دعای 15 ( دعا برای بیماری و اندوه و بلا و مریضی ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) اى خداوند، حمد باد تو را، به سبب آن مايه از تندرستى كه همچنان از آن برخوردارم. و نيز حمد باد تو را به سبب اين بيمارى كه در تن من پديد آورده‌اى.

(2) اى خداوند، ندانم كدام يك از اين دو حالت سزاوارتر به سپاسگزارى توست و كدام يك از اين دو وقت به شكر تو اولى است،

(3) آيا آن روزگاران تندرستى كه مرا از نعم پاكيزه و گواراى خود روزى مى‌ساختى و به طلب خشنودى و فضل خويش به تلاش وامى‌داشتى و براى فرمانبردارى خود توفيق مى‌دادى و نيرو مى‌بخشيدى،

(4) يا اكنون كه بيمارم و مرا به اين بيمارى آزموده‌اى و اين دردها را چونان نعمتى بر من ارمغان داشته‌اى، تا بار گناهم را كه بر پشتم سنگينى مى‌كند سبك گردانى و از گناهانى كه در آن غرقه گشته‌ام پاكيزه سازى و مرا به توبه هشدار دهى و ياد كرد نعمت قديم را سبب زدودن گناهان كنى؟

(5) اى خداوند، در خلال اين احوال بسا اعمال پسنديده است كه آن دو فرشته در نامه عمل من نوشته‌اند اعمالى كه نه هيچ دلى در آن انديشيده و نه هيچ زبانى از آن سخن گفته و نه هيچ اندامى براى آن تحمل رنجى كرده است بلكه همه اينها فضل و بخشايش تو بوده است در حق من و احسان و انعام تو بوده است براى من.

(6) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و در دل من به ياراى آنچه را كه تو خود براى من خواسته‌اى و بر من آسان ساز آنچه را كه تو خود بر سر من فرستاده‌اى. مرا از لوث گناهان پيشين پاك گردان و بديهايى را كه زين پيش مرتكب شده‌ام از من بزداى و حلاوت عافيت را در من پديد آور و خنكى سلامت را به من بچشان و اكنون كه مرا شفا عنايت مى‌كنى بهبود مرا با عفو خويش دمساز كن و برخاستن از بسترم را با اغماض و گذشت خويش توام فرماى و بيرون شدن از چنبر اندوهم را با رحمت خود قرين گردان و رهاييم را از اين محنت با گشايش خويش همراه كن.

(7) تويى تو كه به فضل خويش احسان مى‌كنى و نعمتهاى بى‌كران مى‌بخشى. تويى تو بخشاينده كريم و صاحب جلال و بزرگوارى.