دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه لطیف راشدی

(1) خداوندا! سه خصلت، مرا از اين كه چيزى از تو بخواهم، منع مى‌كند و تنها يك خصلت، مرا به درخواست از تو وامى‌دارد.

(2) يكى امرى كه تو به آن فرمان داده‌اى و من در انجام آن سستى كرده‌ام، و ديگر كارى كه مرا از آن نهى كرده‌اى و من به سوى انجام دادنش شتافته‌ام؛ و سوم اينكه نعمتى كه به من ارزانى داشته‌اى ولى من در شكرگزارى‌اش كوتاهى ورزيده‌ام.

(3) و اما آنچه مرا وادار مى‌كند تا از تو چيزى بخواهم، فضل و احسان توست به كسى كه به درگاه تو روى آورده و از راه خوش گمانى به سوى تو آمده است؛ زيرا كه تمام احسان‌هاى تو از روى تفضل است و تمام نعمت‌هاى تو بى‌مقدمه و بى‌هيچ سابقه‌ى استحقاق است.

(4) اكنون اين منم اى خداى من! كه به درگاه عزتت همانند فرمانبردارى خوار ايستاده‌ام و با شرم و حيا همانند بينوايى محتاج و عيالمند از تو درخواست مى‌كنم.

(5) خداوندا! اعتراف مى‌كنم به اين كه در هنگام احسان تو جز خوددارى از عصيانت، طاعتى نكرده‌ام و تنها به اين خوددارى اكتفا نموده‌ام و در هيچ حالى از احسان و نعمت تو بى‌بهره نبوده‌ام.

(6) پس اى خداى من! همين كه در برابرت اقرار و اعتراف مى‌كنم به زشتى اعمالم، آيا برايم سودمند است؟ و آيا اعترافم در درگاهت به بدى آنچه مرتكب شده‌ام، از عذاب تو نجاتم خواهد بخشيد؟ يا آن كه مرا در اين حالى كه هستم، مستوجب غضب خود مى‌دانى؟ و يا در اين هنگام كه دست دعا به سوى تو برداشته‌ام، دشمنى و عذاب تو همراه من است؟

(7) پروردگارا! پاك و منزهى تو؛ هرگز از تو نااميد نمى‌شوم، زيرا در توبه را به روى من گشوده‌اى. من همانند آن بنده‌ى خوار و ذليلى سخن مى‌گويم كه به خود ستم كرده و حرمت پروردگارش را كم شمرده است.

(8) آن بنده‌اى كه گناهش بزرگ است و رو به افزايش مى‌باشد و روزگار به او پشت كرده و عمرش سپرى شده است؛ سرانجام مشاهده مى‌كند كه هنگام عمل گذشته و دوران عمر به پايان رسيده و يقين كند كه از عذاب تو پناهگاهى و از انتقام تو گريزگاهى نيست. خدايا! اكنون با ناله و انابه به سوى تو رو آورده و توبه را براى تو خالص نموده، پس با قلبى پاك و پاكيزه به سوى تو آمده و آن گاه با صدايى سوزناك و آرام، تو را خوانده است.

(9) در حالى كه بر اثر تواضع و فروتنى براى تو قامت خم كرده و سرش را فرود آورده و در اثر سرافكندگى، پيكرش كج شده و ترس از مقام تو پاهايش را به لرزه انداخته و اشك چشم، گونه‌هايش را فراگرفته است و تو را اين گونه مى‌خواند: اى مهربان‌ترين مهربانان! اى بخشنده‌ترين كه طالبان رحمت، همواره رو به سوى تو دارند؛ اى عطوف‌ترين كسى كه آمرزش طلبان، گرد تو در طواف‌اند؛ اى كسى كه عفو و بخشش تو از انتقام و كيفرت بيشتر است؛ اى كسى كه خشنودى تو از خشمت بيشتر است.

(10) اى كسى كه از گناهان خلق خود، نيكو در مى‌گذرى و به اين علت سزاوار حمد و ستايش گشته‌اى؛ اى كسى كه بندگانت را به پذيرفتن توبه عادت داده‌اى؛ اى كسى كه فساد و تباهكارى بندگان را به وسيله‌ى توبه اصلاح نموده‌اى؛ اى كسى كه به كار اندك بندگان خشنود گشته‌اى؛ اى كسى كه كم آنان را پاداش فراوان داده‌اى؛ اى كسى كه اجابت دعاى آنان را ضمانت كرده‌اى؛ اى كسى كه به تفضل خود به آنان وعده‌ى پاداش نيكو داده‌اى.

(11) خدايا! من گناهكارتر از آن كسى نيستم كه تو را معصيت كرده و تو او را آمرزيده‌اى و نكوهيده‌تر از آن كسى نيستم كه به درگاهت عذر آورده و تو عذرش را قبول كرده‌اى و ستمكارتر از آن كسى نيستم كه به درگاه تو توبه كرده و تو هم به سوى او رو كرده‌اى.

(12) در چنين حال به سوى تو بازمى‌گردم و توبه مى‌كنم؛ توبه كسى كه از كارهاى گذشته پشيمان است و از آن چه بر سرش آمده نگران و از آنچه درآن گرفتار شده به شدت شرمسار است.

(13) و مى‌داند كه عفو و بخشش از گناه بزرگ براى تو كار طاقت فرسايى نيست و گذشت از معصيت گران‌بار براى تو دشوار نمى‌باشد و تحمل جنايات خارج از حد، بر تو گران نمى‌آيد. خدايا! محبوب‌ترين بندگانت در پيشگاهت كسى است كه دست از سركشى و نافرمانى تو بردارد و بر گناه، اصرار نورزد و هميشه از تو آمرزش بخواهد.

(14) خدايا! من از گردن‌كشى در پيشگاه تو، بيزارى مى‌جويم و از اصرار در گناه به تو پناه مى‌برم و بر آنچه در آن كوتاهى كرده‌ام از تو آمرزش مى‌طلبم و بر آنچه از انجامش فرومانده‌ام از تو درخواست كمك مى‌كنم.

(15) خداوندا! بر محمد و خاندانش درود و رحمت بفرست و هر حقى را كه ادا كردنش بر من واجب است، بر من ببخش و از هر عذابى كه مستوجب آن هستم، معافم دار و از آنچه بدكاران از آن مى‌هراسند، پناهم ده، زيرا تو توانايى كامل بر عفو و بخشش دارى. خدايا! آمرزش تو مايه‌ى اميد است و توبه گذشت و بخشايش شناخته شده‌اى. براى نياز من، غير از تو پاسخ دهنده‌اى نيست و براى گناهم، غير از تو آمرزنده‌اى نمى‌باشد؛ حاشا كه چنين نباشى.

(16) خدايا! من جز از تو بر خودم نمى‌ترسم، زيرا تنها تويى كه بايد از تو ترسيد و فقط تويى كه بايد از تو آمرزش خواست. خدايا! بر محمد و خاندانش درود و رحمت بفرست و حاجتم را روا كن و خواهش من را برآورده فرما و گناهم را بيامرز و مرا از ترس، ايمن بدار؛ زيرا كه تو بر هر چيز توانايى (انجام) آن خواسته‌ها بر تو آسان است. دعايم را مستجاب فرما اى پروردگار جهانيان.