دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) خدايا سه چيز مرا از سئوال تو باز مى‌دارد و يك چيز مرا در آن ترغيب مى‌كند

(2) بازمى‌دارد فرمانى كه تو دادى و من در اطاعت كندى نمودم و آنكه نهى كردى و من سوى نهى تو شتافتم و نعمت بخشيدى و من در سپاسگزارى آن كوتاهى كردم‌

(3) و مرا در مسئلت تو ترغيب مى‌كند تفضل تو بر كسى كه روى به تو آورد و به گمان نيكو سوى تو آمد. چون هر احسانى كه از تو رسد افزون از استحقاق بندگان است و همه نعمتهاى تو بى‌علت و سبب‌

(4) اينك من به درگاه عزت تو مانند بنده فرمانبردار و ذليل ايستاده و مانند مردم مستمند و بى‌چيز با شرمسارى از تو مسئلت مى‌كنم‌

(5) اقرار دارم در هيچ حال از نعمت تو خالى نبوده‌ام و با احسان فراوان تو هرگز از نافرمانى سالم نمانده‌

(6) آيا اقرار من به بدى عمل مرا سود خواهد داد؟ و اعتراف من به زشتى كردار مرا نجات خواهد بخشيد؟ آيا در اين مقام شايسته است خشم خود را بر من واجب شمرى؟ و در هنگام دعاى من غضب تو مرا فرو گيرد؟

(7) اى خداوند پاك چونكه در توبه را بر من گشوده‌اى از تو نوميد نشوم بلكه مانند بنده خوار ستمكار بر خود كه حرمت خداوند و مالك را نگاه نداشته،

(8) و گناهانش بسيار بزرگ است و روزگار عمرش گذشته است و سپرى شده چندانكه نگاه مى‌كند هنگام كار كردن بسر آمده است و مدت زندگى به آخر رسيده و يقين داند كه از عقاب تو راه نجات نيست و از خشم تو گريزگاه ندارد سوى تو بازگشته، رو به تو آورده و به اخلاص توبه كرده با دلى پاك در خدمت تو ايستاده و به صداى گرفته و آهسته تو را مى‌خواند

(9) به فروتنى پيش تو خم گشته و سر به زير افكنده پشت دو تا كرده ترس پاهاى او را به لرزه درآورده است و اشك چشم دو گونه او را فرو گرفته (مى‌گويد) كه اى مهربانترين مهربانان اى بخشنده‌تر كسى كه خواهندگان پيوسته قصد تو مى‌كنند اى مهربانتر كسى كه آمرزش طلبان گرد خانه تو مى‌گردند، اى كسى كه مهر تو از كين تو فزونتر است و خشنودى تو از خشمت بيشتر.

(10) اى كسى كه بدر گذشتن از گناهان خلق حق شكر خود را بر آنها ثابت گردانيدى و اى كسى كه بندگان را به پذيرفتن توبه عادت داده‌اى، اى كسى كه عمل زشت و فاسد آنان را به سبب پشيمانى به صلاح آوردى، اى كسى كه به اندك عمل از ايشان خرسندى و نيكى كم را به ثواب بسيار پاداش مى‌دهى، اى كسى كه اجابت دعاى آنان را بر خود حتم كردى و آنان را به پاداش نيك به فضل خود نويد دادى‌

(11) گناهكارترين كس نيستم كه نافرمانى كرده و تو آمرزيده‌اى و سزاوارترين مردم به سرزنش نيستم كه از كردار خود عذر خواسته و تو پذيرفتى و ظالمترين كس نيستم كه توبه كرده و تو سوى او بازگشتى‌

(12) اينك از گذشته‌ها پشيمانم و از بار گرانى كه بر دوش من فراهم آمده ترسان، و از آنچه گرفتار آن شده‌ام سخت شرمسار

(13) مى‌دانم كه در گذشت از گناه بزرگ پيش تو بزرگ نيست و بخشيدن گناه عظيم را دشوار نمى‌شمرى و مسامحت در جرمهاى سنگين بر تو گران نيست و دوست‌ترين بندگان پيش تو كسى است كه سركشى نكند و بر گناه اصرار نورزد و پيوسته آمرزش خواهد

(14) و من بيزارم از سركشى بر تو و پناه به تو مى‌برم از اصرار و از تو آمرزش مى‌خواهم براى هر تقصير كه كردم و از تو يارى مى‌طلبم براى هر چه از آن فرومانده‌ام‌

(15) خدايا درود بر محمد و آل او فرست و از هر حقى كه تو بر من دارى بگذر و از آنچه من مستوجبم از تو، مرا حفظ كن و از آنچه گناهكاران مى‌ترسند در پناه خود گير، كه تو بر عفو كردن قادرى و اميد آمرزش به تو است تو را به عفو و گذشت شناخته‌ايم. حاجت مرا از غير تو نتوان خواست و گناه مرا غير تو نخواهد آمرزيد حاشا و كلا

(16) و من بر خود نمى‌ترسم مگر از عذاب تو، توئى سزاوار آنكه از عذاب تو بترسند و هم شايسته آن كه آمرزش از تو چشم دارند. درود بر محمد و آل او فرست و حاجت مرا روا كن و مطلوب مرا برآور و گناه مرا بيامرز و از ترسم ايمنى ده كه بر هر چيز توانائى و اينهمه بر تو آسان است آمين يا رب العالمين‌