دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه سید رضا آل ياسین

(1) الها سه انگيزه‌ام داشت دور ز قربت، يكى مى‌كشد بر حضور

(2) نخستين كه تقصير كردم عيان نبودم چو شايسته فرمانبران دوم آنكه منعم چو كردى ز كار شتابنده گشتم بدو استوار سوم آنكه بر نعمت بى‌قياس ز غفلت شدم بنده‌اى ناسپاس

(3) ولى آنكه دل را كشد سوى تو بود بخشش و فضل دلجوى تو خدايا بود بخششت بيكران چو نعمت فرستاده‌اى رايگان

(4) بدرگاه عزت، نشستم گدا كنون شرمسارم در آن در به پا فقير و معيل آمدم با نياز به بيچارگى دست كردم دراز

(5) به حالى كه اقرار دارم گناه نگشتم از آن بخششت سر براه در اين در كنون مى‌كنم اعتراف به كردار ناباب و راه خلاف

(6) خدايا به اقرار بدكارگى نجاتم عطا كن ز بيچارگى مبادا كه خشم تو اى كردگار بگيرد همى دامنم استوار

(7) نه، هرگز نگردد دلم نااميد چو بر توبه‌ام خويش دادى نويد ذليل آمدم بر درت ناتوان بگويم پشيمانيم با زبان بخود كرده‌ام بار الها ستم ز كردار ناباب هستم دژم

(8) گناهم فزون و خطايم كلان تلف كرده‌ام عمر را رايگان چو دوران عمرم بپايان رسيد زيان ديده بستم به لطفت اميد نباشد مرا هيچ راه فرار به عجز آمدم سويت اى كردگار كنون پاكدل توبه كردم درست گنهكار را سر به درگاه تست دلم را ز آلودگى ساز پاك چو نالم در آن بارگه دردناك

(9) سر شرمسارى فكندم بزير به زارى در افتاده منت پذير بلرزد ز هيبت مرا زانوان به رخساره اشگ ندامت روان نيايشگرم بر تو اكنون نوان كه فضلت بود برتر از مهربان تو آن مهربانى كه لطفش ز حد گذشتست و خواهند از وى مدد به آمرزگارى توئى مهربان كه گردند گرد تو خواهندگان فزونست عفو تو بر قهر و خشم به لطفت گنهكار بگشوده چشم

(10) شناسانده‌اى خود به بخشندگى بود بخششت جلوه‌ى زندگى تو دلگرم فرموده‌اى بندگان انابت پذيرى ز شرمندگان تو آنيكه از بندگان تباه پذيرى همى توبه از هر گناه پذيرى تو خود طاعت مختصر به پاداش افزون كنى مفتخر ضمانت نمودى قبول دعا به پاداش دادى تو نيكو جزا

(11) چو بخشوده باشى گنهكارگان كه كردند آنان گناه كلان دگر شرمساران پر مدعا كه بخشيده باشى از آنان خطا نكردم گنه بيش از آن بندگان كه بخشيدى اى داور مهربان چو آن توبه‌ها را نمودى قبول تو بپذير عذرم مخواهم ملول

(12) سراپا پشيمانيم اى خدا پشيمان به عفو تو بستم رجا بياورده‌ام كوله بار گناه كنون شرمسار آمدم عذرخواه به سويت شدم با گنه بيمناك سر شرمسارى نهادم به خاك ز رخ داده‌ها، شرمسارم مكن خدايا دگر خوار و زارم مكن

(13) من آگاهم از بخششت بى‌گمان نديده بگيرم تو اى مهربان چو بخشش به ذات تو دشوار نيست به اين بنده كيفر سزاوار نيست گرانت نباشد كرم داشتن همان ديده، ناديده انگاشتن جنايت اگر بود بس هولناك نشد بردبارى از آن ذات پاك تو هستى بر آن بنده‌ات دوستدار كه از خودستائى بود بر كنار نگردد به اصرار سوى گناه كند عذرخواهى در آن پيشگاه

(14) من اكنون به سويت شدم عذرخواه كه دورم كنى از عناد و گناه پناهنده‌ام بر درت نامراد نهادم ز سر باد كبر و عناد ببخشاى بر بنده‌اى دادگر ز تقصير بگذشته‌ام درگذر طلب مى‌كنم يارى اى كردگار بر اين بنده باشى تو آمرزگار

(15) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود خدايا ببخشا چو كردم خلاف بدانسان كه گردم ز كيفر معاف اطاعت اگر كرده‌ام بيريا سلامت بر اين بنده فرما عطا مرا چون گنهكار وحشت زده مبين، و ندر آن در پناهم بده تو لبريزى از لطف و عفو و سخا اميدى به پوزشگران هر كجا شناسم گذشت ترا اى خدا به كس نيست غير از تو حاجت مرا شناسم كه غفارى اى كردگار مرا نيست غير از تو آمرزگار

(16) ز خشم تو بر خويش انديشناك نشستم، رها سازم از بيم و باك خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود تو بپذير درخواستم با عطا بيامرز و فرماى حاجت روا گناهم بيامرز اى مهربان توانائى، از بيم خويشم رهان بس آسان بود بر تو كار گران كه هستى تو دادار هر دو جهان