دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه داریوش شاهین

(1) حاجت پذيرا، سه خوى من مانع درخواست به درگاه تو مى‌شود و يك خوى من مرا به اين درخواست مى‌كشاند:

(2) - امرى كه فرمانش از جانب تو رسيده و من در اجراى آن درنگ دارم. - نهى و پرهيزى كه تو فرمان به دورى از آن داده‌اى و من به سويش شتابانم. - نعمت و بركتى كه به من عنايت فرموده‌اى و من در شكر و سپاس از تو، كوتاه آمده‌ام.

(3) اما آن ديگرى، «تفضل» تو باشد كه من حريصانه از تو آنرا مى‌خواهم و مى‌جويم. و تو اين تفضل به آنكس مى‌بخشى كه رو به سوى تو كند و با انديشه‌اى پاك به تو مشغول شود. زيرا كه همه‌ى احسانت از روى تفضل است و همه نعمتهاى تو ابتداست.

(4) بى‌نيازا، پس اينك اين منم كه به درگاه كرمت به خوارى و خاكسارى و در كمال فرمانبردارى ايستاده‌ام، و بسان بينواى عيالمند، دست نياز به سوى تو بى‌نياز پيش مى‌آورم.

(5) قادرا، اعتراف دارم كه در احسانت راه معصيت نپوئيده‌ام و جز از تو، از ديگرى فرمان نبرده‌ام، و در همه احوال بذل و بخششت بر من تمام بوده است.

(6) مهربانا، اينك آيا اعتراف من به گناهان و بديها، نزد تو فايده دارد؟ اينك آيا اقرار من به درگاهت، بر زشتى اعمال و رفتارم، موجب كاهش از عذاب و رهائى از آن مى‌گردد؟ يا اينكه، اى خداى من، من گرفتار خشم تو هستم؟ اينك كه به سوى تو، دعاى من است، و تنها تو را مى‌خوانم، آيا خشم تو بر من همچنان است؟

(7) برترا، تو از عيب و بدى، پاك و مبرائى. من هرگز از درگاهت نوميد نگردم و مى‌بينم كه در «توبه» و بازگشت از گناه، به سوى من و به روى من باز است. اينك گويم: توبه پذيرا، آن بنده‌اى كه به خود ستم كرده و پا از حريم ايمان بيرون گذاشته،

(8) آن بنده‌اى كه گناهان عظيمش رو به فزونى و روزگارش بس زار و بختش نزار است، چه شود كه ديگر او را فرصتى و مهلتى نيست و عمرش به سر آمده، و چگونه باور كند كه از كيفر گناه او را راه فرارى نيست؟ حال كه چنين است، پس با وجودى همه سرشار از توبه رو به سوى تو مى‌آورد. آنگاه با پاكى دل سر از سجده «توبه» بردارد و با صدائى شكسته و خسته زير لب تو را بخواند.

(9) چنين پشيمانى، با پشتى دو تا گشته و سرى افكنده و پاهائى پرلرزش و گونه‌هائى پر از آب چشم گويد: اى بخشنده‌ترين بخشندگان، اى مهربانترين كه رحمت خواهان و نيازمندان رو به سوى تو آرند و آمرزش خواهان گرد رحمت تو گردند. اى كه عفوت از خشمت بيشتر، اى كه خشنوديت از ناخشنوديت افزونتر است.

(10) اى آنكه با خيال عفو و اغماض و گذشت، بر آفريدگان منت گذاشته‌اى. اى آنكه بندگان را به پذيرش «توبه» و اجابت انابت، عادت داده‌اى. اى آنكه فساد و عناد آدميان را به توبه‌شان مى‌شوئى و از اندك كردار نيكويشان خشنود مى‌شوى. اى آنكه به كمترين كار ثواب، پاداش بسيارشان مى‌بخشى و ضامن و اجابت كننده دعاى آنان تنها توئى. اين توئى كه به فضل و كرمت وعده پاداش نيكو به نيكوكاران داده‌اى.

(11) آمرزش پذيرا، من آن گناهكارى نيستم كه دل به گناه داده و توبه و مغفرت خواسته. من خوارتر از آن پوزش‌خواه نيستم كه بر خطاى خويش پوزش خواسته و تو پوزشش پذيرفته‌اى. من ستمكارتر از آن ستمگر نيستم كه ظلمى بپا داشته و شرمنده از ظلم خويش است و تو از روى احسانگرى گناهش بخشيده‌اى.

(12) من اينجا بر آنچه گناه و خطا و ظلم و جور كرده‌ام به درگاه تو استغفار مى‌آورم. و استغفار و توبه‌ام به كسى مى‌ماند كه از كرده خويش سخت پشيمان، از خوى بد خويش ترسان، و از آنچه رخ داده به راستى شرمنده و نگران است.

(13) آن كسى كه مى‌داند چنين خطاپوشى بزرگ، بر تو بزرگ، و اغماض از بسيارى گناه بر تو دشوار، و جرم‌پوشى بسيار بر تو گران نيست. نزد تو اى قادر متعال، نزديكترين بندگان آنكس است كه بر تو سركشى نكند، و از اصرار بر سركشى و كفران دورى كند، و پيوسته آمرزش‌خواه باشد.

(14) سبحانا، من آن بنده‌ام كه در مقابل تو از عناد و عصيان بيزارى مى‌جويم، و از اصرار بر گناه به تو پناه مى‌برم، و به خاطر هر گناهى كه گاهى مرتكب شده‌ام، هر چند كوچك و بى‌مقدار، از تو آمرزش مى‌خواهم، و اگر از طاعتت ناتوانم، از تو يارى و توانائى مى‌طلبم.

(15) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. رحيما، آن عفو و بخششت كه از سوى تو بر من واجب است، به من ببخش، و مرا از آن كيفر و جزاى تلخى كه از جانب تو بر من لازم و من سزاوار آنم، رهائى بده. رحمانا، مرا از شر دوزخى كه گنهكاران از آن مى‌ترسند، آسوده دار، زيرا تو بر دفع و رفع اين عذاب توانائى، و من اميد به چنين آمرزش به تو دارم. تو كه به گذشت و بخشش ميان خلق مشهورى، اينك به چه كسى و به كجا حاجت برم كه مى‌دانم جز تو مرا حاجت‌پذيرى و بر گناهانم، آمرزگارى نيست. آفريدگارا، تو از هر عيب و ايراد مبرائى و جز تو هيچ مخلوق را هرگز آمرزگارى نيست.

(16) من بر خويشتن جز از تو ترس ندارم و مى‌دانم كه تو سزاوارى كه بيم از تو داشته باشم و شايسته مقام عالى آمرزگار بودن تنها توئى. الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. حاجت پذيرا، مرا به نيازم برسان، آرزويم برآورده ساز، گناهانم را ببخش، و از بيم مرا ايمن دار، زيرا تو به هر كار توانائى و اجابت نياز بر تو بسى سهل و آسان است. خطا بخشا، حاجتم به ثمر رسان و دعايم بپذير.