحمت‌خواهان سوى تو آيند و جويندگان آمرزش پيرامون تو گردش كنند. اى آن كه بخشش تو از انتقامت بيش‌تر، و خشنودى تو از خشمت افزون‌تر است.

(10) اى آن كه به نيكى از گناه خلق در مى‌گذرى تا ستايش تو كنند. اى آن كه بندگانت را به پذيرش توبه عادت داده‌اى و با توبه تبهكارانشان را به راه آورده‌اى. اى آن كه به اندك كار نيك ايشان خرسند شوى و آن كار كم را پاداش بسيار دهى. اى آن كه اجابت دعاى بندگان را ضامن شده‌اى و با فضل و بخشش خود، به آنان پاداش نيك وعده فرموده‌اى.

(11) من آن گهنكارترين گنهكارانى نيستم كه آمرزيده‌اى؛ من از نكوهيده‌ترين كسانى نيستم كه از تو پوزش خواسته‌اند و پذيرفته‌اى؛ و از ستمكارترين ستمكارانى نيستم كه رو به سوى تو آورده‌اند و تو نيز (با رحمت خود) به ايشان رو كرده‌اى.

(12) من اينك به سوى تو بر مى‌گردم؛ همچون كسى كه از گذشته‌ى خود سخت پشيمان است و از بار گران معصيتى كه بر دوش دارد، هراسان است، و از آنچه گرفتار آن شده، شرمسار و دل‌نگران است.

(13) مى‌داند كه آمرزش گناهان بزرگ، پيش تو كار سختى نيست، و در گذشتن از خطاهاى سنگين بر تو دشوار نباشد، و بردبارى در برابر تباهكارى آشكار ما تو را به زحمت نيندازد، و محبوب‌ترين بندگان تو آن كسى است كه در برابر تو سركشى نكند و از پافشارى بر گناه بپرهيزد و پيوسته از تو آمرزش خواهد.

(14) خدايا من از گردن‌كشى در برابر تو بيزارى مى‌جويم و از پافشارى بر گناه به تو پناه مى‌برم و از هر كوتاهى كه كرده‌ام آمرزش مى‌طلبم و بر آن كار كه در آن فرو مانم از تو يارى مى‌خواهم.

(15) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و گناه آنچه را بر من واجب كرده‌اى، بر من ببخشاى، و مرا از كيفرى كه سزاوار آنم، برهان، و از آنچه گناهكاران را به وحشت اندازد، آسوده بدار؛ زيرا تو بر چشم‌پوشى از گناه توانايى، و تنها به تو اميد خطاپوشى هست، و همگان تو را به وصف آمرزش مى‌شناسند. خواسته‌ى خويش را تنها از تو مى‌خواهم كه گناهم را جز تو آمرزنده‌اى نيست. هرگز هرگز!

(16) من بر خويشتن جز از عذاب تو نمى‌ترسم، كه تنها از تو بايد بيم داشت و تنها از تو بايد آمرزش خواست. بر محمد و خاندانش درود فرست و نيازم را برآور و خواسته‌ام را برسان و گناهم را ببخشاى و مرا از ترس در امان دار، كه تو بر هر كارى توانايى و اين همه بر تو آسان است. چنين باد اى پروردگار هستى‌ها.