دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه محسن غرویان - عبدالجواد ابراهیمی

(1) خدايا، سه خصلت مرا از سوال به درگاهت منع مى‌كند و يك خصلت مرا به آن وا مى‌دارد.

(2) امرى كه به آن فرمان دادى و من در انجام آن درنگ كردم و نهيى كه از آن جلوگيرى كردى و من به سوى آن شتافتم، و نعمتى كه به من ارزانى داشتى و من در سپاسگزاريش كوتاهى نمودم، مرا (از سوال به درگاهت) باز مى‌دارد.

(3) و فضل و احسان تو بر كسى كه رو به سوى تو كرده و با گمان نيك به سوى تو آمده است مرا به سوال از درگاهت وا مى‌دارد. زيرا، همه‌ى احسانهاى تو، بخشش و تفضل است و همه‌ى نعمتهاى تو ابتدايى است.

(4) پس اينك، اى خداى من، من به درگاه گرامى تو بسان فرمانبردار خوار ايستاده‌ام و با شرمندگى همچون محتاج عيال‌مند درخواست مى‌كنم.

(5) اعتراف مى‌كنم به اينكه جز با خوددارى از معصيت تو در هنگام احسانت، تسليم تو نشده‌ام و در هيچ حالى بدون منت و احسان تو نبوده‌ام.

(6) پس اى پروردگار من، آيا اقرار من در پيشگاه تو به بدى آنچه انجام داده‌ام، سودى خواهد بخشيد؟ و آيا اعتراف من در درگاهت به زشتى آنچه مرتكب شده‌ام نجاتم خواهد داد؟ يا آنكه در اين مقام دشمنى خود را برايم فرض كرده‌اى؟ يا هنگام دعاى من، دشمنى تو همراه من بوده است؟

(7) پاك و منزهى، هرگز از تو نوميد نمى‌شوم و حال آنكه تو در توبه را برويم گشوده‌اى، بلكه مى‌گويم: گفتار بنده‌ى خوارى كه به خود ستم كرده و حرمت پروردگارش را كم شمرده است.

(8) بنده‌اى كه گناهانش بزرگ و رو به فزونى است و روزگارش به او پشت كرده و از او برگشته است. سرانجام ببيند زمان كار گذشته و عمر به پايان رسيده و يقين كند كه در برابر تو چاره‌اى ندارد و گريزگاهى برايش نيست، به وسيله‌ى توبه به تو رو آورد و توبه را براى تو خالص كند، آنگاه با دلى پاك و پاكيزه به سوى تو برخيزد و با صداى تغيير يافته به آرامى تو را بخواند.

(9) در حالى كه براى تو تواضع كرده و سر فرود آورده، و سر به زير افكنده و كج شده و ترس پاهايش را به لرزه انداخته و اشك چهره‌اش را فراگرفته است، تو را چنين مى‌خواند: اى مهربانترين مهربانان و اى بخشنده‌ترين كه رحمت جويان همواره رو به سوى او دارند. و اى مهربانترين كسى كه آمرزش خواهان گرد او در طوافند. و اى آنكه بخشش او از كيفرش بيشتر است. و اى آنكه خشنودى او از خشمش افزونتر است.

(10) و اى آنكه با گذشت نيك خويش، سزاوار حمد و ثناى آفريدگان گرديده، و اى آنكه بندگانش را به پذيرفتن توبه عادت داده، و اى آنكه گناه و تباهى بندگان را با توبه اصلاح كرده و اى آنكه با كار اندك ايشان خشنود گشته، و اى آنكه كار اندك بندگان را پاداش فراوان داده، و اى آنكه اجابت دعاى ايشان را ضمانت كرده، و اى آنكه از روى احسان خويش وعده‌ى پاداش نيك به بندگان را داده‌

(11) من گناهكارتر از آنكه معصيت تو كرده و او را آمرزيده‌اى نيستم، و نكوهيده‌تر از كسى كه به پيشگاه تو عذر تقصير آورده و عذرش را پذيرفته‌اى نيستم، و ستمكارتر از كسى كه به درگاه تو توبه كرده و به سوى او بازگشتى، نيستم‌

(12) در اين مقام كه هستم به سوى تو باز مى‌گردم و توبه مى‌كنم، توبه‌ى كسى كه از كرده‌هاى خود پشيمان است، و از اندوخته‌هاى خود بيمناك است و از آنچه در آن گرفتار شده شرمنده است‌

(13) مى‌داند كه بخشش گناه بزرگ براى تو كار سنگينى نيست و گذشت از معصيت فراوان بر تو دشوار نيست، و تحمل جنايات زشت بر تو گران نمى‌باشد، و محبوبترين بندگان در پيشگاه تو كسى است كه بر تو سركشى نكند و از اصرار (بر گناه) اجتناب ورزد، و همواره طلب آمرزش كند.

(14) من در پيشگاه تو از سركشى بيزارى مى‌جويم و از اينكه (در گناه و سركشى) اصرار كنم به تو پناه مى‌برم، و به خاطر كوتاهى و قصورى كه روا داشتم از تو آمرزش مى‌خواهم، و بر كارهايى (عبادات و طاعات) كه از انجام آن ناتوانم از تو يارى مى‌طلبم.

(15) پروردگارا بر محمد و آل او درود فرست، و آنچه از (حقوق) تو بر من واجب است بر من ببخش، و از آنچه از جانب تو سزاوار آنم معافم‌دار، و از آنچه زشت‌كاران از آن بيمناكند پناهم ده، زيرا تو مى‌توانى ببخشى و آمرزش تو مورد اميد است، تو به گذشت، شهرت دارى، براى خواسته من، غير از تو هيچ پاسخى نيست و براى گناه من، غير از تو بخشنده‌اى نيست. تو از همه‌ى عيبها پاك و دور هستى.

(16) و من بر خودم جز از تو نمى‌ترسم، زيرا تو شايسته‌ى آن هستى كه از تو بترسند و سزاوار آن هستى كه ديگران را ببخشايى، بر محمد و آل محمد درود فرست. و حاجتم را روا كن و خواسته‌ام را برآور و گناهم را ببخش، و مرا از ترس، ايمن گردان، زيرا تو به هر چيز توانايى برآوردن آنچه خواستم بر تو آسان است. دعايم را مستجاب كن اى پروردگار جهانيان.