دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه محسن محمود زاده

(1) بارالها براستى كه سه خصلت مرا از خواستن از تو بازمى‌دارد و يك خصلت مرا به آن ترغيب مى‌كند، بازمى‌دارد.

(2) مرا كارى كه به آن فرموده‌اى و من در انجامش سستى كردم كارى كه از آن نهى فرموده‌اى و من به انجامش شتاب كردم و نعمتى كه به من عنايت فرمودى و من در سپاسگزاريش كوتاهى كردم و وامى‌دارد مرا بر خواستن از تو.

(3) تفضل و احسان تو بر كسى كه روى به تو آورده و با گمان نيك به سويت آمده زيرا كه تمام احسانهايت تفضل است (نه پاداش) و تمام نعمت‌هايت بدون آغاز است (نه اينكه به سبب اعمال باشد).

(4) اينك كه خداى من به درگاه عزت و توانايى تو همچون تسليم شده‌اى ذليل ايستاده‌ام با حال حيا و شرمندگى‌ام از تو درخواست مى‌كنم درخواست نيازمندى عيالوار.

(5) اقرار دارم به تو به اينكه هنگام احسانت تسليم تو نبوده‌ام جز آنكه از معصيت تو خوددارى كرده‌ام و در تمام احوال از احسانت بى‌بهره نبوده‌ام.

(6) پس اى خداى من آيا اقرارم به بدى آنچه نزد تو كرده‌ام مرا سودى مى بخشد؟ و آيا اعترافم در پيشگاهت به زشتى آنچه مرتكب شده‌ام مرا از عذاب نجات مى دهد؟ يا در اينجا غضبت را بر من واجب فرموده‌اى؟ يا در هنگام دعايم عذاب شديد تو بر من لازم است؟

(7) پاك و منزهى تو از تو نوميد نيستم در حالى كه در توبه و بازگشت به سويت را به رويم گشوده‌اى بلكه مى‌گويم مانند گفتن بنده‌اى ذليل كه به خود ستم روا داشته و حرمت پروردگارش را كوچك شمرده.

(8) بنده‌اى كه گناهانش بزرگ و انباشته شده و روزهايش را پشت سر گذاشته و بازگشته تا اينكه ديد زمان عمل سپرى شده و پايان عمر فرارسيده و يقين كرد كه پناهى از كيفرت و گريزگاهى از قهرت نيست با زارى و انابه به سويت روى آورده و توبه را براى تو خالص كرده پس به سوى تو با دلى پاك و پاكيزه برخاسته سپس تو را با صدايى حزين و آهسته خوانده.

(9) و در حالى كه برايت از فروتنى خم شده و از سرافكندگى سر بزير انداخته، ترسش از عقاب پاهاى او را به لرزه درآورده و صورتش غرق در اشك‌هاى او شده، تو را مى‌خواند اى مهربانترين مهربانان اى مهربان‌ترين كسى كه رحمت خواهان مدام به او روى آورند و اى عطوفت‌ترين كسى كه آمرزش خواهان گرد او طواف كنند و اى كسى كه گذشت او از انتقامش بيشتر است و اى كسى كه رضاى او از غضبش افرونتر است.

(10) و اى كسى كه با گذشت پسنديده بر آفريدگانش منت نهاده و اى آنكه بندگانش را به پذيرش انابه و زارى عادت داده و اى آنكه بوسيله توبه اصلاح مفاسد مردم را خواسته و اى كسى كه از كردار آنان به عمل اندك راضى شده و اى كسى كه عمل اندك آنان را پاداش بسيار داده و اى آنكه براى آنان اجابت دعا را تضمين فرموده و اى آنكه خود به تفضل و احسانش پاداش نيك را به آنان وعده فرموده.

(11) من گناهكارتر از آنكه معصيت تو كرد و تو او را آمرزيدى نيستم و نكوهيده‌تر از آنكه به پيشگاهت عذر آورد و از او پذيرفتى نمى‌باشم و ستمكارتر از آن كه به سوى تو بازگشت و توبه كرد و تو پذيرفتى و احسانش كردى نيستم.

(12) در همين جا به درگاهت توبه مى كنم و به سويت بازمى‌گردم بازگشت كسى كه بر كرده‌هاى پيشين خود نادم است، از آنچه بر او گرد آمده هراسان است از آنچه در آن گرفتار آمده با خلوص نيت شرمنده است.

(13) مى‌داند كه گذشت از گناه بزرگ بر تو بزرگ نمى‌آيد و گذشت از نافرمانى خطير بر تو گران نمى‌نمايد و ناديده گرفتن جرمهاى سنگين بر تو دشوار نمى‌باشد و محبوب‌ترين بندگان نزد تو آن كسى است كه سركشى بر تو را ترك كرده و از اصرار بر گناه برحذر بوده و ملازم طلب بخشش بوده.

(14) و من به درگاهت از سركشى بيزارم و به پيشگاهت پناه مى‌آورد از اصرار در نافرمانى و طلب آمرزش دارم براى آنچه در آن كوتاهى كرده‌ام و از وجود مباركت يارى مى‌جويم بر آنچه از انجام آن ناتوان بوده‌ام.

(15) بار خدايا بر محمد و آلش درود و رحمت فرست و آنچه از حقوق خود كه بر من واجب است را ببخش و آنچه از عذاب خود كه مستوجب آنم معاف دار و از آنچه بدكاران از آن مى‌ترسند پناهم ده زيرا كه تو به بخشندگى توانايى، به آمرزش مورد اميدى، به گذشت معروفى، براى حاجتم جاى طلب جز درگاهت نيست و براى گناهم آمرزنده‌اى غير تو نيست حاشا كه چنين نباشى.

(16) و بر خود جز از تو نمى‌هراسم زيرا تو شايسته آنى كه از تو بترسند و سزاوار بخشايشى، بر محمد و آل محمد درود فرست و حاجتم برآور و خواسته‌ام عطا كن و گناهم بيامرز و ترس وجودم را امنيت بخش زيرا كه تو بر هر چيز قادرى و اين بر تو آسان است، اى پروردگار جهان‌ها دعايم را به اجابت برسان.