دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه جواد فاضل

(1) خداى من! در آن هنگام كه به سوى تو سر بر مى‌دارم ملكوت اعلاى تو را از ديدگان خويش در وراى سه پرده پنهان مى‌بينم و اين سه پرده را هم خود با دست خويشتن برآويخته‌ام.

(2) نخستين، پرده‌اى كه نگذارد ديده به ديدار تو بگشايم عصيان من از فرمان تست. و پرده‌ى دوم، پرده‌ايست كه در ارتكاب منهيات و ملاهى به روى خويش كشيده‌ام و خود را از عنايت و مرحمت تو به دور داشته‌ام. و پرده‌ى سوم، پرده‌ى غفلت من است، غفلتى كه در اداى شكر و سپاس تو ورزيده‌ام. نعمت يافته‌ام و شكر نعمت به جاى نياورده‌ام. موهبت ديده‌ام و از سپاس موهبت بازمانده‌ام.

(3) ولى با اين وجود از رحمت تو نوميد نيستم زيرا به فضل عميم و رحمت وسيع تو چشم طمع دوخته‌ام. يحدونى على مسئلتك تفضلك على من اقبل بوجهه اليك و وفد بحسن ظنه اليك اذ جميع احسانك تفضل و اذ كل نعمك ابتداء. مرا تفضل تو اميدوار همى دارد و ترحم تو به سوى تو هميراند. من نيز بنده‌اى از بندگان گناهكار تو باشم كه به درگاه تو روزى نهاده‌ام و با حسن ظن و رجاء واثق خويش دست طلب به آسمانها برداشته‌ام. تو آنچه از عطايا و مواهب فرستى همه تفضل و ترحم باشد و نعمتهاى تو يكجا به رايگان انعام شوند.

(4) اينك مرا ببين كه در پيشگاه عزت و عظمت تو در منتهاى ذلت و مستمندى ايستاده‌ام و با همه شرمى كه از گناهان خويش دارم باز هم به اميد مرحمت كف سئوال من گشوده است.

(5) پروردگارا! به معاصى خويش اعتراف دارم و از پرده‌هائى كه ميان خود و ملكوت اعلاى تو بياويخته‌ام شرمسار و پشيمانم.

(6) خداوندا! در اين هنگام كه لبهاى لرزان خويش را به اعتراف گشوده‌ام و به آنچه از دست و زبان من با نكوهيدگى گذشته است اقرار آورده‌ام، آيا اعتراف عاجزانه و اقرار شرمسارانه من به من سودى خواهد بخشيد؟ آيا اين اقرار و اعتراف جان مرا از كيفر كردارم نجات خواهد داد؟ آيا بنده‌ى ذليل و زبون خود را خواهى بخشيد يا همچنان مرا مستحق عقاب و عذاب خواهى دانست و به جاى مهر بر جان من قهر روا خواهى داشت؟.

(7) خداى من! من نه آن باشم كه از درگاه تو نوميد باز گردم زيرا هميشه درهاى توبه و انابت را به روى خويش گشوده مى‌بينم. من آن بنده‌ى ذليل و ضعيف باشم كه بر نفس خويشتن ستم روا داشته‌ام و حرمت پروردگار خويش را كه معبود بى همتاى من است فرو گذاشته‌ام.

(8) گناهان من بسيار است و شانه‌هاى من در زير بار معاصى فرو خميده و بال و پر روح مرا در هم شكسته است. من آن موجود مستمندم كه روزگارم در ملاهى و مناهى به سر آمده و عمرم به پايان رسيده است. همى بينم كه ديگر فرصتى براى عبادتم نمانده و مهلتى از اجل بى‌امان نتوانم گرفت. من آن بنده‌ى ذليل و زبون تو باشم كه مى‌دانم از تو جز به تو پناهى ندارم و از دست تو جز به درگاه تو راه فرارى به رويم باز نيست. هم اكنون قلب و زبان من هر دو به استغفار گشوده شده‌اند و بازوان خطاكار من به سوى رحمت واسعه‌ى تو باز مانده است. با آهنگى دردناك به درگاه تو مى‌نالم‌

(9) و سر بينوائى و بيچارگى در پيشگاه تو فرود مى‌آورم. زانوان من از هيبت كبرياى تو و وحشت گناهان خويش همى لرزد و اشكهاى ندامت بر چهره‌ام همى زدود. تو را همى خوانم كه: يا ارحم الراحمين. يا ارحم من انتابه المسترحمون و يا اعطف من اطاف به المستغفرون و يا من عفوه اكثر من نقمته و يا من رضاه او فر من سخطه و يا من تحمد الى خلقه به حسن التجاوز و يا من عود عباده قبول الانابه. اى آنكه از هر مهربانى مهربانتر باشى و لطف تو همواره به سوى آنانكه تو را خوانند و از تو لطف و رحمت توقع دارند ارزانى باشد. اى آنكه بيش از آنچه كيفر كنى ببخشى، و اى تو كه مهر تو همواره بر قهر تو افزونى گيرد.

(10) اى پروردگار من كه خويشتن را به بندگان خويش با جلوه‌ى بخشش و گذشت شناسانيده‌اى و همچنان بندگان خود را به قبول توبه و انابت دلگرم فرموده‌اى. تو را مى‌خوانم اى خداى، من كه از بركت توبه و انابت فساد ما را به صلاح سوق دهى و در برابر طاعت اندك ما پاداش هنگفت و بسيار ارزانى فرمائى. اى خداى من كه اجابت دعاى ما را ضمانت كرده‌اى و به ما نويد رحمت و عنايت داده‌اى چه بسيار كس كه بيش از من معصيت كرده‌اند و نعمت مغفرت تو دريافته‌اند. چه بسيار پيشانى شرمسار و چهره‌ى شرمگين كه در پيشگاه تو بر خاك استغفار و اعتذار عرق توبه ريخته‌اند و بالاخره خوشنود و خورسند سر از خاك برداشته‌اند.

(11) من از آنان افزونتر گناه نكرده‌ام و بيش از آنان مستوجب ملامت و عقاب نباشم. من از آن كسان كه بر خويشتن مظلمت آورده‌اند بيشتر ظلم نكرده‌ام و هم اكنون همانند تبهكاران و شرمندگان عرق شرم بر خاك ريزم و از تو اميد مغفرت و مرحمت دارم.

(12) بر آنچه گذشته توبه و انابه آورده‌ام و از معاصى و انحراف خويش چهره به بيزارى در هم پيچيده روى به درگاه تو نهاده‌ام و به شرمسارى سر فرو كشيده‌ام.

(13) من تو را آنچنان بخشنده و بخشاينده مى‌بينم كه مى‌دانم از گناه بزرگ گذشتن، بر تو دشوار نيست و كردار ناستوده ما را ناديده انگاشتن، ذات اقدس تو را گران نيايد. تو از بندگان خويش نافرمانيها بينى و اغماض فرمائى و دوست همى دارى كه بنده‌اى دور از استكبار و استغنا لب به استغفار بگشايد و همچنان پرهيزگار و پارسا بماند.

(14) من اكنون در پيشگاه تو از نخوت و كبريا دورى مى‌جويم و در پناه تو از شر وسوسه‌ى نفس و جاذبه‌ى معصيت مى‌گريزم. از تقصيرى كه در اداى طاعت روا داشته‌ام توبه مى‌كنم و به خاطر عجز و قصورى كه مرا از ايفاى مراسم بندگى باز داشته از تو كمك مى‌خواهم تا آنچنان كه شايسته عبوديت باشد به درگاه‌ الوهيت تو بندگى آورم.

(15) اللهم فصل على محمد و آل محمد و همى خواهم كه به من نيروى طاعت و عبادت عطا كنى و از كيفرى كه سزاوار من است معافم فرمائى. از عذاب و عقابى كه گناهكاران را به وحشت همى اندازد پناهم دهى و همى دانم كه چنين خواهى كرد زيرا شيمت بخشش و بخشايش به تو برازنده باشد و گذشت و اغماض از گناهان ما بر تو گران نيايد. تو را كائنات به صفت رحمت و عنايت شناخته و ما سواى تو به تو چشم اميد دوخته است.

(16) جز از تو از هيچ كس حاجت خويش نخواهم و جز تو هيچ كس را بخشنده‌ى گناه خود نشناسم، و تنها از قهر و خشم تو بر نفس خود نگرانم. انك اهل التقوى و اهل المغفره صلى على محمد و آل محمد و اقض حاجتى و انجح طلبتى و اغفر ذنبى و امن خوف نفسى. از تو كه شايسته‌ى مرحمت و مغفرت باشى خواهانم به روان محمد و آل محمد رحمت فرستى و حاجت من برآورى و مرا به كمال مطلوبم برسانى. گناه من ببخشى و از بيم شقاوت و شرارتم برهانى. تو بر آنچه مشيت فرمائى توانائى و آنچه تمناى من باشد هر چند بر خاطر من گران آيند و در چشم من بزرگ نمايند در پيشگاه تو سخت اندك باشند. آمين يا رب العالمين.