دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه فیض الاسلام (تصحیح جامعه مدرسین)

(1) بار خدايا سه خصلت مرا از درخواست از تو باز مى‌دارد، و يك خصلت مرا بر آن مى‌دارد،

(2) بازمى‌دارد مرا امرى كه به آن فرمان دادى و من از به جا آوردن آن درنگ كردم، و نهيى كه از آن جلوگيرى كردى و من به سوى آن شتافتم و نعمتى كه به من بخشيدى و من در سپاسگزاريش كوتاهى نمودم،

(3) و مى‌دارد مرا به درخواست از تو تفضل تو به كسى كه رو به تو آورد، و با گمان نيك به سوى (درگاه رحمت) تو آيد، زيرا همه‌ى احسانهاى تو از روى تفضل مى‌باشد و همه‌ى نعمتهاى تو ابتدائى است،

(4) پس اينك خداى من، اين منم به درگاه گرامى تو همچون فرمانبردار خوار ايستاده، و با شرمندگيم مانند محتاج عيالمند از تو درخواست مى‌نمايم،

(5) اعتراف دارم كه هنگام احسانت جز خوددارى از معصيت تو فرمان نبرده‌ام، و در همه‌ى احوال بى‌احسان تو نبودم (و فضلت شامل حالم بود)،

(6) پس اى خداى من، آيا اعترافم به بدى آنچه كرده‌ام نزد تو سود مى‌دهد؟ و آيا اقرارم در درگاهت به زشتى آنچه به جا آورده‌ام از (عذاب) تو مرا رها مى‌نمايد؟ يا در اينجا خشم خود (دورى از رحمتت) را براى من قرار داده‌اى؟ يا هنگامى كه دعا كرده تو را مى‌خوانم دشمنى تو با من همراه بوده؟

(7) منزه و پاكى، از تو نوميد نمى‌شوم در حالى كه در توبه و بازگشت به سوى خود را برويم گشوده‌اى، بلكه مى‌گويم: گفتار بنده‌ى خوارى كه به خود ستم كرده و حرمت پروردگارش را رعايت ننموده،

(8) بنده‌اى كه گناهانش بزرگ و رو به فزونى است، و روزگارش به او پشت كرده و برگشته تا چون ببيند كه زمان كار گذشته، و عمر به پايان رسيده، و باور نمايد كه پناه و گريزگاهى از (كيفر) تو برايش نيست، و به وسيله‌ى توبه و انابه به تو روى آورده، و توبه را براى تو خالص گرداند، پس با دلى پاك و پاكيزه به سوى تو برخيزد، و با صداى تغيير يافته (زمزمه‌دار) آهسته تو را بخواند،

(9) در حاليكه براى تو فروتنى كرده و خم گشته و سر به زير افكنده و كج شده، و ترس پاهايش را به لرزه انداخته و بسيارى اشك گونه‌هايش را غرق نموده تو را مى‌خواند به اى بخشنده‌ترين بخشندگان و اى بخشنده‌تر كسى كه رحمت خواهان پى در پى به او رو مى‌آورند، و اى مهربانتر كسى كه آمرزش‌جويان گرد او گردند، و اى آنكه بخشش او از كيفرش بيشتر است، و اى آنكه خوشنودى او از خشمش افزونتر است،

(10) و اى آنكه با گذشت نيك بر آفريدگانش منت نهاده، و اى آنكه بندگانش را به توبه‌پذيرى عادت داده، و اى آنكه اصلاح تباهى‌هاى ايشان را به وسيله‌ى توبه خواسته، و اى آنكه از كردار (نيك) ايشان به اندك خوشنود گشته، و اى آنكه (كار) اندك ايشان را پاداش بسيار داده، و اى آنكه روا شدن دعاء را بر ايشان ضمانت كرده، و اى آنكه از روى تفضل پاداش نيك به ايشان را وعده فرموده است،

(11) من گناهكارتر از آنكه معصيت تو كرده و او را آمرزيده‌اى نيستم، و نكوهيده‌تر از كسى كه به پيشگاه تو عذر آورده و عذرش را پذيرفته‌اى نمى‌باشم، و ستمكارتر از كسى كه به درگاه تو توبه كرده و به او احسان كرده‌اى نيستم،

(12) در اينجا كه هستم (از كردار ناپسندم) به سوى تو توبه مى‌كنم توبه‌ى كسى كه از آنچه پيش از اين كرده پشيمان است، از آنچه بر او گرد آمده ترسان است، از آنچه در آن افتاده شرمنده‌ى واقعى است،

(13) مى‌داند كه گذشت از گناه بزرگ بر تو بزرگ نمى‌نمايد، و گذشت از معصيت بسيار بر تو دشوار نيست، و چشم‌پوشى از جرمهاى از حد گذشته بر تو گران نمى‌باشد، و دوست‌ترين بندگان تو نزدت كسى است كه بر تو سركشى ننمايد، و از اصرار (بر گناه) دورى گزيند، و همواره آمرزش خواهد

(14) و من نزد تو از سركشى بيزارى مى‌جويم، و به تو پناه مى‌برم از اينكه (بر گناه) اصرار نمايم و براى آنچه در آن كوتاهى نمودم از تو آمرزش مى‌خواهم ، و بر آنچه از انجام آن نتوانم از تو يارى مى‌طلبم،

(15) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و آنچه از تو بر من واجب است را به من ببخش، و از آنچه از جانب تو سزاوار آن مى‌باشم رهائى ده، و از آنچه (دوزخ كه) بدكرداران از آن مى‌ترسند پناهم ده، زيرا تو بر عفو و گذشت توانائى، و براى آمرزش اميدوارى به تو است، و به گذشت (از گناه) مشهورى، حاجتم را جز (آمرزش) تو جاى درخواستى نيست، و گناهم را جز تو آمرزنده‌اى نيست تو از عيوب منزهى كه براى گناهان جز تو آمرزنده‌اى‌

(16) و من بر خود جز از تو نمى‌ترسم زيرا تو سزاوارى كه از تو بترسند و سزاوارى كه بيامرزى، بر محمد و آل محمد درود فرست‌ و حاجتم روا كن، و خواسته‌ام را برآور، و گناهم را بيامرز، و از ترس ايمنم گردان، زيرا تو به هر چيز توانائى، و آنچه خواستم (روا كردنش) بر تو آسان است، پروردگار جهانيان دعايم را مستجاب فرما.