دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه محمود صلواتی

(1) بار خدايا، سه عامل است كه مرا از درخواست از تو باز مى‌دارد، و يك عامل است كه مرا بدان فرا مى‌خواند.

(2) آن سه: يكى دستورات توست كه از انجامش فرو ماندم، و منهيات توست كه بدان شتافتم، و نعمت‌هاى توست كه به من بخشيدى و من در سپاسگزاريش قصور ورزيدم.

(3) و آن عامل كه مرا به درخواست از تو فرا مى‌خواند، تفضل توست بر كسى كه به درگاهت روى آورد و با اميدى نيكو در پيشگاهت بار بگشايد، زيرا همه‌ى احسانهايت از روى تفضل است و همه نعمت‌هايت از آغاز است.

(4) بار خدايا، اينك اين منم كه به درگاه عزتت ايستاده‌ام، چونان فرمانبردارى خوار؛ و با شرمندگى از تو مى‌خواهم.

(5) چونان عيالمندى گرفتار؛ اقرار مى‌كنم كه در برابر احسانت، جز خود دارى از نافرمانيت كارى نكرده‌ام، و در همه حال از نعمت‌هايت بى بهره نبوده‌ام.

(6) بار خدايا، آيا همين كه به درگاهت به كارهاى ناپسندم اقرار كنم كافى است؟آيا همين كه در پيشگاهت به كردار زشتم اعتراف كنم اميد رهايى است؟ يا در همينجا كه ايستاده‌ام خشمت را بر من گماشته‌اى و در همين هنگام كه دست دعا به سويت برداشته‌ام غضبت را قرينم ساخته‌اى؟!

(7) بار خدايا، تو منزهى! از تو نوميد نمى‌گردم، زيرا تو همواره در توبه را به رويم گشوده‌اى، بلكه به درگاهت مى‌نالم، چونان بنده‌اى ذليل كه به خود ستم كرده، و حرمت پروردگارش را شكسته.

(8) آن كه گناهانش بزرگ و رو به فزونى است همواره، و روزگارش سپرى گشته، چندان كه مى‌بيند زمان كار و عمل پايان پذيرفته، و عمرش به پايان رسيده، و يقين دارد كه جز تو برايش پناهگاهى نيست، و جز به كويت گريزگاهى نيست. و اينك دست انابت به سويت برداشته، و با اخلاص به درگاهت مى‌كند توبه، با دلى پاك به درگاه قربت ايستاده، و مى‌خواندت با صدايى آهسته.

(9) قامت به توضع خم كرده، سر فرو داشته و در خود فرو رفته بيمش بر پاهايش لرزه افكنده، و سرشكش گونه‌هايش را پوشانده، و تو را اينگونه مى‌خواند: اى مهربانترين مهربانان! اى مقصد ومقصود مهر جويان! اى محور و مطاف آمرزش خواهان! اى آنكه بخششت از كيفرت بيش است، و خوشنوديت از خشمت افزون است.

(10) اى آنكه به آمرزش نيك از آفريدگانت در مى‌گذرى و از اين رو بر آنان منت نهاده‌اى! اى آنكه از كردار نيك اندك آنان خشنود مى‌گردى و كردار اندكشان را پاداشى گران مى‌بخشى! اى آنكه اجابت دعاشان را ضمانت كرده‌اى و به فضل خود به پاداش نيكشان وعده داده‌اى!

(11) من گناهكارترين گناهكارانى كه آمرزيده‌اى نيستم، من نكوهيده‌ترين پوزش خواهان كه از تو پوزش خواسته‌اند و تو پذايرفته‌اى نيستم، من ستمكارترين ستمكاران كه به درگاهت توبه كرده‌اند و به احسانشان نواخته‌اى نيستم.

(12) اينك در اين مكان كه ايستاده‌ام به درگاهت توبه مى‌كنم، توبه كسى كه از خطاهايش پشيمان است، و از بار گناهان كه برگردن دارد ترسان است. و از ورطه‌اى كه در آن افتاده سخت نگران است.

(13) مى‌داند كه گذشت از گناهان بزرگ بر تو گران نمى‌آيد، و بخشش خطاهاى عظيم دشوارت نمى‌نمايد، و چشم پوشى از جنايات فاحش به رنجت نمى‌افكند. بار خدايا، محبوب ترين بندگانت در پيشگاهت بنده‌اى است كه بر تو سركشى نكند، و از اصرار بر گناه دورى جويد، و همواره از تو آمرزش خواهد.

(14) و من از سركشى در برابرت سخت بيزارم، و از اصرار بر گناه پناه به تو مى‌برم، و از آنچه در آن كوتاهى ورزيده‌ام آمرزش از تو مى‌خواهم، بر آنچه از انجامش ناتوانم يارى از تو مى‌جويم.

(15) خداوندا، بر محمد و خاندانش درود فرست، و هر حقى را كه از تو بر من واجب است ببخشايم، و از هر خطايى كه موجب عقوبت توست بيامرزم، و از هر چه گنهكاران را عامل وحشت است پناهم ده، زيرا تو سرشار از بخشايشى، اميد آمرزش و شناخته شده به گذشتى، حاجت جز به درگاهت نبرم، و آمرزش گناه تنها از تو مى‌خواهم، زنهار، تو منزهى!

(16) من بر نفس خويش جز از تو نمى‌ترسم، و اين تنها تويى كه بايد از او ترسيد، و تنها تويى كه بايد آمرزش از او طلبيد. بار خدايا، برمحمد و خاندانش درود فرست و حاجتم را برآور، خواسته‌ام را به پيروزى بر، گناهم را ببخشاى و از بيم ايمنم گردان، كه تو بر هر كار توانايى و اين بر تو آسان است، آمين، اى پروردگار جهانيان.