دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه علی نقی فيض الاسلام اصفهانی

(1) بار خدايا سه خصلت مرا از درخواست از تو بازمى‌دارد و يك خصلت مرا بر آن مى‌دارد:

(2) بازمى‌دارد و مرا امرى كه به آن فرمان دادى و من از بجا آوردن آن درنگ كردم، ونهيى كه از آن جلوگيرى كردى و من به سوى آن شتافتم، و نعمتى كه به من بخشيدى و من در سپاسگزاريش كوتاهى نمودم (علماى اماميه «رضوان الله عليهم» اتفاق دارند بر عصمت انبياء و ائمه «عليهم‌السلام» و اينكه گناهى از گناهان كوچك و بزرگ از ايشان سر نمى‌زند، و پاسخ اعتراف به گناه و آمرزش طلبيدن آنان آنست كه مى‌خواستند چگونگى اعتراف و درخواست آمرزش گناهان را ياد مردم دهند، و يا آنكه به زبان امت و شيعيان سخن مى‌گفتند، پس اعتراف ايشان به گناه اعتراف به گناه امت و شيعيان است، و يا اينكه انبياء و ائمه «عليهم‌السلام» هميشه به ياد خدا بوده به عالم ارواح توجه داشتند پس هرگاه براى خوردن و آشاميدن و آنچه كه مباح است از آن مرتبه به اين عالم رومى‌آوردند از آن استغفار مى‌نمودند).

(3) و مى‌دارد مرا به درخواست از تو تفضل تو (تفضل احسان به ديگرى است بدون حقى كه احسان جزاى آن باشد) به كسى كه رو به تو آورد و با گمان نيك به سويت آيد، زيرا همه‌ى احسانهاى تو از روى تفضل مى‌باشد، و همه‌ى نعمتهايت ابتدائى است (نه آنكه جزاى حقى باشد، و اين منافات ندارد با اينكه عمل و كردار نيك سبب دخول بهشت گردد، چنانكه خداى تعالى «س 16 ى 32» فرمايد: ادخلوا الجنه بما كنتم تعملون «به سبب اعمال نيكى كه بجا آورديد به بهشت درآئيد» زيرا عمل نيكوى موجب پاداش متوقف بر وجود و هستى و قدرت و توفيق و سائر اسباب است و همه‌ى آنها تفضل و احسان خداوند است بى‌آنكه جزاى كردارى باشد)

(4) پس اينك، خداى من، اين منم به درگاه گرامى تو همچون فرمانبردار خوار ايستاده، و با شرمندگيم مانند محتاج عيالمند از تو درخواست مى‌نمايم‌

(5) اعتراف دارم كه هنگام احسانت جز خوددارى از معصيت تو فرمان نبرده‌ام و در همه‌ى احوال بى‌احسان از تو نبودم

(6) پس، اى خداى من، آيا اعترافم به بدى آنچه كرده‌ام نزد تو سود مى‌دهد؟ و آيا اقرارم در درگاهت به زشتى آنچه بجا آورده‌ام از (عذاب) تو مرا رها مى‌نمايد؟ يا در اينجا خشم خود (دورى از رحمتت) را براى من قرار داده‌اى؟ يا هنگامى كه دعا كرده تو را مى‌خوانم دشمنى تو با من همراه بوده؟

(7) آراسته و پاكى، از تو نوميد نمى‌شوم در حالى كه در توبه و بازگشت به سوى خود را برويم گشوده‌اى، بلكه مى‌گويم: گفتار بنده‌ى خوارى كه به خود ستم كرده و حرمت پروردگارش را رعايت ننموده‌

(8) بنده‌اى كه گناهانش بزرگ و رو به فزونى است و روزگارش به او پشت كرده و برگشته تا چون ببيند كه زمان كار گذشته و عمر به پايان رسيده و باور نمايد كه پناه و گريزگاهى از (كيفر) تو برايش نيست، به وسيله‌ى توبه به تو روآورد، و توبه را براى تو خالص گرداند (شرائط آن از قبيل پشيمانى از گذشته و تصميم بر دوباره نكردن آن را بجا آورد) پس با دلى پاك و پاكيزه به سوى تو برخيزد و با صداى تغيير يافته (زمزمه‌دار) آهسته تو را بخواند

(9) در حالى كه براى تو فروتنى كرده و خم گشته، و سر به زير افكنده و كج شده، و ترس پاهايش را به لرزه انداخته، و بسيارى اشك گونه‌هايش را غرق نموده، تو را مى‌خواند: اى بخشنده‌ترين بخشندگان، و اى بخشنده‌تر كسى كه رحمت خواهان پى در پى به او رومى‌آورند، و اى مهربانتر كسى كه آمرزش‌جويان گرد او گردند، و اى آنكه بخشش او از كيفرش بيشتر است، و اى آنكه خشنودى او از خشمش افزونتر است‌

(10) و اى آنكه با گذشت نيك بر آفريدگانش منت نهاده (نعمت سزاوار منت داده، چون خداى تعالى از منت نهادن «بيان كردن نيكى خود به ديگرى» منزه است) و اى آنكه بندگانش را به توبه‌پذيرى عادت داده، و اى آنكه اصلاح تباهيهاى ايشان را به وسيله‌ى توبه خواسته، و اى آنكه از كردار (نيك) ايشان به اندك خشنود گشته، و اى آنكه (كار) اندك ايشان را پاداش بسيار داده، و اى آنكه روا شدن دعاء را برايشان ضمانت كرده، و اى آنكه از روى تفضل پاداش نيك به ايشان را وعده فرموده است

(11) من گناهكارتر از آنكه معصيت تو كرده و او را آمرزيده‌اى نيستم، و نكوهيده‌تر از كسى كه به پيشگاه تو عذر آورده و عذرش را پذيرفته‌اى نمى‌باشم، و ستمكارتر از كسى كه به درگاه تو توبه كرده و به او احسان كرده (توبه‌اش پذيرفته) اى نيستم‌

(12) در اينجا كه هستم (از كردار ناپسنديده‌ام) به سوى تو توبه و بازگشت مى‌كنم توبه‌ى كسى كه از آنچه (گناهانى كه) پيش از اين كرده پشيمان است، از آنچه (خوهاى زشت كه) بر او گرد آمده ترسان است، از آنچه در آن افتاده (نواهى كه مرتكب شده) شرمنده‌ى واقعى است‌

(13) مى‌داند كه گذشت از گناه بزرگ بر تو بزرگ نمى‌نمايد، و گذشت از معصيت بسيار بر تو دشوار نيست، و چشم‌پوشى از جرمهاى از حد گذشته بر تو گران نمى‌باشد، و دوستترين بندگان تو نزدت كسى است كه بر تو سركشى ننمايد، و از اصرار (بر گناه) دورى گزيند، و همواره آمرزش خواهد

(14) و من نزد تو از سركشى بيزارى مى‌جويم، و به تو پناه مى‌برم از اينكه (در گناه) اصرار نمايم، و براى آنچه در آن كوتاهى نمودم (گناهانى كه بجا آوردم) از تو آمرزش مى‌خواهم، و بر آنچه (طاعتى كه) از انجام آن ناتوانم از تو يارى مى‌طلبم‌

(15) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و آنچه از تو بر من واجب است (حقوق خود) را به من ببخش (مرا از بجا نياوردن آن بيامرز) و از آنچه (كيفرى كه) از جانب تو سزاوار آن مى‌باشم رهائى ده، و از آنچه (دوزخ كه) بدكرداران (گناهكاران) از آن مى‌ترسند پناهم ده، زيرا تو بر عفو (اسقاط عذاب) توانائى، و براى آمرزش اميدوارى به تو است، و به گذشت (از گناه) مشهورى، حاجتم را جز (درگاه) تو جاى درخواستى نيست، و گناهم را جز تو آمرزنده‌اى نيست، تو از عيوب منزه و دورى كه براى گناهان جز تو آمرزنده‌اى باشد (شايسته است كه خواننده‌ى دعاء پس از گفتن حاشاك وقف و درنگ نمايد)

(16) و من بر خود جز از تو نمى‌ترسم، زيرا تو سزاوارى كه از تو بترسند و سزاوارى كه بيامرزى، بر محمد و آل محمد درود فرست، و حاجتم روا كن، و خواسته‌ام (رهائى از عذاب) برآور، و گناهانم بيامرز، و از ترسم ايمن گردان، زيرا تو به هر چيز توانائى، و آنچه خواستم بر تو آسان است، پروردگار جهانيان دعايم به اجابت رسان.