دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) خدايا! سه خصلت، مرا از مسئلت تو باز مى‌دارد، و يك خصلت، برآنم برمى‌انگيزد:

(2) «باز مى‌دارد امرى كه صادر فرمودى و من در امتثالش درنگ نمودم و نهيى كه بر حذر داشتى و به مخالفتش شتافتم» و «نعمتى كه به من بخشيدى و در سپاسگزارى‌اش كوتاهى ورزيدم».

(3) و برمى‌انگيزد مرا به مسئلت تو، مهر و لطفت نسبت به هر كه رو به تو آورد، و با خوش‌بينى به درگاه تو آمد، از آن جهت كه همه احسان تو، از راه لطف است، و از آن رو كه تمام نعمتهايت، بى‌مقدمه (و بدون سابقه‌ى استحقاق) مى‌باشد،

(4) پس اينك منم، خدايا!، كه بر در بارگاه عزتت، مانند منقادى ذليل، (و خوار، سر تسليم به پيش افكنده) ايستاده‌ام، و با شرم، همچون نيازمندى عيالبار، از تو درخواست كرده،

(5) در پيشگاهت اقرار مى‌نمايم كه به هنگام احسان تو، جز به خوددارى از عصيانت، گردن ننهادم (و به همين ترك معصيت، اكتفا نمودم)، و از انعام تو، در هيچ حال، بى‌بهره نبودم،

(6) پس اى خداى من! آيا اقرارم - در برابرت - به بدى كردارم، برايم سود مى‌دهد؟ و آيا اعترافم - نزدت - به زشتى رفتارم، از (عذاب) تو رهائى‌ام مى‌بخشد؟ يا در اين موقعيت من، تيغ خشمت را بر من آخته؟ يا به هنگام دعايم، غضبت را ملازمم ساخته‌اى؟

(7) تو (از اين كار) منزهى، از تو نااميد نمى‌شوم، زيرا تو خود، در «توبه» و بازگشت به درگاهت را، به روى من گشوده‌اى، بلكه همچون بنده‌ى ذليل، به سخن مى‌پردازم، بنده‌اى كه درباره‌ى خود، ستمكار، (و) نسبت به حرمت پروردگار خويش، سهل‌انگار است،

(8) بنده‌اى كه گناهانش بزرگ شده و روى هم انباشته، و روزهايش سپرى گشته و گذشته است، تا آن هنگام كه ديد وقت كار، به پايان آمده، و دوران عمر، به انتها رسيده، و يقين نمود كه نه پناهى برايش از (عقوبت) تو، و نه گريزگاهى برايش از (كيفر) تو مى‌باشد (در اين حال)، به رسم انابه و توبه، به سوى تو روى آورد، و توبه‌اش را برايت خالص ساخت، پس با دلى پاك و پاكيزه، به جانبت برخاست، و با صدايى متغير (و مرتعش) و آهسته (و ناله‌اى سوزناك،) تو را خواند،

(9) در حالى كه از فروتنى در برابرت، به انحناء درآمده، و با انكسار، سر به زير انداخته، و خم گشته، و ترسش هر دو پايش را لرزان ساخته، و اشكش گونه‌هايش را فرا گرفته، تو را مى‌خواند كه اى مهربانترين مهربانان!، و اى رحيمترين كسى كه طالبان رحمت، پى در پى، آهنگ او كنند، و اى با عاطفه‌ترين كسى كه آمرزش خواهان، گرد او در طوافند، و اى كه عفوت افزونتر است از انتقامت، و اى كه خرسندى‌ات وافرتر و بيشتر است از خشمت،

(10) و اى كه با حسن گذشت، خلق خود را به حمد و ثنايت وادار ساخته‌اى، و اى كه بندگانت را به قبول عذر و بازگشت، عادت داده‌اى، و اى كه اصلاح مردم فاسد را، به «توبه» خواسته‌اى، و اى كه به عمل اندكشان راضى و خوشنود شده‌اى، و اى كه در برابر كار كم آنان، مزد فراوان بخشيده‌اى، و اى كه اجابت دعا را براى ايشان ضامن گشته‌اى، و اى كه به آنان اعلام و وعده فرموده‌اى كه پاداش نيك به رسم تفضل را بر ذات اقدست واجب نموده‌اى!...

(11) من، گنهكارترين گناهكاران نيستم، كه نسبت به تو، عصيان ورزيدند، سپس، آنان را بخشيدى، و من، به ملامت و نكوهش، سزاوارترين كسان نمى‌باشم (فرومايه‌ترين كسان) آنان كه (خطا كردند، اما) عذر به درگاه تو آوردند و از ايشان پذيرفتى، و من، نه ستمكارترين مردمانم كه با «توبه» و ندامت (پس از ستم) به سوى تو آمدند و به آنان، باز توجه و لطف فرمودى،

(12) من از همين جا به جانب تو بازمى‌گردم، و «توبه» مى‌كنم، توبه‌ى كسى كه از كارى كه پيش از اين، از او به انجام رسيده، پشيمان، (و) از آنچه براى وى به زيانش جمع و فراهم گرديده، نگران (و) از ورطه‌اى كه در آن افتاده، خالصانه، شرمسار است،

(13) مى‌داند كه عفو از گناه بزرگ، در نظرت بزرگ جلوه نمى‌كند، و گذشت از معصيت سنگين، بر تو، گران نمى‌آيد، و چشم‌پوشى بر جنايات بيرون از حد، به زحمتت نمى‌افكند، و محبوبترين بندگانت نزد تو، كسى است كه بر تو سركشى و تكبر نورزد، و از اصرار (بر گناه) بپرهيزد، و همواره، طلب آمرزش نمايد،

(14) و من در پيشگاهت بيزارى مى‌جويم از آنكه سركشى كنم، و به تو پناه مى‌برم از اينكه (در گناه) اصرار ورزم، و براى آنچه كوتاهى كرده‌ام، از تو آمرزش مى‌طلبم، و بر هر چه از انجامش فرومانده‌ام، از تو يارى مى‌خواهم.

(15) خدايا! بر محمد و آل او رحمت فرست، و از حقوقى كه بر من دارى بگذر، و از كيفرت كه مستوجب آنم معافم دار، و از آنچه بدكاران، از آن هراسانند پناهم ده، زيرا كه تو كمال قدرت بر عفو دارى، براى آمرزش، مايه‌ى اميدى، به گذشت، مشهور و معروفى، حاجتم را غير آستانت جايى براى طلب، و گناهم را آمرزنده‌اى مگر تو نخواهد بود، حاشا كه چنين نباشى،

(16) و من بر خود، جز از تو بيم ندارم، البته تو شايسته‌اى كه از تو پروا كنند، و سزاوارى كه بيامرزى. بر محمد و آل محمد رحمت فرست، و حاجتم را روا گردان، و درخواستم را به انجام رسان، و گناهم را بيامرز، و از ترسى كه دارم ايمنم ساز، كه تو بر هر چيز، قدرت كامل دارى، و اين كار، براى تو آسان است، دعايم را مستجاب فرما، اى پروردگار جهانيان!.