دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه جواد قيومی اصفهانی

(1) پروردگارا! سه خصلت مرا از درخواست از تو بازمى‌دارد، و يك خصلت مرا بر آن وامى‌دارد،

(2) بازمى‌دارد مرا امرى كه به آن فرمان داده‌اى و من از به جاى آوردن آن درنگ كردم، و نهيى كه از آن جلوگيرى كردى و من به سويش شتافتم، و نعمتى كه به من بخشيدى و من در سپاسگزاريش كوتاهى نمودم.

(3) و مرا به درخواست از تو وامى‌دارد تفضل تو به كسى كه به تو روى آورد و با گمان نيك به سويت آيد، زيرا همه‌ى احسانهاى تو از روى تفضل مى‌باشد و همه‌ى نعمتهايت ابتدائى است.

(4) خدايا! پس اينك همچون فرمانبردار خوار به درگاه گرامى‌ات ايستاده و با شرمندگى همانند محتاج عيالوار از تو درخواست مى‌كنم،

(5) اعتراف دارم كه هنگام احسانت جز خوددارى از معصيتت فرمان نبرده‌ام و در همه‌ى احوال بى‌احسان از تو نبودم.

(6) خدايا! آيا اعترافم به بدى آنچه كرده‌ام نزد تو ارزش دارد، و آيا اقرارم در درگاهت به زشتى آنچه به جاى آورده‌ام مرا رها مى‌سازد، يا در اينجا خشم خود را برايم قرار داده‌اى، يا هنگامى كه دعا كرده تو را مى‌خوانم دشمنى تو با من همراه بوده است.

(7) پاك و منزهى، از تو نااميد نمى‌شوم در حاليكه در توبه را به سويم گشودى، بلكه مى‌گويم، گفتار بنده‌ى خوارى كه به خود ستم كرده و حرمت پروردگارش را رعايت ننموده،

(8) بنده‌اى كه گناهانش بزرگ و رو به فزونى است و روزگارش به او پشت كرده، آنگاه كه ببيند زمان كار گذشته و عمر به پايان رسيده، و باور نمايد كه پناه و گريزى از تو برايش نيست. به وسيله‌ى توبه به تو روى آورد، و توبه را برايت خالص گرداند، با دلى پاك و پاكيزه به سويت برخيزد و با صداى تغيير يافته آهسته تو را بخواند،

(9) در حاليكه برايت فروتنى كرده و خم گشته، و سر به زير افكنده و كج شده، و پاهايش از ترس به لرزه افتاده، و بسيارى اشك گونه‌هايش را غرق نموده، و تو را مى‌خواند: اى بخشنده‌ترين بخشندگان، و اى بخشنده‌تر از كسى كه رحمت‌خواهان پى در پى به او روى مى‌آورند، و اى مهربانتر از كسى كه آمرزش‌طلبان گرد او مى‌چرخند، و اى آنكه بخشش او از كيفرش بيشتر است، و اى آنكه خشنودى او از خشمش افزونتر است،

(10) و اى آنكه با گذشت نيك بر آفريدگانش منت نهاده، و اى آنكه بندگانش را به توبه‌پذيرى عادت داده، و اى آنكه اصلاح تباهيهاى ايشان را به وسيله‌ى توبه خواسته، و اى آنكه از كردار اندكشان خشنود گشته، و اى آنكه به كار اندكشان پاداش بسيار داده، و اى آنكه روا شدن دعايشان را براى آنان ضمانت كرده، و اى آنكه از روى تفضل پاداش نيك به ايشان را وعده فرموده است.

(11) من از كسى كه عصيان تو را كرده و او را آمرزيده‌اى گناهكارتر نبوده، و از كسى كه به پيشگاهت عذر آورده و عذرش را پذيرفتى نكوهيده‌تر نيستم، و از كسى كه به درگاهت توبه كرده و به او احسان نموده‌اى ستمكارتر نيستم.

(12) در اين جايگاه به سوى تو توبه مى‌كنم، توبه‌ى كسى كه از آنچه پيش از اين كرده پشيمان است، از آنچه بر او گرد آمده ترسان است، از آنچه در آن افتاده شرمنده‌ى واقعى است،

(13) مى‌داند كه گذشت از گناه بزرگ بر تو بزرگ نمى‌نمايد، و عفو از معصيت بسيار بر تو دشوار نيست، و چشم‌پوشى از جرمهاى از حد گذشته بر تو گران نمى‌باشد، محبوبترين بندگانت نزد تو كسى است كه بر تو سركشى ننمايد و از اصرار دورى گزيند و همواره آمرزش خواهد.

(14) و من از سركشى نمودن بيزارى جسته، و از اصرار نمودن به تو پناه مى‌برم، و در آنچه كوتاهى كردم از تو آمرزش مى‌خواهم، و بر آنچه از انجام آن ناتوانم از تو يارى مى‌طلبم.

(15) خدايا! بر محمد و خاندانش درود فرست و آنچه از تو بر من واجب است را به من ببخشاى، و از آنچه از جانب تو سزاوار آن مى‌باشم رهائيم ده، و از آنچه بدكرداران از آن مى‌ترسند پناهم ده، زيرا تو بر عفو توانائى، و براى آمرزيدن اميدوارى به توست، و به گذشت مشهور مى‌باشى، حاجتم را جز تو جاى درخواستى نيست و گناهم را جز تو آمرزنده‌اى نمى‌باشد، از عيوب منزهى كه براى گناهان جز تو آمرزنده‌اى باشد.

(16) و من بر خود جز از تو نمى‌ترسم، زيرا تو سزاوارى كه از تو بترسند و سزاوارى كه بيامرزى، بر محمد و خاندانش درود فرست و حاجتم را روا كن، و خواسته‌ام را برآور، و گناهانم را بيامرز، و از ترسم ايمنى عطا كن، زيرا تو بر هر چيز توانائى و آنچه خواسته‌ام بر تو آسان است، پروردگار جهانيان اجابت كن.